Αν εφαρμόσουμε μια συνηθισμένη μεθοδολογία στην οποία συνήθως αρεσκόμαστε – δηλαδή να συγκρίνουμε τα εκπαιδευτικά μας ζητήματα με τα αντίστοιχα άλλων ευρωπαϊκών χωρών – και δεχτούμε ότι το ποσοστό των αποφοίτων του λυκείου μας που δίνει εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο δεν είναι περί το 85% που είναι για την Ελλάδα αλλά στο 50% που είναι αλλού (και στην Ευρώπη) και με δεδομένο ότι την πρόσβαση την επιζητεί μάλλον το υψηλότερο βαθμολογικά τμήμα των μαθητών, τότε η όλη συζήτηση για τις βάσεις αποκτά άλλα χαρακτηριστικά και προφανώς θα είχαμε πολύ υψηλότερες βάσεις.
Αλλά δεν είναι μόνο η εν λόγω παράλειψη. Υπάρχει και άλλο μεθοδολογικό πρόβλημα. Γιατί κρίνουμε το εκπαιδευτικό σύστημα κυρίως ή μάλλον μόνο από τις βαθμολογίες των Πανελλαδικών εξετάσεων; Επειδή εδώ συγκεντρώνεται το περισσότερο κοινωνικό και επομένως και πολιτικό ενδιαφέρον, θα ισχυριστεί κάποιος. Αλλά μπορεί να εστιάζουμε μόνιμα και σταθερά σε μια «εκροή» του εκπαιδευτικού συστήματος, χωρίς να δίνουμε ανάλογο ενδιαφέρον για άλλα σημεία του; Και ακόμα, ως προς τι η όλη συζήτηση, αφού δεν δίνουμε καμιά λύση και κάθε χρόνο φλυαρούμε;
Για έναν απλό γνώστη των εκπαιδευτικών πραγμάτων το αποτέλεσμα των πανελλαδικών είναι ήδη γνωστό πριν ακόμα από τη διενέργειά τους! Γιατί, όταν έχουμε ένα υψηλό ποσοστό λειτουργικού αναλφαβητισμού στο λύκειο (περί του 20%), αυτό το ποσοστό προφανώς θα εκφραστεί με εμφαντικό τρόπο σε ανταγωνιστικές τύπου εξετάσεις. Αλλά γιατί δεν ενδιαφερόμαστε γι’ αυτό το κρίσιμο πρόβλημα που αφορά το περιεχόμενο και την ουσία του σχολείου, που αποτελεί και την κύρια πηγή για τις χαμηλές βαθμολογίες των πανελλαδικών;
Για να προλάβω τις ενστάσεις των ανυπομονούντων προφανώς δέχομαι ότι υπάρχει πρόβλημα με τις μικρές βαθμολογίες, αλλά οι βαθμολογίες είναι σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα. Όμως πρέπει να πάρουμε τα πράγματα με κάποια σειρά. Θέτω λοιπόν μια παραδοχή και κάποια βασικά κατά τη γνώμη μου ερωτήματα.
Παραδοχή. Αυτό που εμφανίζεται ως εξεταστικό ζήτημα – με όλες τις όψεις του από το σύστημα πρόσβασης, που αλλάζει τόσο συχνά όσο τίποτα άλλο στη νομοθεσία της χώρας μας (!), μέχρι το συζητούμενο θέμα μας – είναι απόλυτα εκπαιδευτικό ζήτημα. Δεν υπάρχει αυτόνομο εξεταστικό πρόβλημα. Και όσοι επιμένουν να εστιάζουν μόνο στο εξεταστικό μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν εσαεί, χωρίς να αγγίζουν την εκπαιδευτική πραγματικότητα και απλά θα θεωρητικολογούν ατέλειωτα, θα ηθικολογούν ανέξοδα, θα ενοχοποιούν τους όποιους «αντιπάλους» τους με περισσή ευκολία και θα υπαινίσσονται «λύσεις», τις οποίες υπηρετούν ιδεολογικά και κομματικά εξ αρχής.
Υ.Γ.
Θα συνεχίσω με το δεύτερο μέρος και το τρίτο μέρος – στα οποία θα υπάρχουν και οι προτάσεις μου.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 64 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
Μετά τον κύκλο διαφωνιών που άνοιξε για τον Δήμο Αθηναίων και την αύξηση των τελών στις μικρομεσαίες…
Η 25η Νοεμβρίου καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας…
Η «Εταιρία Διάσωσης, Αξιοποίησης και Ανάπτυξης Ιστορικών Ακινήτων και Φυσικών Μνημείων Οινιαδών – ΑΜΚΕ» με…
Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - Κινήματος Αλλαγής, Νίκος Ανδρουλάκης,…
H διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με αγωνία την κλιμάκωση στον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας μετά και τη…
Η δρομολόγηση κοινών δράσεων και πρωτοβουλιών που θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση των πολιτικών πρόληψης στον…