Η σημαίνουσας σημασίας δικανική διαδικασία, για τη γυναικοκτονία και τον βιασμό που έγινε στη Ρόδο (τον Νοέμβριο του 2018), αλλά που η δίκη πραγματοποιήθηκε και περατώθηκε στην Αθήνα, δεν έπρεπε να ονομαστεί «δίκη Τοπαλούδη», αλλά δίκη Κούκουρα-Λουτσάϊ, δηλαδή να τονιστούν τα ονόματα των θυτών-βιαστών, κυρίως για την κοινωνία της Ρόδου, απ’ όπου και προέρχονται τα δυο… βλαστάρια, τα οποία, όσο κρατούσε η δίκη (γύρω στους πέντε μήνες), συνέχιζαν να «βιαιοπραγούν» με ψευδείς δηλώσεις και χαρακτηρισμούς εις βάρος τού θύματος και της καρτερικής αξιοπρεπούς οικογένειάς του. Συμπεριφερόντουσαν ως κακοαναθρεμμένα και θρασύδειλα αρσενικά, σίγουρα{;} άραγε για την ευνοϊκή απόφαση του δικαστηρίου, με την απλοϊκή σκέψη πως ο μπαμπάς, δηλαδή ο… ισχυρός οικονομικός παράγων, θα μπορούσε{;} να… «τακτοποιήσει» το αποτέλεσμα και την ετυμηγορία της αθώωσής τους.
Όλα αυτά όμως έχουν ειπωθεί και γραφεί επανειλημμένως. Τώρα έχουμε την ποινή των ισοβίων συν+15χρόνια, για τον καθένα τους και επειδή δεν κατέχω περί των αποφάσεων των δικαστηρίων και κατά πόσο τηρούνται, αν υπάρχουν υποσημειώσεις, αναιρέσεις κατά περίπτωση, αν υπάρχουν επί μέρους απαλλαγές και τελικά, πού θα μπορούσε να καταλήξει σε χρόνο μια τέτοια καταδικαστική απόφαση, θα ήλπιζα κι εγώ να τηρηθεί η απόφαση των ισοβίων+15…
Με νιώθετε λίγο απόλυτο, έως και επιθετικό απέναντι στους τζάμπα μάγκες, βιαστές και ακραία αγενείς, και είμαι (όπως τόσος κόσμος) ικανοποιημένος για την ουσιαστική σηματοδότηση του δικαστικού αποτελέσματος, το οποίο και θα αποτελέσει δικαστικό προηγούμενο-ελπίζω -για άλλες δίκες παρόμοιου κρούσματος φόνου και βιασμού, με ποινές οι οποίες θα βάλλουν σε σκέψεις κάθε επίδοξο βιαστή, παιδεραστή και φονιά.
Δεν είναι αμελητέο ένα τέτοιο ζήτημα ποινικής δικονομίας και δικαίου, το οποίο, ελπίζω κι εγώ να προκαλέσει ένα αίσθημα φόβου στον ολοένα αυξανόμενο (!!!) κόσμο των πάσης φύσεως βιαστών. Η τιμωρία βέβαια, δεν είναι μέτρο αποτροπής τέτοιων ηθικών και ποινικών περιπτώσεων· αντιθέτως, θα έπρεπε να μην δημιουργούνται οι κοινωνικές αιτίες, που οδηγούν σε παρόμοια αποτρόπαια γεγονότα. Ωστόσο, η επιβολή αυστηρής τιμωρίας, είναι αναγκαίο κακό από τη στιγμή που ο κάθε πολίτης, συνήθως γυναίκα ή παιδί, γίνεται έρμαιο της ενδοοικογενειακής βίας και της κοινωνικής στέρησης σε υλικό, αλλά και ψυχολογικό επίπεδο, καθώς και της λειψής γενικότερα εκπαιδευτικής επιρροής.
