Τα οικογενειακά εισοδήματα στην χώρα μας μειώθηκαν στην εποχή της υπερδεκαετούς κρίσης και πολλοί βρέθηκαν στην ανεργία.
Πολλά εισοδήματα μειώθηκαν ακόμη περισσότερο και άλλα χάθηκαν στην κρίση του κορονοϊού.
Κάποια από αυτά μερικώς ενισχύθηκαν με τα προσωρινά επιδόματα που δίνει η κυβέρνηση από δανεισμό και Κοινοτικούς πόρους.
Οι αβεβαιότητες μπροστά μας είναι πολύ μεγάλες και οι πιο αισιόδοξοι καταλαβαίνουν ότι, για τους περισσότερους η οικονομική και κοινωνική τους θέση θα επιδεινωθεί στο προσεχές μέλλον με άγνωστο τον χρόνο μιας πιθανής βελτίωσης.
Όμως, υπάρχουν δαπάνες που τα μέλη των οικογενειών για πολλούς λόγους δεν μπορούν να μειώσουν για να συντηρήσουν την οικονομική τους κατάσταση.
Μια τέτοια δαπάνη είναι της τηλεφωνίας, σταθερής και κινητής.
Η κινητή τηλεφωνία, που είναι και το κύριο εργαλείο προσωπικής και επαγγελματικής επικοινωνίας, έχει ασυνήθιστα υψηλό κόστος στην χώρα μας.
Έχω χρόνια τώρα γράψει για το άτυπο καρτέλ σε πολλές αγορές στην χώρα μας, όπως στις τηλεπικοινωνίες, στην ενέργεια, στα super market, στις τράπεζες και όχι μόνο.
Πρόσφατα η Eurostat, η στατιστική υπηρεσία της ΕΕ, δημοσίευσε το ενδεικτικό κόστος της κινητής τηλεφωνίας και διαδικτύου στις χώρες της ΕΕ και όλοι διαπίστωσαν πλέον ότι στην χώρα είναι τα υψηλότερα με την δεύτερη χώρα να ακολουθεί με το 50% του κόστους στην χώρα μας.
Μάλιστα το κόστος του διαδικτύου ήταν εξωφρενικά υψηλότερο και όπως ξέρουμε είναι και το πιο αργό.
Η αγανάκτηση του κόσμου ανάγκασε τον αρμόδιο υπουργό να ζητήσει την μείωση κατά 50% του κόστους του διαδικτύου.
Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας του απάντησαν ότι δεν μπορούν να μειώσουν τα τιμολόγια, γιατί έχουν μεγάλα κόστη, όμως μπορούν να διπλασιάσουν τα προσφερόμενα δεδομένα με το ίδιο κόστος και το θέμα για την κυβέρνηση έληξε εκεί.
Τώρα θα σας πω γιατί η κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες δεν έκαναν τίποτα.
Τις τελευταίες ημέρες είχα συζητήσεις με δύο φίλους, έναν συνταξιούχο στην Γερμανία, που εδώ και τρία χρόνια έχει επιστρέψει στην Ελλάδα και έναν που δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Βουλγαρία.
Ο πρώτος φίλος διατηρεί το συμβόλαιό του της Γερμανίας, με απεριόριστες μονάδες προς κάθε χώρα της ΕΕ και απεριόριστα δεδομένα με κόστος 16 ευρώ τον μήνα.
Το κόστος του συμβολαίου του φίλου στην Βουλγαρία, ένα συμβόλαιο παρόμοιο με το δικό μου, είναι στο 50% του δικού μου.
Οι εταιρείες στην χώρα μας διατείνονται ότι, έχουν υψηλότερα π κόστη, ποτέ όμως δεν εξηγούν πως γίνεται και έχουν τόσο υψηλότερα κόστη από τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Βέβαια δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι, αυτό δεν ισχύει και ότι έχουν πολλούς τρόπους να μην εμφανίζουν υπερβολικά κέρδη στους ισολογισμούς τους.
Τώρα η κυβέρνηση γιατί δεν αντιδρά, δεν αναφέρομαι για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, η οποία δεν μπορεί και ίσως δεν ενθαρρύνεται από την κυβέρνηση να κάνει ουσιαστικούς ελέγχους, θα σας το πω με δύο αριθμητικές πράξεις.
Ένα συμβόλαιο 54 ευρώ τον μήνα στην χώρα μας, αποδίδει στο δημόσιο μόνο από ΦΠΑ 54×24÷100=12,96.
Ένα συμβόλαιο στην Γερμανία με 16×24÷100=3,84 ευρώ και στην Βουλγαρία 27×24÷100=6,48 ευρώ.
Δηλαδή, το ελληνικό δημόσιο εισπράττει πολλαπλάσια από τον Έλληνα χρήστη της κινητής τηλεφωνίας, από ότι στις άλλες χώρες.
Δηλαδή, ο χρήστης κινητής τηλεφωνίας και διαδικτύου με ελληνικό συμβόλαιο πληρώνει πολλαπλάσιο ποσό στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και πολλαπλάσιο ΦΠΑ στο ελληνικό δημόσιο.
Αν πολλαπλασιάσουμε επί δώδεκα μήνες την διαφορά και προσθέσουμε τις διαφορές των συμβολαίων όλων των μελών μιας οικογένειας, τότε θα καταλάβουμε ποια είναι η πραγματική αγοραστική μας δύναμη.
Πότε θα διεκδικήσουμε και πως τα δικαιώματά μας;
* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Κίνησης «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»
Πατήστε και δείτε όλα τα 150 προηγούμενα άρθρα του Γιάννη Μαγκριώτη
