Θάλεια Πορφύρη: Ένα ακόμα θύμα της οικονομικής κρίσης

Το άκουσα! Το γνώριζα! Δεν ήθελα να το πιστέψω! Κι όμως, έγινε πραγματικότητα. Σοκαρίστηκα. Το αγαπημένο μου σχολείο, μετά από – κοντά – 90 χρόνια λαμπρής πορείας και προσφοράς στα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας μας, σταματά τη λειτουργία του.
Ένα εμβληματικό, ιστορικό σχολείο, με το φιλόδοξο όραμά του, με καινοτόμα προγράμματα, με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, με πολυποίκιλες παροχές σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, έπεσε θύμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Για 87 ολόκληρα χρόνια, εκτός της εξαιρετικής μόρφωσης που πρόσφερε στους μαθητές του, διαμόρφωσε συνειδήσεις ήθους και αγωγής, ετοίμασε ισχυρές και πολύπλευρες προσωπικότητες, δημιούργησε υπεύθυνους πολίτες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Κοινωνία.
Είχα την τύχη να το ζήσω πολύ καλά, για 31 χρόνια, ως εκπαιδευτικός και για 28 χρόνια, ταυτόχρονα, ως γονιός σε όλες τις μεγάλες του στιγμές. Οι ιδρυτές του, η οικογένεια Ζηρίδη, άνθρωποι υψηλής καλλιέργειας και κουλτούρας, δεν είχαν καμία σχέση με τους κλασικούς εργοδότες. Επένδυσαν στους ανθρώπους τους, γιατί η ψυχή ενός σχολείου είναι οι εκπαιδευτικοί του! Αυτοί κάνουν πράξη το οποιοδήποτε μεγαλεπήβολο όραμα!
Μας έδωσαν το χέρι. Μας έδωσαν εφόδια, μας τράβηξαν όλους πιο ψηλά. Μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους, μας έκαναν καλύτερους εκπαιδευτικούς. Μας έφεραν σε επαφή με την αφρόκρεμα της διανόησης. Σεμινάρια, εκπαιδευτικά ταξίδια, συνέδρια, εκδηλώσεις παντός τύπου στους ιδανικότερους χώρους του πολιτισμού, εκπαιδευτικοί Σύμβουλοι πρωτοποριακών μεθόδων διδασκαλίας, συμμετοχή σε πανελλήνιες δράσεις… μας προσφέρθηκαν απλόχερα!
Φυσικά, και εμείς εργαστήκαμε έντιμα, με πάθος, πίστη και αφοσίωση, αφού το νιώθαμε ως “σπίτι μας”! Είχαμε την ελευθερία και την προτροπή, θα έλεγα, να αναπτύξουμε τις δικές μας ιδέες, να παρουσιάσουμε τις δικές μας προτάσεις, να πειραματιστούμε, να αναλάβουμε ιδιαίτερες ευθύνες, να συνεισφέρουμε σε οποιονδήποτε τομέα μπορούσαμε.
Προσωπικά, ένιωσα πολύ έντονα την εκτίμηση, τη στήριξη, την αναγνώριση, την ηθική και υλική επιβράβευση από το σχολείο μου. Για αυτό και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για όλα, όσα πήρα από αυτό. Με πόση περηφάνια έλεγα και λέω “ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ“! Είχα τη δυνατότητα να συνεργαστώ με ομάδες εκπληκτικών συναδέλφων, με τόσο θετικά αποτελέσματα και επιτυχίες, ώστε άλλα ανταγωνιστικά σχολεία να προσπαθούν να αποσπάσουν μαθητές και εκπαιδευτικούς μας και να τους εντάξουν στο δυναμικό τους, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους ευχαριστώ όλους, που μοιράστηκαν μαζί μου γλυκές στιγμές από τη ζωή τους και μου χάρισαν ευτυχισμένες μέρες για πολλά χρόνια. 
Για μένα ήταν το καλύτερο σχολείο της χώρας μας (υποκειμενική άποψη εκπαιδευτικού – γονέα), γι αυτό και σήμερα πονάω. Πονάω πολύ! Δεν άξιζε ένα τέτοιο τέλος σε ένα τέτοιο σχολείο. Νιώθω απογοήτευση, θυμό, θλίψη…
Συμμετέχω ολόψυχα στην αγωνία και στο άγχος τόσο των ιδρυτών του σχολείου, όσο και των συναδέλφων μου, που ξαφνικά πρέπει να αντιμετωπίσουν μια τόσο δύσκολη κατάσταση, σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία. Κατανοώ το μέγεθος του προβλήματός τους κι εύχομαι να εξέλθουν από τη δοκιμασία με τις , όσο το δυνατόν, λιγότερες επιπτώσεις. Ας είναι όλοι τους καλά και ας συνεχίσουν, με αισιοδοξία, την πορεία τους!
Η ζωή συνεχίζεται…
Και στη ζωή, η μεγαλύτερη αξία είναι η ίδια η ζωή, δηλαδή οι άνθρωποι!