Categories: ΆρθραΜαυρουδής

Νότης Μαυρουδής*: Αμαρτίες ιερωμένων…

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως ο, από τις 13 Μαρτίου του 2013, χειροτονημένος Πάπας Φραγκίσκος, ο Αργεντινός και κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, ηγέτης τής Καθολικής Εκκλησίας (ΚΕ), χαίρει μεγάλη εκτίμηση παγκοσμίως, κυρίως στον ευρύτερο κόσμο των Εθνών κι αυτό τον τοποθετεί σε περίοπτη θέση ως προσωπικότητα.
Γεννημένος στις 17/12/1936, έφτασε στο ύπατο αξίωμα της ΚΕ και ως επικεφαλής της, τον συναντάμε πάρα πολλές φορές να παροτρύνει, να συμβουλεύει, να υποστηρίζει, να εναντιώνεται, να ευλογεί και να προσεύχεται για σκοπούς και στόχους με κύριο άξονα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τις ουμανιστικές αξίες.
Θα ήταν περιττό να απαριθμήσω εδώ τις αμέτρητες παρεμβάσεις του· θα αρκεστώ όμως σε μια από τις πιο πρόσφατες, που έχουν να κάνουν με παιδεραστές ιεράρχες των οποίων οι πράξεις καλύπτονταν, από το εκκλησιαστικό απόρρητο, μέχρι την απόφαση του Πάπα να το καταργήσει κι έτσι να μπορούν, μάρτυρες και θύματα, να αποκαλύπτουν ελεύθερα ό,τι γνωρίζουν για την υπόθεση.
Το πρόβλημα της παιδεραστίας δεν περιορίζεται βεβαίως μόνο στο περιβάλλον της ΚΕ· απλά ο πάπας Φραγκίσκος, διευκόλυνε την κοσμική δικαιοσύνη να ρίξει φως σε αλλεπάλληλες καταγγελίες για την… επιδημία παιδεραστών ιεραρχών υψηλά ιστάμενων σε θώκους διοίκησης της Καθολικής ιεραρχίας και δεν έκρυψε το συγκεκριμένο έγκλημα κάτω απ’ το χαλί. Η ιστορία είναι γεμάτη αποτροπιαστικές σελίδες, οι οποίες καταμαρτυρούν σε ιερωμένους, δυσάρεστες και αποκαλυπτικές περιπτώσεις παιδεραστίας. Όλοι γνωρίζουν πως μια τέτοια επιβολή εξουσίας σε αδύναμα παιδιά, αυτή η αρρωστημένη συμπεριφορά, αυτοί οι υπάνθρωποι, εκ των οποίων πολλοί απ’ αυτούς έχουν λάβει και το χρίσμα του Αγίου ποιμένος (μπρρρρρ), θα έπρεπε να δικάζονται και να καταδικάζονται από τα κανονικά δικαστήρια και όχι από τα εκκλησιαστικά. Η παιδεραστία στους κύκλους ιερωμένων «τρέφεται» βέβαια κι από τους τρόπους και τις συνθήκες του καθημερινού τους βίου, έτσι που βρίσκονται αποκλεισμένοι από κάθε κοσμική χαρά ή απόλαυση της ζωής, όπου βιώνουν μια εικόνα απομόνωσης με αμφισβητούμενα πλέον σύμβολα, τα οποία έχουν ξεπεραστεί ακόμα και για πολλούς που έχουν ταχθεί στον χώρο της εκκλησίας και στο ιερό χρέος να υμνούν τον ύψιστο…
Αντιλαμβάνομαι πως το θέμα είναι πολύ λεπτό και θα είμαι προσεκτικός στη γραφή μου και στις διατυπώσεις· ιδιαίτερα όταν οι καταγγελίες γίνονται αποδεκτές κι από τον επικεφαλής της ΚΕ, ο οποίος, κατά κάποιον τρόπο, μου παρέχει εγγύηση ορθής πληροφόρησης, τόση ώστε να ελευθερώσω την λεκτική μου έκφραση.
