Ο Γιώργος Παπανδρέου για τον George Bizos: Δεν έπαψε μέχρι το τέλος της ζωής του να μάχεται για τη δημοκρατία

Ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρώην Πρωθυπουργός και Βουλευτής Αχαΐας του Κινήματος Αλλαγής, Γιώργος Α. Παπανδρέου, μετά από πρόσκληση της οικογένειας του George Bizos, δικηγόρου του Νέλσον Μαντέλα και διάσημου υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απεβίωσε πρόσφατα, συμμετείχε ως κεντρικός ομιλητής σε διαδικτυακή εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του.

Στην ομιλία του, ο Γιώργος Παπανδρέου, είπε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ο George Bizos δεν ήταν μόνο ένας καλός φίλος, ήταν μια μοναδική προσωπικότητα, ένας εξαίρετος νομικός, ένα σύμβολο που αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους όσους μάχονται σε κάθε γωνιά της γης για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Κοιτάζοντας μια φωτογραφία του με τον Νέλσον Μαντέλα, αναρτημένη στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος του διάσημου Νοτιοαφρικανού πολιτικού με τη λεζάντα «πέρα από ό,τι μπορούν να εκφράσουν οι λέξεις», σκέφτηκα, η φωτογραφία αυτή είναι τόσο εκφραστική, απεικονίζει όλες τις λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον George Bizos. Αλληλεγγύη, φιλία, ανθρωπιά, θάρρος, αποφασιστικότητα, σοφία.
Ο George Bizos γεννήθηκε το 1927 στην Ελλάδα, στο Βασιλίτσι, ένα χωριό της Πελοποννήσου κοντά στην Κορώνη. Το Βασιλίτσι είναι γνωστό για τη συμβολή του στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας και στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου έγινε καταφύγιο στρατιωτών από τη Νέα Ζηλανδία, που πολεμούσαν ενάντια στους ναζί. Όταν ο George Bizos ήταν δεκατριών ετών, το 1941, η οικογένεια του έκρυψε επτά Νεοζηλανδούς στρατιώτες και καθώς υπήρχε φόβος για πιθανά αντίποινα, ο πατέρας του φυγάδευσε την οικογένεια στην Κρήτη. Από εκεί πήγαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και τελικά, κατέληξαν στο Ντερμπάν της Νότιας Αφρικής.
Ο George, δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και την παράδοση που έφερε το Βασιλίτσι. Παιδί της Ελλάδας, αγκαλιάστηκε από το λαό της Νότιας Αφρικής.
Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η δημοκρατία, η ισότητα εξαρτώνται από τους νόμους. Ο George Bizos, κατάλαβε πολύ νέος τη δύναμη της νομικής επιστήμης κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Γιοχάνεσμπουργκ, εποχή όπου εντάχθηκε στο φοιτητικό κίνημα. Δεν μπόρεσε με κανένα τρόπο να αποδεχτεί το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Λόγω του πολιτικού του ακτιβισμού οι αρχές αρνήθηκαν να του δώσουν νοτιοαφρικανική υπηκοότητα για τριάντα χρόνια, με τον ισχυρισμό ότι δεν είναι άξιος να την αποκτήσει.
Η φιλία και η αφοσίωση ήταν σημαντικές αξίες για τον George Bizos. Γνώρισε τον Nelson Mandela στο Πανεπιστήμιο του Witwatersrand, όπου σπούδαζαν και οι δυο νομικά. Έχοντας αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο George ανέλαβε το 1963 την υπεράσπιση του Nelson Mandela, του Govan Mbeki και του Walter Sisulu, στην περίφημη δίκη που έγινε γνωστή ως «Rivonia Trial». Η σχέση τους εξελίχθηκε σε μια βαθειά και μακροχρόνια φιλία. Ο Bizos στάθηκε όσο κανείς άλλος στον Mandela όταν ήταν φυλακισμένος στο Robben Island και ήταν στο πλευρό του μέχρι το θάνατό του, το 2013.
Ο George Bizos συμμετείχε στην Επιτροπή για την Αλήθεια και τη Συμφιλίωση που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Απαρτχάιντ, εκπροσωπώντας οικογένειες αγωνιστών που σκοτώθηκαν στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. Θα ήταν αδύνατο να απαριθμήσει κανείς τις υποθέσεις που ανέλαβε ως δικηγόρος, εκπροσωπώντας τα θύματα κάθε μορφής αδικίας. Στο βιβλίο του «No One to Blame?: In Pursuit of Justice in South Africa (1998)», όπου περιγράφει την προβληματική λειτουργία της δικαιοσύνης στη Νότια Αφρική την εποχή του Απαρτχάιντ, θα βρει κανείς πολλά πράγματα που φέρνουν στο μυαλό καταστάσεις που και σήμερα υπάρχουν σε πολλά σημεία του πλανήτη.
Μετά την κατάρρευση του Απαρτχάιντ, επικέντρωσε τον αγώνα του στην κατοχύρωση των ίσων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες της Νότιας Αφρικής μέσα από την υιοθέτηση ενός δημοκρατικού Συντάγματος. Θυμάμαι, σε μια συζήτηση που είχα μαζί του όταν επισκέφθηκα τη Νότια Αφρική, πόσο περήφανος ήταν για τη συμβολή του σε αυτό το Σύνταγμα που παραμένει ένα από τα πιο προοδευτικά στον κόσμο.
Σε αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε, με την πανδημία του Covid 19, τις αιματηρές συγκρούσεις, τις αυξανόμενες οικονομικές και κοινωνικές αδικίες, όπου φαινόμενα ρατσισμού και διακρίσεων δείχνουν το απάνθρωπο πρόσωπό τους, αξίζει να θυμόμαστε ότι ο George Bizos ήταν αισιόδοξος. Ήταν αισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας, αισιόδοξος για το μέλλον της Ελλάδας, αισιόδοξος για το μέλλον της Νότιας Αφρικής. Γιατί ήταν μαχητής και έχοντας δει τις μεγάλες αλλαγές που μπορούν να φέρουν οι συλλογικοί αγώνες, πίστευε ότι μια δίκαιη κοινωνία είναι εφικτή»