Το θέμα των ημερών, για τα ΜΜΕ, έχει επικεντρωθεί τώρα στις πλατείες. Ξεκίνησε από εκείνη της Αγίας Παρασκευής και επεκτάθηκε ως μόδα (?) και σε άλλες. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και αλλού· επομένως, δεν θα εκλάβουμε το περιστατικό ως μεμονωμένο αλλά ως κάτι βαθύτερο και μάλιστα με διεθνή σημασία. Συμπεραίνω πως όποιος επιχειρήσει να κουνήσει το δάχτυλο στους νέους και πιτσιρικάδες, για να τους «συμβουλεύσει» να καθίσουν στα σπίτια τους τα βράδια της Άνοιξης, μετά από 50 ημέρες καραντίνας, εκ των πραγμάτων κάνει λάθος· βέβαια, οι υγειονομικές υπηρεσίες κοιτάζουν αποκλειστικά και μόνο την αποφυγή μετάδοσης του ιού και καλά κάνουν. Κατά συνέπεια, το κράτος καλά κάνει και ακολουθεί τις υπηρεσίες υγείας, για την προστασία των πολιτών. Ίσως ο τ ρ ό π ο ς παρέμβασης και… νουθεσίας (η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων-ομάδες καταστολής) να ήταν η υπερβολή, ακόμα και σε… αισθητικό επίπεδο, αν το συνδυάσουμε με τα δακρυγόνα και τα-έστω περιορισμένα- περιστατικά βίας.
Η λύση της λογικής του… παραλόγου δεν είναι δυνατό «επιχείρημα», για να σταλούν αστυνομικές ομάδες με εργαλεία δουλειάς (γκλοπς-χημικά και άλλον εξοπλισμό) σαν να είναι έτοιμες για… πόλεμο.
Αυτά ανεβάζουν την αδρεναλίνη και είναι κόκκινο πανί για τον χαρακτήρα των νέων ανθρώπων, που συγκεντρώνονται τα βράδια στις πλατείες για ένα ποτό, δημιουργώντας παρέες από το πουθενά. Προσοχή! Δεν προκύπτει από καμία ένδειξη ή γεγονός ότι υποκρύπτεται κάποια αντιπολιτευτική πρόθεση εκ μέρους των νέων που αντιδρούνε στην παρουσία της αστυνομίας, αν και να είχε πολιτική χροιά, πάλι θα ήταν παράλογη μια τέτοια αντίδραση· μάλλον έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο δίχως πολιτικές προθέσεις.
Ας μην ξεχνάμε πως οι σχέσεις μεταξύ αστυνομίας και νεολαίας δεν υπήρξαν ποτέ ειρηνικές, αλλά αντίθετα ξυπνάνε τον δαίμονα μέσα μας, ανακλαστικά κι αναπόφευκτα· υπάρχει μεταξύ των δυο πλευρών άσβεστη ρήξη, σε όλες τις χώρες. Μια σπίθα χρειάζεται μόνο για να ανάψει ένα μακελειό και αυτό μπορεί να προκαλέσει συνέπειες και μεγάλο κόστος… Παντού και πάντα υπάρχουν μπαχαλάκηδες… Οι αντίστοιχες εμπειρίες είναι γνωστές και η χώρα μας, σε τέτοια ζητήματα αστυνομικής βίας, είναι πλούσια σε περιστατικά για πολλά χρόνια τώρα, αλλά δεν μπορούμε κι όλες τις αμαρτίες να τις ρίχνουμε αποκλειστικά στην αστυνομία, διότι θα την αδικούσαμε…
Αργά στην αρχή, αλλά αργότερα η ανάπτυξη, έφερε την κατανάλωση και οι κεντρικές πλατείες των συνοικιών συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο μέρος των καταστημάτων και των πολύχρωμων μπαρ, καφετεριών, φαγάδικων και κυρίως, τόπος συγκέντρωσης των νέων. Στον τόπο μου, στο Χαλάνδρι, η πλατεία Αγίου Νικολάου σφύζει από ζωή, με ένα κοινό αποτελούμενο κυρίως από νεολαίους, από τις 8μμ κι έπειτα. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις συνοικίες και δήμους της Αττικής και της περιφέρειας, σε όλες τις πόλεις, ακόμα και στα χωριά.