Δεν είμαι ξερόλας και δεν έχω άποψη περί σεξουαλικών σχέσεων, τόσο ώστε να αναλύσω τον κόσμο ενός βιαστή ή παιδεραστή. Νιώθω βαθιά μέσα μου αποτροπιασμό και φρίκη κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω περί του θέματος και φτάνω σε σημείο απόλυτης απαξίωσης κι αποστροφής για τέτοιους ανθρώπους (υπανθρώπους), (ομολογώ με ρατσιστικά χαρακτηριστικά) όσο και αν η επιστημονική ανάλυση να αιτιολογεί τη δράση τού κάθε βιαστή, μέσα από την καταγραφή των συνθηκών που έζησε … Έτσι και τώρα: οι Μανώλης Κούκουρας και Αλέξανδρος Λουτσάϊ, θα πρέπει να γίνουν πρόσωπα που θα μείνουν στην εγκληματολογία και στην ιστορία του εγκλήματος, για τον λόγο πως η φρίκη των πράξεών τους επισφραγίστηκε κι από την καταδικαστική απόφαση των ισοβίων, η οποία συμβαδίζει με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Ο βιασμός είναι, κατά τη γνώμη μου, η ανεξέλεγκτη σεξουαλική επιθυμία και η επιβολή της επί ενός αδύναμου ατόμου. Είναι η… επίδειξη τεστοστερόνης και κυρίως η υποτίμηση του άλλου φύλλου. Είναι δεσποτισμός, αυταρχισμός, επιβολή εξουσίας, προσομοιάζει με συμπεριφορά δικτάτορα,, ολιγάρχη, τα οποία εκφράζονται εις βάρος μιας γυναίκας ή ενός παιδιού. Οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι θα προσθέσουν ασφαλώς επιπλέον φράσεις, ακόμα πιο καίριες. Πολλές φορές, οι δικαστικές αποφάσεις για βιασμούς που συχνά απασχολούν την ειδησεογραφία, μας δίνουν την εντύπωση ότι επηρεάζονται, κατά περίπτωση, από τους «πίσω από την δικαστική έδρα», το οποίο σημαίνει πηγή (συνήθως οικονομικής δύναμης) που θα ευνοήσει, με τους δικούς της ποικίλους τρόπους, μια απόφαση…
Στην περίπτωση της Τοπαλούδη, έπαιξε σπουδαίο ρόλο η εισαγγελέας Αριστοτελεία Δόγκα για την οποία χύθηκε πολύ μελάνι, ιδίως για το αν έπρεπε ή όχι να φανεί τόσο συναισθηματική και τόσο πολύ εναντίον των εγκληματιών βιαστών. Θαρρείς και οι εισαγγελείς, πόσο μάλλον οι γυναίκες, δεν πρέπει να εκφέρουν άποψη περί ενός τόσο στυγερού βιασμού μετά φόνου…
Να ηρεμήσουμε όμως. Τη δίκη αυτή θα την κρατάμε για πολύ καιρό στην σκέψη μας, ως γεγονός βαθιάς κοινωνιολογικής και πολιτισμικής σημασίας · οι καταδικασθέντες βιαστές Κούκουρας-Λουτσάϊ, περίπτωση-υπόδειγμα απάνθρωπης συμπεριφοράς, θα ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου. Ο κατάλογος των βιαστών ή παιδεραστών δεν θα σταματήσει να αυξάνεται όσο το κοινωνικό σύστημα θα εξακολουθεί να λειτουργεί με τόσες «τρύπες», όσο η κατανάλωση θα είναι τόσο τυφλή, όσο η οικονομία θα συντηρεί μια τέτοιας ποιότητας τηλεόραση και όσο ο πολιτισμός θα λειτουργεί τόσο αδύναμα και σε απόσταση από την κοινωνία…
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα στον κατάλογο με τις «τρύπες», για να εντυπωσιάσω με τον… καταγγελτικό λόγο μου, αλλά δεν είμαστε πλέον για τέτοιες εντυπώσεις.
Μένει στο τέλος το ανθρώπινο τ ρ α ύ μ α· γιατί, τι άλλο από ένα μεγάλο και βαθύ τραύμα ήταν αυτή η μακάβρια ταλαιπωρία τις οικογένειας Τοπαλούδη;
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
