Όλα περιστρέφονται γύρω απ’ τον Κορονοϊό! Εκ των πραγμάτων, οι συζητήσεις που γίνονται μέσα στα σπίτια, μέσω ηλεκτρονικών τρόπων επικοινωνίας, μέσω ιντερνέτ, μέσω τηλεφώνων, έχουν αυτό το θέμα. Το πώς αντιμετωπίζουμε την κλεισούρα, πώς γεμίζουμε τον χρόνο μας ή πώς θα αποφύγουμε την ακινησία του σώματος, για τόσο χρονικό διάστημα, μια που ουδείς γνωρίζει για πόσο ακόμα θα διαρκέσει αυτή η καταιγίδα· ρητορικές ερωτήσεις, όπως αν θα αντέξουμε οικονομικά, εάν διατηρήσουμε δηλαδή τα ήδη μειωμένα από την κρίση έσοδά μας, προκειμένου να συνεχίζουμε την… πληρωμή των υποχρεώσεών μας, ανταλλαγές απόψεων για τις διαφορετικές ανάγκες των παιδιών, τα οποία πνίγονται μέσα στο σπίτι και πρέπει να τους προσφέρουμε— ιδιαίτερα στους εφήβους— εναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγίας κι ενασχόλησης, κυρίως όμως να δώσουμε πειστικές απαντήσεις στις απορίες τους, ώστε να αποδεχτούν τον ιδιότυπο κατ’ οίκον περιορισμό.
Τα πάντα γυρίζουν γύρω απ’ τον Κορονοϊό, για να συνειδητοποιήσουμε πως το δράμα που άρχισε και στην πατρίδα μας, πριν από σχεδόν δυο εβδομάδες, δεν είναι μόνο προσωπική μας υπόθεση, αλλά συλλογική και θα πρέπει να τη μεταμορφώσουμε· από ενοχλητική και σκληρή περίοδο σε όσο γίνεται πιο ευχάριστη πιο ανάλαφρη, πιο ψυχαγωγική, πιο επικοινωνιακή.
Μπορώ να πω πως είναι μια χρυσή ευκαιρία να τακτοποιήσουμε τα βιβλία μας (όσοι έχουμε), τη δισκογραφία μας (όσοι διαθέτουμε), τα μικροαντικείμενα που μας ενδιαφέρουν. Να πετάξουμε τα άχρηστα και περιττά, να κρατήσουμε τα χρήσιμα και όσα περιέχουν μνήμες. Να βάψουμε ένα δωμάτιο με ευφάνταστα χρώματα. Να περιποιηθούμε τις γλάστρες μας στη βεράντα (όσοι έχουμε) ή τον κήπο μας (όσοι τυχεροί διαθέτουν). Να προσπαθήσουμε να τα φτιάξουμε με τον κακό γείτονα, με την πεθερά και την συμπεθέρα μας…
Όλα γύρω απ’ τον Κορονοϊό, ώσπου να ξεπεραστεί ως θέμα, από κάποια άλλα ακραία γεγονότα και να γίνει παλιό και… συνηθισμένο. Όμως, πόσο παλιό θέμα και συνηθισμένο μπορεί να γίνει κάτι που έχει να κάνει με τον συλλογικό θάνατο και την απειλή θανάτου; Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα συνηθίζονται και ο άνθρωπος απεδείχθη, από αρχαιοτάτων χρόνων, πως είναι προσαρμοστικό, ανθεκτικό ον και ξεπερνά ακόμα και τα χειρότερα που συναντάει στη διάρκεια της ζωής του. Εξαιτίας αυτής της ιστορικής γνώσης, η οποία και δεν αμφισβητείται, έχουμε πολλές πιθανότητες να νιώσουμε τον κορονοϊό σαν μια ακόμα δυσκολία-απειλή, με την οποία θα ζούμε παράλληλα, όπως εκατομμύρια Αμερικάνοι, Λατίνοι, Ιταλοί κι άλλοι λαοί που επιμένουν να ζουν δίπλα σε περιοχές με ηφαίστεια, τα οποία κατά διαστήματα εκρήγνυνται και καταστρέφουν ό,τι έχει δημιουργηθεί εκεί τριγύρω ή στήνουν τις πόλεις τους σε περιοχές που απειλούνται από διάφορα τσουνάμια και θανατερούς ανεμοστρόβιλους… Ας πάρουμε παράδειγμα τους κατοίκους εμπόλεμων περιοχών και εμφύλιων συρράξεων, οι οποίοι επιμένουν να ζουν στα κατεστραμμένα σπίτια τους.