Οι πλατείες έμελλε να γίνουν τα νεολαιίστικα φτηνά στέκια. Δεν είναι όμως νέο αυτό το φαινόμενο, αφού από πολύ παλιά η πλατεία ήταν η κοινωνική ψυχή του χωριού κι αργότερα της πόλης.
Εδώ και κάποια χρόνια, μέσα στα μνημόνια ακόμα, η πιο φτηνή διασκέδαση ήταν οι συγκεντρώσεις στα όρθια, σε παγκάκια, σε πεζούλες, μ’ έναν καφέ, μια τυρόπιτα, με μια μπύρα από το περίπτερο.
Το θέμα των συγκεντρώσεων στην κάθε πλατεία, μπαίνει κάτω από μια διαφορετική οπτική, αν σκεφτεί κανείς την καραντίνα που προηγήθηκε, τα έκτακτα μέτρα λόγω του ιού, τον κίνδυνο μετάδοσής του σε συγκεντρωμένους ανθρώπους, που με την σειρά τους ενδεχομένως να μεταδώσουν τον ιό σε άλλους, καθώς και την τήρηση των έκτακτων συνθηκών επικοινωνίας αυτής της περιόδου, είναι αρκετά ώστε να κατανοηθεί πως η αστυνομία, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα έπρεπε να έχει ως αποστολή την επιβολή της τάξης, αλλά να υπενθυμίζει την τήρηση των αναγκαίων μέτρων, εντέλει για κοινωφελή σκοπό.
Από την άλλη πλευρά, πέρα από το αρνητικό ανακλαστικό που προκαλεί η αστυνομική παρουσία στους νέους, υπάρχει και η κουλτούρα τής αισθητικής!
Σε έναν χώρο με καμιά 400ριά άτομα, με τα πηγαδάκια, τις αυτοσχέδιες παρέες, την ηλικιακή αδρεναλίνη, τα φλερτ και τα καμάκια, τις σοβαρές συζητήσεις σε συνδυασμό με τον γενικότερο χαβαλέ, έστω και με το… χόρτο ορισμένων, όπως κατήγγειλε ο επιπόλαιος και απερίσκεπτος δήμαρχος, τα κλειστά μπαράκια της Αγίου Ιωάννου, όλα αυτά και άλλα πολλά βεβαίως, συνθέτουν ένα μωσαϊκό το οποίο ουδεμία σχέση πρέπει να έχει (αν όχι για τίποτ’ άλλο, τουλάχιστον αισθητικά, επαναλαμβάνω) με ομάδες αστυνομίας και άλλους συγγενείς…
Η αστυνομία, τα ΜΑΤ, είναι για την πλατεία ξένο σώμα κι αυτό θα έπρεπε, οι… ψυχαναλυτές επικοινωνιολόγοι σύμβουλοι του υπουργού να το είχαν επισημάνει εγκαίρως.
Το θέμα τώρα, είναι το απειλητικό ενδεχόμενο της εξάπλωσης ενός τέτοιου τύπου μάζωξης στις πλατείες, έτσι, από καπρίτσιο, ανταγωνισμό, ή, έστω, μαγκιά κάποιων πιο θερμόαιμων, οι οποίοι θα… μπερδέψουν το πανεπιστημιακό άσυλο και τις καταλήψεις, με τις πλατείες…
Δεν το αποκλείω. Από τον χειρισμό του υπουργείου δημόσιας τάξης, εξαρτάται αν το… «κίνημα της πλατείας», όπως υποπτεύομαι πως πάει να πολιτογραφηθεί από ανεγκέφαλους δημοσιογράφους, θα εξαπλωθεί, θα επικρατήσει, ώσπου να γίνει μ ό δ α!
Οψόμεθα…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
