Παρακολούθησα την Ανάσταση στην ΕΡΤ 3, που μετέδιδε όπως πάντα την ακολουθία, απο τον Πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Ένιωσα πιο κοντά, ημέρες περιορισμού, στο Φανάρι, με τον διπλό περιορισμό που ζει φέτος.
Θυμήθηκα όμως, την Ανάσταση του 1999 στην Αγία Σοφία στην Θεσσαλονίκη, όπου εκπροσωπούσα την κυβέρνηση ως υπουργός Μακεδονίας-Θράκης.
Μετά το Χριστός Ανέστη, τις ευχές, τις αγκαλιές και τα τσουγκρίσματα, χωρίς τους σημερινούς φόβους, οι ιερείς με επικεφαλής τον Μητροπολίτη μακαριστό πλέον Παντελεήμωνα τον δεύτερο, μπήκαν στον ναό για να συνεχίσουν την ακολουθία.
Ο πολύς κόσμος έφυγε, όπως πάντα, για την καθιερωμένη μαγειρίτσα.
Μαζί με τους λίγους πιστούς, επέστρεψα και εγώ, όπως και η στρατιωτική ηγεσία του Γ Σώματος Στρατού, όπως ορίζει το πρωτόκολλο.
Η ακολουθία τραβούσε, ο στρατηγός με κοίταζε κάθε λίγο με εμφανές το άγχος, αφού την ίδια ώρα οι οικογένειες των αξιωματικών του σώματος, ήταν ήδη στην στρατιωτική λέσχη για τις ευχές της Ανάστασης και για την μαγειρίτσα.
Ο Παντελεήμων το κατάλαβε και μου έκανε νόημα να πλησιάσω στον άμβωνα, τότε του είπα ότι, πρέπει σε λίγο να φύγουμε.
“Τέκνον Ιωάννη σε καταλαβαίνω, πρέπει όπως όλοι, να πάτε με τον στρατηγό στην Λέσχη. Ξέρω ότι με λένε δύσκολο δεσπότη, επειδή θέλω να λέμε όλα τα λόγια, θα δώσω εντολή να τα πούμε πιο γρήγορα, για να δουν ότι δεν είμαι παράλογος“.
Ξαφνικά, όλα απέκτησαν μιαν άλλη ταχύτητα, και με την άκρη του ματιού είδα την ανακούφιση στα πρόσωπα των αξιωματικών.
Όμως, αν για εμάς ήταν λυτρωτική η διπλή ταχύτητα, οι ψάλτες, ο προϊστάμενος του ναού και κυρίως οι διάκονοι με κοίταζαν με αγωνία, αν θα τα καταφέρουν, ειδικά οι διάκονοι, που έπρεπε να κάνουν πολλά περισσότερα.
Μετά από δέκα λεπτά, ήταν κάθιδροι από το τρέξιμο και κάποια στιγμή ένας από αυτούς σκάλωσε στην άκρη του χαλιού και σωριάστηκε, ήταν και λίγο ευτραφής, μπροστά στον άμβωνα.
Οι αξιωματικοί έτρεξαν τον σήκωσαν, έσβησαν τα κεριά, που κινδύνευαν να βάλουν φωτιά στα χαλιά, ο Παντελεήμων τον ευλόγησε, και το τρέξιμο συνεχίστηκε.
Είπα του στρατηγού να ειδοποιήσει στην Λέσχη να ξεκινήσουν, γιατί και η διπλή ταχύτητα του Παναγιώτατου, δεν θα κρατούσε ζεστή την μαγειρίτσα.
Αρκετά χρόνια μετά, παρευρέθηκα σε ένα γάμο παιδιών φίλων σε εκκλησία της πόλης μας, στο τέλος του γάμου, ήρθε και με χαιρέτησε ο ιερέας, αρχιμανδρίτης πια.
Μου θύμισε ποιός ήταν, και μου θύμισε την εφιαλτική βραδιά που έζησε στην Ανάσταση του ’99.
Μού είπε ο Παντελεήμων είχε παραξενιές πολλές, αλλά τέτοιο καψώνι το έκανε πρώτη φορά και το έκανε για να διευκολύνει εμένα.
Μου είπε ότι τους μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για εμένα και μου αποκάλυψε το λόγο: Ο πνευματικός του, ήταν ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου, που λεγόταν Μαγκριώτης, και θεωρούσε ότι, ήταν πρόγονός μου, κάτι που αγνοούσα.
Κάποια στιγμή ρώτησα τον ξάδερφό μου, που ψάχνει συνεχώς το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας και μου είπε με βεβαιότητα, αφού λέγεται Μαγκριώτης και κατάγεται από την Ανατολική Ρωμυλία, είναι συγγενής μας.
Του ζήτησα συγγνώμη, αφού του είπα την συνομιλία μου με τον Μητροπολίτη, και του έδωσα συγχαρητήρια για την άνοδό του στην εκκλησιαστική ιεραρχία.
Αφού με ευχαρίστησε μου είπε ότι, όλοι οι διάκονοι της φουρνιάς του είχαν γίνει αρχιμανδρίτες.
Σαν τα κόμματα του είπα και η Εκκλησία, οι στενοί συνεργάτες ανεβαίνουν στην ιεραρχία.
Με κοίταξε με ένα χαμόγελο επιβεβαίωσης και έφυγε για τις υπογραφές των νεονύμφων και του κουμπάρου, που τον περίμεναν υπομονετικά.
Καλή δύναμη, για τον δικό μας Γολγοθά, και καλό ξημέρωμα.
* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Κίνησης «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»
Πατήστε και δείτε όλα τα 137 προηγούμενα άρθρα του Γιάννη Μαγκριώτη