Προβάλλω τον ισχυρισμό πως θα συνυπάρξουμε με τον κορονοϊό εξ’ ανάγκης. Όχι πως θα πάψει η ανθρωπότητα να αναζητά και να ανιχνεύει τη δυνατότητα ανακάλυψης εμβολίου και φαρμάκων, για να τον εξοντώσει, αλλά συγχρόνως θα ανακαλύψουμε την αντίξοη πραγματικότητα (επί αιώνες) που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της Ινδίας, της Νοτιοανατολικής Ασίας, των οικισμών των αυτόχθονων ιθαγενών πέριξ του Αμαζονίου, των παλαιών φυλών των Αυστραλών Αβορίγινων, τους λαούς τής Αφρικής και άλλες χώρες, οι οποίες ζούνε σε στενή επαφή με τις αρρώστιες, τον θάνατο και την απόγνωση.
Όλα γύρω απ’ τον Κορονοϊό, γιατί είναι το νέο τραγικό γεγονός της ανθρωπότητας του οποίου η παρουσία έχει καταστήσει, ανήμπορη και φυλακισμένη την ανθρωπότητα, που βρίσκεται, και δικαίως, υπό το κράτος φόβου και ανασφάλειας. Ο άνθρωπος δεν θα αντέξει ψυχολογικά αν δεν αντιδράσει με σωφροσύνη και σοβαρότητα· αν δεν βρει τρόπους να ισορροπήσει και να εξουδετερώσει τη βαριά ατμόσφαιρα. Στο κάτω κάτω, δεν υποχώρησαν ποτέ οι άνθρωποι στις δυσκολίες. Οι δύστυχοι μετανάστες-πρόσφυγες φτάνουν με τις βάρκες και τα καράβια με μωρά στην αγκαλιά και κουτσούβελα. Εγώ και τα τρία αδέλφια μου γεννηθήκαμε μέσα στον πόλεμο και τον εμφύλιο, δηλαδή στην διάρκεια μιας από τις πιο καταστροφικές περιόδους του 20ού αιώνα για την χώρα μας.
Όλοι μας ευχόμαστε και περιμένουμε να ξεπεραστεί όσο πιο γρήγορα, αλλά προς το παρόν, όλα μα όλα περιστρέφονται γύρω απ’ τον Κορωνοϊό.
Και το χιούμορ;
Μπορεί να ζήσει μια κοινότητα ανθρώπων δίχως χιούμορ; Η εξαφάνιση του χιούμορ, από την ζωή μας, κατά την περίοδο του κορονοϊού, σημαίνει πως η χώρα θα βυθιστεί στην απόλυτη κατάθλιψη· κάτι που θα προκαλέσει μεγάλου βεληνεκούς νοσήματα. Οι γελοιογράφοι μας σέβονται τα γεγονότα και προσπαθούν να μας τα σερβίρουν με διασκεδαστική εκδοχή. Η γελοιογραφία επινοήθηκε από τον άνθρωπο για να υπογραμμίσει και να αναδείξει την σοβαρότητα των γεγονότων. Τα ΜΜΕ επίσης. Θεωρώ πως είναι μια μορφή αντίδρασης και μάλιστα πολύ σοβαρή.
Θα πρέπει να παραδεχτούμε, τέλος, πως η εποχή μας είναι πολύ, μα πολύ ενδιαφέρουσα…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
