Νότης Μαυρουδής*: Μόνος στο σπίτι

Να και μια δοκιμασία την οποία θα βιώσει όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας, μετά μάλιστα και τα πρόσφατα μέτρα, για την αποφυγή νέας διασποράς του κορονοϊού,  μάλλον το μεγαλύτερο. Μόνος… στο σπίτι! Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Όσο και να έχεις παρέα (συμβία, παιδιά), οι ώρες που καλείσαι να περάσεις κλεισμένος στο σπίτι, προσπερνούν τους όποιους «άλλους» και καταλήγουν στην εντελώς στενή ιδιωτική σφαίρα τής προσωπικής διαχείρισης του χρόνου.
Ήταν επακόλουθο αυτής της ίδιας της καθημερινότητας, με τα σκαμπανεβάσματά της, τις εκπλήξεις που κρύβονται έως και… σατανικά εντός της, να αποκαλύπτει τα μυστικά της και να σου λέει με αυστηρότητα (και μεγάλη δόση σαρκασμού) επιτακτικά:
«ΚΛΕΙΣΟΥ ΜΕΣΑ!!! Έξω από την πόρτα σου κυκλοφορούν, εκτός από αυτοκίνητα και ανθρώπους, επικίνδυνοι ιοί και μικρόβια κάθε τύπου. Κινδυνεύεις.!»
Στην αρχή δεν το πιστεύεις. Θεωρείς υπερβολική μια τέτοια προτροπή, την θεωρείς αψυχολόγητη και… παρατραβηγμένη. Ύστερα, ανοίγεις το ραδιόφωνό σου και βομβαρδίζεσαι από τις ειδήσεις περί πανδημίας του κορονοϊού, ο οποίος κατακτά ταχύτατα τις χώρες τού πλανήτη. Λυγίζεις, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ιατρικών και πολιτειακών παραινέσεων και συμβουλών, αντιλαμβανόμενος πως, τα πράγματα, δεν είναι της… πλάκας, αλλά σοβαρά και επικίνδυνα, μια που υπάρχει πλήρης ομοφωνία μεταξύ επιστήμης και πολιτείας (προσφάτως, προστέθηκε ασθμαίνουσα και η Εκκλησία…). Να σημειώσω το γεγονός πως η πολιτεία αψηφά (ευτυχώς) τη ζημιά που πιθανώς να δεχθεί από τις σκληρές αποφάσεις και τις πολυποίκιλες απαγορεύσεις.
Αναγκάζεσαι να αποδεχθείς το κλείσιμο στο σπίτι, να ταμπουρωθείς κατά κάποιον τρόπο στο δικό σου κάστρο, στα δικά σου τείχη.
Κοιτάς από το παράθυρό σου τον έξω κόσμο, αλλά βλέπεις δρόμους άδειους κι έρημους, εκεί όπου πριν υπήρχε κίνηση και ζωή.
Μερικές φορές, αυτή η ερημιά, που στόχο έχει την προστασία μας, μου προκαλεί, προς στιγμή, ένα συναίσθημα ανασφάλειας, γιατί μου θυμίζει τους έρημους δρόμους της περιόδου της Χούντας, όταν υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας. Μνήμες που έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη…
Όμως δεν είναι καιρός για τέτοιες και περιττές θύμησες, τώρα που καλούμαστε, κυρίως εμείς οι μεγαλύτεροι, να μείνουμε σπίτι. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο για όσους από εμάς έχουν συνηθίσει σε μια άλλη ζωή, επικοινωνιακή και ανοιχτή στις ανθρώπινες σχέσεις, για παράδειγμα η προσωπική μου εργασία, η οποία απαιτεί σχέσεις με μαθητές, συνεργάτες, κόσμο. Αυτά είναι κάποια από τα οποία θα πρέπει να απέχω. Δηλαδή να σταματήσω κάθε σχέση, να τα μαζέψω και να κλειστώ σπίτι. Που σημαίνει να σταματήσω ενέργειες, οι οποίες με χαρακτηρίζουν ως ενεργό καλλιτέχνη…
Ανησυχώ, διότι η υπακοή σε μια τέτοια (όχι αδικαιολόγητη επαναλαμβάνω) επιβολή διατρέχει κίνδυνο να μετουσιωθεί σε μια σχεδόν… εθελούσια «υποταγή» και να συναινέσουμε σε μιαν απόλυτη απραξία, ως κοινωνία. Εκεί, έξω από το σπίτι, επιβάλλονται απαγορεύσεις σε θέατρα, κινηματογράφους, συναυλίες, γήπεδα, σχολεία, πανεπιστήμια, αθλοπαιδιές και όπου αλλού υπάρχει συνάθροιση κόσμου. Το βλέπω και το ξέρω. Το γεγονός είναι σοβαρό και μπορεί να εξελιχθεί ως πολύ επικίνδυνο, για την δημόσια υγεία. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να… υποταχτώ!
Ελπίζω και εύχομαι η πανδημία του κορωνοϊού, να οδηγήσει αναπόφευκτα σε πολιτική διαφοροποίηση . Ίσως, λέω, να γίνει κατανοητή, επί τέλους, η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός στιβαρού δημόσιου συστήματος υγείας, ως συνταγματικό δικαίωμα του κάθε πολίτη. Βιώνουμε μια περίοδο κατά την οποία θεωρώ ότι η χώρα βρίσκεται σε φάση ε π α ν α τ ο π ο θ έ τ η σ η ς σε όλα! Από τη μια η πανδημία και από την άλλη ο Ερντογάν και το προσφυγικό-μεταναστευτικό (μην το ξεχνάμε και μην το αγνοούμε), έχουν οδηγήσει ή θα έπρεπε να οδηγήσουν τις πολιτικές δυνάμεις σε κάποιες συναινέσεις και συναποφάσεις. Δεν θα είναι καθόλου αμελητέο αυτό.
Ας δείξουμε κι εμείς λοιπόν την αναγκαία υπομονή και υπακοή να κλειστούμε δηλαδή στο σπίτι, ως ένδειξη ομοφωνίας, παρά την σκληρότητα της επιβολής — προτροπής. Ίσως, η πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα στην καθημερινότητά μας, να επιφέρει μια ηρεμία στην οικογένεια, ίσως και να… αποβεί γόνιμη ως προς τον πολλαπλασιασμό του ανθρώπινου είδους, ακριβώς όπως συμβαίνει συνήθως με τους πολέμους, ώστε να αντιμετωπιστεί και η υπογεννητικότητα του ελληνικού πληθυσμού, όπως διατείνονται οι στατιστικολόγοι…
Σκέψεις ποικίλες περνούν από το μυαλό μου, εμένα τον… εσώκλειστο στο σπίτι. Θα παλέψω με τα στοιχεία που με ζώνουν. Έχω εξάλλου τη μουσική, την κιθάρα, την γραφή, τα βιβλία μου, το διαδίκτυο, τα σχολιάκια μου και την συμβία μου, ενώ διατηρώ και στενή επικοινωνία μεταξύ μας.
Θα τα καταφέρω, Θα τα καταφέρουμε «εσώκλειστοι» φίλοι μου…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 167 άρθρα του Νότη Μαυρουδή