Παύλος Γερουλάνος*: Δεν βγήκε

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.  Ο «Μεγάλος Περίπατος» γεννήθηκε πριν τον κ. Μπακογιάννη.  Πριν ακόμα και από την οικειοποίηση του όρου από την τότε Δήμαρχο, κα. Μπακογιάννη.  Γεννήθηκε από τα πιο προοδευτικά και δημιουργικά μυαλά του ΠΑΣΟΚ, τον Τρίτση, την Μελίνα αλλά και τον Λαλιώτη που του έδωσε την ονομασία
Ο «Μεγάλος Περίπατος» δεν αφορούσε την Πανεπιστημίου.  Αφορούσε γενικά την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, το μεγαλύτερο έργο πνοής που έχει δει η πόλη, και ειδικά την Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αφορούσε το εμπορικό τρίγωνο και την Όλγας, αλλά και την Αμαλίας, την Βασ. Κωνσταντίνου και την Ιερά Οδό που δεν θα γίνουν ποτέ.  Το κόστος υπογειοποίησής τους, που θα ένωνε τους αρχαιολογικούς χώρους, είναι βαρύ.  Όμως τα μίντια που ήθελαν με κάθε τρόπο να ευχαριστήσουν τον κύριο, και πριν από αυτόν, την κα. Μπακογιάννη, τους επέτρεψαν να πάρουν τον όρο και να ονομάσουν το ψάρι κρέας.
Οι δρόμοι που χρήζουν αναβάθμισης στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι η Πανεπιστημίου αλλά η Αθηνάς, το τέλος της Ερμού, η Κολοκοτρώνη, η Καραγεώργη Σερβίας και η Μητροπόλεως. Η Πανεπιστημίου μπήκε στο σχέδιο τελευταία και λόγω της μελέτης πεζοδρόμησης της από το Ίδρυμα Ωνάση. Ένα έργο που έμεινε στις καλένδες.
Η απλή λογική λέει ότι αν είναι να περιορίσεις την κίνηση σε δρόμους ξεκινάς με τους μικρούς για να δεις πόσο επιβαρύνονται οι μεγάλοι.  Η επιλογή να κλείσει πρώτα η Πανεπιστημίου εξηγείται μόνο για λόγους εντυπωσιασμού. 
Η αντίδραση, όμως στο κλείσιμο της Πανεπιστημίου έχει σταματήσει τα άλλα έργα που αφορούν το τελευταίο στάδιο της Ενοποίησης, που είναι σαφώς πιο απαραίτητα για τους πεζούς και την προσβασιμότητα στο κέντρο της Αθήνας.  Διότι, όταν ένας δήμαρχος καίγεται με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι.
Άρα, υπό αυτή την έννοια, το εγχείρημα «δεν βγήκε».  Για την ώρα τουλάχιστον, διότι τα μεγάλα οράματα μπορούν να αντέξουν κακούς διαχειριστές.
Όμως, αυτά δεν είναι τα μόνα που θα έπρεπε να μας απασχολούν από την εμπειρία του περίπατου. Tο πιο σημαντικό είναι ότι Αθήνα δεν είναι το κέντρο.  Στην προεκλογική μας εκστρατεία είχαμε διαφωνήσει με τον κ. Μπακογιάννη.  Εκείνος μιλούσε για το κέντρο και εγώ μιλούσα για την Δυτική Ιστορική Αθήνα, την Ακαδημία Πλάτωνος, τα Σεπόλια, τον Βοτανικό και το Ρουφ.  Είναι ώρα να επικεντρωθούμε εκεί διότι οι περιοχές αυτές παραμένουν υποβαθμισμένες.  Όχι, όμως με έργα βιτρίνας αλλά με όραμα, σχεδιασμό και υλοποίηση που θα έχει ως πρώτη προτεραιότητα τους κατοίκους των περιοχών.
Το δεύτερο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι ότι ο νόμος Θεοδωρικάκου δεν είναι για χόρταση.  Δεν μπορεί να περνούν εκατομμύρια από επιτροπή χωρίς στοιχειώδη δημοκρατικό έλεγχο. Ρωτήστε τα μέλη του συνδυασμού του κ. Μπακογιάννη πόσο καιρό συζήτησαν πριν πάρουν την απόφαση για τα 2 εκατομμύρια για την πρώτη φάση του έργου της Πανεπιστημίου;  Όχι πάνω από 20’.  Προς τιμήν του, ο Δήμαρχος δέχτηκε, μετά από δική μας πίεση, να έρχονται τα έξοδα της Πανεπιστημίου στο Δημοτικό Συμβούλιο. Να ισχύσει, δηλαδή, ο νόμος για μικρά ποσά και τα μεγάλα να έρχονται σε διαβούλευση στο Δημοτικό Συμβούλιο.  Μένει να το δούμε στην πράξη.
Τέλος, αν είναι να μείνει κάτι από αυτή την εμπειρία αυτό ας είναι το εξής: Ο Δήμος της Αθήνας έχει την πιο εποικοδομητική αντιπολίτευση που είχε εδώ και χρόνια.  Άνθρωποι σε όλες τις παρατάξεις που δεν είναι εκεί ούτε για να κάνουν καριέρα ούτε για να βγάλουν λεφτά.  Είναι Αθηναίοι που νοιάζονται την πόλη τους, Αθηναίοι που ξέρουν την πόλη τους και είναι εκεί για δύο λόγους: πρώτον, να φέρουν περισσότερες φωνές των Αθηναίων στο Δημοτικό Συμβούλιο και δεύτερον για να φέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους για το καλό της Αθήνας.  Αν δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Μπακογιάννης την αξία του δημοκρατικού διαλόγου και της διαβούλευσης, ας καταλάβει τουλάχιστον πόσα έχει να κερδίσει ο ίδιος από την καλόπιστη και εποικοδομητική κριτική που του κάνουν.  Θα τον βοηθήσει τουλάχιστον να μην κάνει τα ίδια λάθη.

* Παύλος Γερουλάνος είναι ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης στο Δήμο Αθηναίων «ΑΘΗΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ»