Αλεξάνδρα Σαγρή*: Στη σχολική τάξη δεν έχει θέση καμία κάμερα, χωρά μόνο ο αυθορμητισμός

Η σχολική τάξη είναι ένας ζωντανός χώρος επικοινωνίας και συνεχούς αλληλεπίδρασης δασκάλου, μαθητών και η εκπαιδευτική πράξη είναι μια ενεργός διαδικασία, παραγωγής γνώσης, κατάθεσης συναισθημάτων και δημιουργίας νέων εμπειριών.
Κανένας τρόπος διδασκαλίας δε μπορεί να υποκαταστήσει τη δια ζώσης διδασκαλία, γιατί είναι ανεκτίμητη και ασυναγώνιστη αυτή η τόσο ιδιαίτερη σχέση δασκάλου και μαθητή, αυτό το τόσο ιδιαίτερο και διαδραστικό  σχολικό περιβάλλον.
Μέσα στη σχολική τάξη, χωρά ο αυθορμητισμός, χωρούν τα λάθη, χωρούν οι απορίες, οι ανησυχίες, οι συγκρούσεις, τα γέλια, οι αγκαλιές.
Μέσα στη σχολική τάξη όμως δε χωρά καμία κάμερα.
Με την κάμερα, αυτόματα χάνονται όλα τα παραπάνω.
Η γνώση ότι εκτίθεται ο δάσκαλος ή ο μαθητής, αμέσως καταρρίπτει αυτή την ελεύθερη και τόσο μοναδική ατμόσφαιρα, αυτό το κλίμα που σε κάθε τάξη είναι διαφορετικό, και στη διαμόρφωσή του συντελούν εκπαιδευτικοί και μαθητές. Αυτή την άνεση λόγου και έργου ανάμεσα στους εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Βιώνουμε πρωτόγνωρες στιγμές, στιγμές που αλλάζουν τα μέχρι τώρα δεδομένα μας, στιγμές που αλλάζουν την εικόνα του σχολείου μας, στιγμές που όλοι καλούμαστε να υπερβούμε τους εαυτούς μας για να μπορέσουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και των στιγμών.
Είναι ανάγκη σε αυτές τις συνθήκες, όλοι οι μαθητές μας να έχουν ίσες ευκαιρίες στην πρόσβαση στη γνώση.
Και αυτό επιδιώκουμε ως εκπαιδευτικοί από την πρώτη στιγμή αυτής της πανδημίας.
Να μη χάσουμε την επαφή με κανέναν μαθητή μας.
Η βιντεοσκόπηση όμως του μαθήματος ή η μετάδοσή του σε πραγματικό χρόνο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση για τους μαθητές μας που δεν έχουν άμεση πρόσβαση στο μάθημα, απλά γιατί η διδασκαλία δεν είναι διάλεξη.

• Λύση θα ήταν η παιδαγωγική αξιοποίηση της τεχνολογίας προς όφελος των μαθητών, που για έκτακτους λόγους απουσιάζουν από τη μαθησιακή διαδικασία.
• Λύση θα ήταν η σωστή ενημέρωση των μαθητών για τη χρήση, την ασφαλή πλοήγηση και την αξιοποίηση των ψηφιακών μέσων.
  Λύση θα ήταν η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που έχουν διανύσει απίστευτα βήματα εξέλιξης χωρίς καμία υποστήριξη, όλο το προηγούμενο διάστημα.
• Λύση θα ήταν η διασφάλιση και ο σεβασμός στις ιδιαίτερες ανάγκες και δυσκολίες μαθητών που δε θα έπρεπε να εκτίθενται δημόσια.
• Λύση θα ήταν η χρήση της τεχνολογίας ως εργαλείο και μέσο και όχι ως αυτοσκοπό.

Όχι όμως η βιντεοσκόπηση του μαθήματος ή η ζωντανή μετάδοσή του.
Η λύση είναι στα χέρια των εκπαιδευτικών , στην ευθύνη τους κι εκείνοι καλούνται να επιδείξουν τον τρόπο.
Άλλωστε κάθε σχεδιασμός πρέπει να επιδιώκει τη συναίνεση της πλειοψηφίας  των εκπαιδευτικών που καλούνται να υλοποιήσουν τόσο πρωτόγνωρα μέτρα.
Η απουσία διαλόγου με την εκπαιδευτική κοινότητα, οι ξαφνικές αποφάσεις, χωρίς αξιολόγηση, μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα επιφέρουν…

* Η Αλεξάνδρα Σαγρή είναι δασκάλα, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών και μέλος Κ.Π.Ε Κινήματος Αλλαγής

Πατήστε και δείτε τα 7 προηγούμενα άρθρα της Αλεξάνδρας Σαγρή