Μην ξεχνάμε πως αναφερόμαστε στην παιδεραστία και ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρχει διάκριση μεταξύ ιεραρχών και απλών πολιτών, μπροστά σε μια τέτοια ακραία σεξουαλική συμπεριφορά…
Η επαίσχυντη αυτή παραβατικότητα που είναι διογκωμένη στον χώρο των καθολικών οργανισμών (ορφανοτροφεία, σχολεία) στην Ευρώπη, στη Χιλή, στην Αυστραλία στη Βραζιλία, κ.α, δεν αποκλείει φυσικά άλλα θρησκευτικά δόγματα κι όσους «αγίους» ακολουθούν παρόμοιους τρόπους ζωής, που ασκούν μια κάποια πνευματική «εξουσία» στο ποίμνιο, λόγω ποικίλων λειτουργιών και κατήχησης στους απομονωμένους και κοινωνικά απομακρυσμένους τόπους των εκκλησιών, των κατηχητικών λεσχών, καθώς και άλλων τέτοιων συναντήσεων και θρησκευτικών τελετών, οι οποίες χρησιμεύουν ως τρόποι επικοινωνίας και δράσης τέτοιων επίορκων ιερέων και ιεραρχών.
Δεν θα αναφερθώ στο κατά πόσο η εξάπλωση ενός τέτοιου σεξουαλικού… ιού εκκλησιαστικής κοπής έχει επεκταθεί και στο δικό μας δόγμα, γιατί οι πληροφορίες μου είναι ελλιπείς. Πάντως, τα κατά καιρούς δημοσιεύματα, μάς πληροφορούν πως ο… ιός υπάρχει και εμφανίζεται με διάφορες μορφές στα έσω κάστρα του ορθόδοξου δόγματος. Οι κατά καιρούς καταγγελίες και τα δικαστήρια, τόσο εδώ, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, σηματοδοτούν τη διάσταση μιας γενικότερης «επιδημίας» παιδεραστίας στους κόλπους τής εκκλησιαστικής παραμορφωτικής σεξουαλικής… κουλτούρας!
Γνωρίζω πως έχουμε σκοντάψει στο λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» των εκκλησιών· και μάλιστα στην εποχή του 21^ου αιώνα που υποτίθεται πως έχουν ξεπεραστεί πολλές από τις ηθικές και σεξουαλικές αγκυλώσεις, οι οποίες ήταν επί αιώνες ριζωμένες στις ψυχές και το σώμα των ανθρώπων κάθε θρησκεύματος. Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Εκκλησίας έχει ποικιλοτρόπως τρωθεί, από τη στιγμή που οι πληροφορίες πλέον είναι πιο εύκολες να φανούν (όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό), τώρα που οι άνθρωποι φτάνουν πιο εύκολα στην καταγγελία, τώρα που οι σεξουαλικές προτιμήσεις εκφράζονται με περισσότερο θάρρος, ειλικρίνεια, έως και δημόσια ομολογία, τουλάχιστον στον δυτικό πολιτισμό του οποίου κι εγώ ανήκω.
Ας μη φοβόμαστε τα λόγια· τα ζητήματα που θέτει κατά καιρούς ο πάπας Φραγκίσκος μάς βάζουν στο κλίμα μιας συζήτησης όπου υποκρύπτονται αγωνία και προβληματισμός. Η περισυλλογή μάς οδηγεί στο να ξεπεράσουμε τα μεμονωμένα στρεβλά ήθη, τον μεσαιωνικό και αήθη λόγο τού κάθε δικού μας Αμβρόσιου με τους αφορισμούς και τις λεκτικές παρεκτροπές του, αλλά και να εξεγειρόμαστε μπροστά στην, βαθύτερα αήθη, συμπεριφορά, όπως είναι η σεξουαλική εξόντωση αθώων παιδιών σε όλο τον κόσμο…