«Ο πρώτος νεκρός από τον κορονοϊό στην Ελλάδα, είναι πλέον γεγονός και μας θλίβει όλους. Μαζί με τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του, για να μη θρηνήσουμε την απώλεια και άλλων ανθρώπων, ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, για τον εαυτό μας, για όλους», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΚΙΔΗΣΟ
Αναλυτικά η ανακοίνωση του ΚΙΔΗΣΟ
«Ο πρώτος νεκρός από τον κορονοϊό στην Ελλάδα, είναι πλέον γεγονός και μας θλίβει όλους.
Μαζί με τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του, για να μη θρηνήσουμε την απώλεια και άλλων ανθρώπων, ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, για τον εαυτό μας, για όλους.
Αυτός ο συνάνθρωπός μας, όπως και σχεδόν όλοι μας όταν προσβλήθηκε από τον κορονοϊό, δεν γνώριζε για αυτήν την ασθένεια. Δεν υπήρχε ακόμη σχετική ενημέρωση, δεν είχαν εξαγγελθεί ακόμη μέτρα προστασίας του γενικού πληθυσμού, ούτε μπορούσε να αναμένει μία τέτοια εξέλιξη.
Δεν ισχύει το ίδιο για όλους εμάς πλέον, που πληροφορηθήκαμε το πρωί το θάνατό του. Εμείς γνωρίζουμε πια πολλά περισσότερα, για τις προφυλάξεις που όλοι οφείλουμε να ακολουθήσουμε με ευλάβεια. Ακόμα κι αν κάποιος αισθάνεται άτρωτος, ή αδιάφορος απέναντι στον κίνδυνο, οφείλει να δείξει υπευθυνότητα για την οικογένειά του, το διπλανό του και το κοινωνικό σύνολο, για δύο λόγους:
1/ Όποιος είναι φορέας, αν συνεχίσει κανονικά τη ζωή του ανάμεσα στους συμπολίτες και την οικογένειά του, μπορεί να μεταδώσει το φονικό ιό παντού, στα ΜΜΜ, το χώρο εργασίας/ψυχαγωγίας, αλλά και το σπίτι, πολλαπλασιάζοντας τους φορείς που με τη σειρά τους θα επιμολύνουν άλλους, πολλαπλασιάζοντας το πρόβλημα και τα θύματα.
2/ Αν χρειαστεί να νοσηλευτεί, θα καταλάβει μία από τις λιγοστές κλίνες στις ΜΕΘ, επιβαρύνοντας το ΕΣΥ και βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή όσων έπονται αλλά και όσων πάσχουν από άλλες σοβαρές ασθένειες και πιθανόν δεν βρουν διαθέσιμη κλίνη.
Ακούσαμε πολλά περί «ατομικής ευθύνης» που ίσως ερμηνεύτηκε ως ατομική επιλογή – πως αφορά εμάς και κανέναν άλλον. Δεν είναι έτσι όμως, από τη στιγμή που ζούμε μέσα στην κοινωνία.
Έχουμε ατομική ευθύνη, να φανούμε κοινωνικά υπεύθυνοι.
Τέλος, μία ειδική αναφορά σε ό,τι αφορά ζητήματα πίστης, ειδικά ενόψει Πάσχα.
Ας συμφωνήσουμε πως η πίστη δεν είναι ημερολογιακό ζήτημα.
Ας συμφωνήσουμε στην ιεράρχηση της προστασίας της ζωής του συνανθρώπου μας, που μπορεί να είναι πιο ευάλωτος από εμάς.
Ας συμφωνήσουμε πως η κοινωνία και ο εκκλησιασμός μπορούν να γίνουν συλλογικά, με ασφάλεια, για εμάς και τους τριγύρω μας, όταν ο κίνδυνος παρέλθει.
Ας συμφωνήσουμε να λειτουργήσουμε σαν κοινωνία, ο ένας για τον άλλον, για να μας βρει η επόμενη μέρα όλους μαζί – να μην λείπει κανείς.»
