Ανδρέας Παπαδαντωνάκης*: Κορονοϊός και σχολεία – «μην περιμένετε τόσο ώστε να είναι αργά…»

Με τον τίτλο αυτό ο Howard Markel, καθηγητής και ιστορικός των επιδημικών ασθενειών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, σε χθεσινό του άρθρο στους New York Times, καλεί τις αρχές των Η.Π.Α. να κλείσουν τα σχολεία πριν και όχι μετά  την ευρεία διάδοση της επιδημίας στη χώρα.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της πρότασης αυτής, η διακοπή της λειτουργίας των σχολείων αποτελεί βασικό παράγοντα της επιβράδυνσης της διάδοσης της νόσου.
Πέρα όμως από αυτό, μπορεί να συμβάλει στον να μην κορεστούν τα νοσοκομεία από αρρώστους, αλλά και να κερδηθεί χρόνος για να βρεθούν αντιϊκά φάρμακα ή εμβόλια.  
Το 2007, το τμήμα της Ιστορίας της Ιατρικής του Παν/μιου του Μίσιγκαν και το κέντρο για τον έλεγχο των επιδημιών των Η.Π.Α. δημοσίευσαν έρευνα βασισμένη στην μελέτη της πανδημίας της Ισπανικής Γρίπης του 1918-1919.
Η Ισπανική γρίπη του 1918 που κόστισε τη ζωή σε πάνω από 20.000.000 ανθρώπους, είχε περίπου 750.000 θύματα στις Η.Π.Α.
Σύμφωνα με την έρευνα που έλαβε υπόψη τα μέτρα που είχαν τότε πάρει  43 Πολιτείες, , «η διακοπή της λειτουργίας των σχολείων αποτέλεσε ένα από τα πιο αποτελεσματικά τείχη προστασίας από την εξάπλωση της πανδημίας. Πολιτείες  που έδρασαν γρήγορα και συμπεριλάμβαναν κλείσιμο σχολείων και είδαν τα χαμηλότερα ποσοστά θανάτου».
«Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα σχολεία για πάντα γι΄αυτό είναι ανάγκη να σκεφτούμε ποια είναι η σωστή στιγμή να το κάνουμε και για ποιο χρονικό διάστημα».
Από την άλλη δεν μπορεί κανείς να αγνοεί ότι τέτοιου είδους μέτρα μπορούν να προκαλέσουν πανικό και κοινωνική αποδιοργάνωση.
Η UNESCO παραθέτει  στο δικτυακό της τόπο κάποιες από τις συνέπειες του κλεισίματος των σχολικών μονάδων, μεταξύ των οποίων η κοινωνική απομόνωση, η πίεση προς τους γονείς, το οικονομικό κόστος, όξυνση των ανισοτήτων στη μάθηση κ.ά.
Ένα από τα βασικότερα ίσως  προβλήματα  έχει να κάνει με την φροντίδα των παιδιών που θα μείνουν σπίτι, πράγμα που  θα αναγκάσει πολλούς γονείς  να λείψουν από την εργασία τους, αλλά και την φροντίδα των παιδιών με ειδικές ανάγκες.
Με βάση στοιχεία της UNESCO μέχρι και την Παρασκευή 14 συνολικά χώρες είχαν κλείσει τα σχολεία σε εθνικό επίπεδο (σε όλη τη χώρα).
Αυτές είναι:
Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Μπαχρέιν, Κίνα, Κορέα (Βόρεια και Νότια), Γεωργία, Ιράν, Ιταλία,  Ιαπωνία, Κουβέιτ, Λίβανος, Μογγολία.
Άλλες 13 έχουν διακόψει τη λειτουργία των σχολείων σε τοπικό επίπεδο:
Αφγανιστάν, Μπουτάν, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ινδία, Ιράκ, Πακιστάν, Παλαιστίνη, Ουκρανία, Αγγλία, Η.Π.Α., Βιετνάμ.
Η απόφαση ασφαλώς δεν είναι εύκολη. Σε κάθε όμως περίπτωση,  η προστασία της υγείας και της ζωής των πολιτών δεν μπορεί παρά να είναι προτεραιότητα.

* Ο Ανδρέας Παπαδαντωνάκης είναι Φιλόλογος, μέλος του Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε., εκπρόσωπος της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (Π.Ε.Κ.)

Πατήστε εδώ και δείτε το προηγούμενο άρθρο του Ανδρέα Παπαδαντωνάκη