Κανονικότητα; Ακούω πολύ αυτή τη λέξη τελευταίως κι έχω σκεφτεί επί του θέματος τόσο, ώστε να μην μπορώ να την κατανοήσω… «Επιστροφή στην κανονικότητα» δηλώνει «επιστροφή στο παρελθόν» με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Κατά το διάστημα της υποχρεωτικής καραντίνας του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πληθυσμού, λόγω εξάπλωσης του Covid 19, πολλά άλλαξαν και σχεδόν όλοι βρεθήκαμε συναισθηματικά και πρακτικά μετέωροι!
Ακούω και διαβάζω πως το «μετά» θα μπορεί να σηματοδοτήσει και μια επανεκκίνηση προς νέες κατευθύνσεις μιας ευρωπαϊκής προόδου που ίσως να εστιάζεται σε εκείνη την παλαιότερη φρασούλα «να γίνουμε επιτέλους Ευρώπη»!
Ήταν (είναι;) ένα όνειρο, μια επιθυμία να αναπτυχθεί η οικονομία, η κοινωνία και η δημοκρατία μας τόσο, ώστε να μας δώσει τη δυνατότητα να κάνουμε τα ποιοτικά άλματα που χρειάζονται, για να φτάσουμε έως τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις.
Πώς μπορούμε όμως να μεταμορφωθούμε σε ευρωπαίους, εμείς που διατηρούμε ακόμα πολλές από τις αρνητικές παραδόσεις μας, τις θρησκοληψίες, τις αγκυλώσεις, αλλά και τις δικές μας ξεχωριστές αρετές και χαρακτηριστικά; Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή κοινότητα γι’ αυτό λέγεται «κοινότητα»· αποτελείται από χώρες, η καθεμία με τις δικές της πολιτιστικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες θα πρέπει να αλληλεπιδράσουν αρμονικά (?), για να καταφέρουν να φθάσουν προς μια επιδιωκόμενη συντονισμένη κατεύθυνση.
Ίσως αυτό να είναι και μια αιτία στη συνεχή αντίθεση των νότιων χωρών με τις κυβερνήσεις των βορείων· η πολιτιστική διαφορά στην αντίληψη του κόσμου.
Το επίμαχο θέμα λοιπόν είναι: σε ποια «κανονικότητα» επιθυμούμε ως λαός να επανέλθουμε (να επιστρέψουμε;). Το ίδιο το θέμα, όπως έχει προκύψει, μας πάει στην έννοια του «κανονικού»…
Θα πελαγώσουμε εάν επιχειρήσουμε τον προσδιορισμό της λέξης. Ο καθείς και η… κανονικότητά του. Όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, έχει επιλέξει να πορεύεται με βάση τον προσωπικό του βιορυθμό, την παιδεία και τα πνευματικά του θεμέλια. Η κανονικότητα, εκ των πραγμάτων κατανοείται διαφορετικά.
Η δική μου κανονικότητα δεν μπορεί να περιορίζεται απλώς στο να βγαίνω έξω από το σπίτι, να αγοράζω, να καταναλώνω, ούτε να διεκδικώ και να απαιτώ τα συνήθη· Θα ήθελα να στοχεύσω σε ριζικές αλλαγές τού τρόπου ζωής, της ποιότητας ζωής· μιας ποιότητας της οποίας οι ανάγκες και οι δράσεις απλώνονται σε μεγάλη ακτίνα, αφού αφορά στην οικολογία, στην εργασία, στην ενδυνάμωση της δημόσιας υγείας, στη μέριμνα για τα πολιτιστικά κινήματα, στη φροντίδα των κοινωνικών και εκπαιδευτικών δομών και αναφερόμενος ιδιαίτερα στο κομμάτι της μουσικής, στην επιβίωση των ελληνικών ορχηστρών και των ταλαντούχων νέων μουσικών που διαθέτουμε εν αφθονία, να υπάρξει ουσιαστική συνδρομή του κράτους προς το διαχρονικό ελληνικό τραγούδι, να υπάρξει ειδική αντιμετώπιση για τα προγράμματα και την εύρυθμη λειτουργία των ωδείων, αλλά και την ίδρυση ε π ι τ έ λ ο υ ς μιας μουσικής ακαδημίας για την ανώτατη σπουδή της λόγιας μουσικής.
Δεν δύναμαι φυσικά να συμπεριλάβω όλα όσα επιθυμώ να αλλάξουν. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην ανάγκη ανθρώπινης μεταχείρισης των απελπισμένων προσφύγων· να το παραλείψω; Να μην τονίσω ότι πρέπει να συμμορφωθούν οι ισχυρές χώρες ώστε να σταματήσει η αλητεία των πολέμων και των παντός είδους εκμεταλλεύσεων; Βεβαίως, δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να υποστηρίξω πως όλες αυτές οι ασχήμιες και οι αδικίες που μας περιβάλλουν, θα σταματήσουν να μας απασχολούν. Ψυχρά σκεπτόμενος, λέω απλά πως αναφέρθηκα επί τροχάδην σε ό,τι μας περιβάλει, σε ό,τι δεν πρέπει πλέον να ανεχόμαστε και σε όλα όσα συνυπάρχουμε.
Από το άθροισμα όλων των μεγάλων ελλείψεων που αναφέρω και όσων μας πλήγωναν πριν τον κορονοϊό, λέω πως, αυτή ήταν η επικρατούσα «κανονικότητα»! Θέλουμε να επιστρέψουμε σε μια τέτοια κατάσταση; Σε μια τόσο νοσηρή περιρρέουσα ατμόσφαιρα; Αμφιβάλω. Είμαστε πιο σοβαροί, υποθέτω…
Κάτι «άλλο» προφανώς αναζητούμε, ανιχνεύουμε και επιζητούμε!. Δεν το κατέχουμε ίσως με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά μας απασχολεί… Μας περιτριγυρίζει η αγωνία, ως άτομα και κοινωνία, να ανακαλύψουμε το… μυστικό που «κρύβεται» πίσω από όρη, βουνά και λαγκάδια. Υποψιάζομαι πως θα πρέπει να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις, για να βρούμε κι εμείς την δικιά μας αρχαία… «θάλαττα-θάλαττα» !!!
Ίσως το κύριο θέμα και η επανεκκίνηση να είναι… η αποκατάσταση της οικονομίας με διαφορετικά χαρακτηριστικά, τέτοια που να εξυπηρετεί την ανάπτυξη προς όφελος των πολιτών.
Όμως, ακόμα και η «ανάπτυξη» έχει κι αυτή την δική της ανάγκη ερμηνείας· ας αναρωτηθούμε εάν η παρούσα ανάπτυξη της χώρας, της Ευρώπης, αλλά και της υφηλίου, μάς αρκεί με τη μορφή που την έχουμε βιώσει. Ας μείνουμε όμως στην «κανονικότητα», προσπαθώντας να κατανοήσουμε πως η ίδια η λέξη δεν μπορεί να είναι αντικειμενική· δεν μπορεί να είναι ούτε βιαστική, ούτε και επιπόλαιη, αλλά μια λέξη που αναζητάει αλλαγή πλεύσης μετά τη μετακορωνοϊκή εποχή, η οποία οσονούπω πλησιάζει…
ΥΓ. Το τραγούδι μου, σε στίχους Τάσου Σαμαρτζή, με τον Παντελή Θαλασσινό, ίσως να εκφράζει τα του κειμένου μου.
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
