Νίκος Τσούλιας*: Η κάμερα «δεν έφτασε» ποτέ στη σχολική αίθουσα – Άρχισαν και τα ξηλώματα του νομοσχεδίου

Το είχαμε εκτιμήσει από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του Υπουργείου Παιδείας για εισαγωγή κάμερας στη σχολική αίθουσα και εκπομπή ζωντανής αναμετάδοσης ότι θα αποτύχει παταγωδώς.
Και η προς τούτο εκτίμηση – ερμηνεία απέρρεε από μια στοιχειώδη ανάλυση του σχετικού μέτρου του ΥΠΑΙΘ.

• Ήταν τόσο ακραία αντιεκπαιδευτική κίνηση, που δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει πρόσφορο έδαφος γενικά στην κοινωνία.
• Η όποια εφαρμογή της θα ευτέλιζε σε τόσο μεγάλο βαθμό το σχολείο και τη διδασκαλία, που ουσιαστικά θα έκανε τη διδασκαλία, «μη διδασκαλία»!
• Η συλλογική και απόλυτα καθολική αντίδραση του εκπαιδευτικού κινήματος έκλεινε κάθε δυνατότητα πολιτικής ενίσχυσης του μέτρου από την κυβέρνηση.
• Είχε εξαντληθεί η δυναμική του μέτρου πριν ακόμα εφαρμοστεί από τις αντιδράσεις των κομμάτων, των εκπαιδευτικών και επιστημονικών φορέων, των καταιγιστικών δημοσιευμάτων, των έντονα αρνητικών σχολίων στη διαβούλευση του νομοσχεδίου, σχολίων επί των οποίων πανηγύριζε η κ. Κεραμέως για το μεγάλο τους αριθμό αλλά έκρυβε – από ποιον άραγε; – το αντιθετικό στο νομοσχέδιο περιεχόμενό τους.
• Η παιδαγωγική συνείδηση και η αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών δεν θα επέτρεπαν ποτέ να δεχτούν τη χειραγώγηση της διδασκαλίας με τόσο χυδαίο τρόπο.
• Υπήρχε και ένα άλλο στοιχείο, που δεν έχει σχέση με τη λογική των προηγούμενων στοιχείων αλλά που θα έπαιζε ούτως ή άλλως ρόλο στη μη εφαρμογή του μέτρου: η σε μεγάλο βαθμό τεχνολογική αδυναμία από πλευράς σχολείων, εκπαιδευτικών, οικογενειών, μαθητών.

Ήταν πασιφανές λοιπόν από τη  αρχή η αποτυχία, γι’ αυτό και αναφερθήκαμε για επερχόμενη πολιτική ήττα της κυβέρνησης της Ν.Δ. Και δεν είναι ήττα μόνο επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Ήδη άρχισαν και τα ξηλώματα στο νομοσχέδιο του ΥΠΑΙΘ. Η αλαζονεία και ο αυταρχισμός της κ. Κεραμέως κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Οι σχετικές, ήδη εκφραζόμενες,  αιτιολογίες της ηγεσίας του Υπουργείου είναι ψελλίσματα αμηχανίας για να καλυφθεί η γύμνια των μέτρων και για να διασωθεί κάποιο μικρό κομμάτι κομματικής ισχύος.
Και τώρα τι; Όταν αποκαλύπτεται με τόσο απόλυτο τρόπο η αντιεκπαιδευτική πολιτική, η ευθύνη για τις δημιουργικές δυνάμεις της εκπαίδευσης μεγαλώνει. Να δοθεί αγώνας για την εκπαίδευση των μαθητών – και αυτών εντός της αίθουσας όσο και εκείνων που είναι στα σπίτια τους. Η εξ αποστάσεως διδασκαλία πρέπει να συνεχιστεί, όπως τους προηγούμενους μήνες, και για μαθησιακούς αλλά και για ψυχολογικούς λόγους. Η έλλειψη του σχολείου στους μαθητές είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι απλή απουσία τους. Είναι σκληρή δοκιμασία στον ψυχοσυναισθηματικό τους κόσμο.
Έρχεται το δεύτερο αντιεκπαιδευτικό κύμα, εκείνο του Νομοσχεδίου. Ήδη άρχισαν τα επιμέρους ξηλώματα σε σημεία που ήταν απόλυτα οπισθοδρομικά και αντιδραστικά, που δεν τα είχαμε ποτέ δει στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Ωστόσο, ο αντιμεταρρυθμιστικός πυρήνας του Ν.Σ. παραμένει.

• Είναι νομοσχέδιο διοικητισμού και δημοσιονομικής πειθαρχίας, που ακυρώνει κάθε κίνηση για ομαλή λειτουργία των σχολείων.
• Δεν αναφέρει ούτε ΈΝΑ ΜΕΤΡΟ για τη βελτίωση της καθημερινής λειτουργίας των σχολείων.
• Δεν εισάγει ούτε μια καινοτομία ούτε μια νέα πρακτική στο εκπαιδευτικό σύστημα – σε μια εποχή που οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές της αναφορές αλλάζουν όλο και πιο γρήγορα.
• Διατηρεί το σύστημα πρόσβασης των Δεσμών που κρατάει όμηρο το λύκειο και δεν κάνει ούτε καν νύξη για το Εθνικό Απολυτήριο.
• Οι μικροδιορθώσεις που γίνονται στο νομοσχέδιο εξακολουθούν να κινούνται στην πρακτική υποβάθμισης της σημερινής εκπαιδευτικής λειτουργίας.

Η πολεμική πολιτική της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ κατέπεσε. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι η εκπαίδευσή μας είναι «γυμνή» τόσο όσον αφορά τα μεγάλα λειτουργικά προβλήματά της (φέτος διορίστηκαν καθηγητές για να διδάξουν μαθήματα Κατευθύνσεων για τις Πανελλαδικές εξετάσεις ακόμα και τον Φεβρουάριο…) όσο και για τις ανάγκες για μεταρρυθμιστικά μέτρα.
Δυστυχώς βιώνουμε μια παλαιοδεξιά διακυβέρνηση στην εκπαίδευση, μια πολύ συντηρητική πολιτική. Η δήθεν στροφή κιτς κομματικής κοπής προς το Κέντρο είναι ένας εμπαιγμός, ένας δεξιός λαϊκισμός.
Το Κίνημα Αλλαγής επαίρεται για το μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό έργο του στην εκπαίδευση. Συνεχίζουμε με καθημερινή δράση για τη διαρκή ανανέωση  των προτάσεών μας. Αγωνιζόμαστε για να συνεισφέρουμε στη διαμόρφωση προοδευτικής εκπαίδευσης, που θα ενσωματώνει όλο και πιο νέες ιδέες, εξελισσόμενη σε έναν κόσμο, που είναι διαφορετικός κάθε ημέρα.

* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 52 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια