Νότης Μαυρουδής*: Ο εννιάχρονος Κουέιντεν Μπέιλς

Ο εννιάχρονος Κουέιντεν γεννήθηκε στην μακρινή μας Αυστραλία με νανισμό· πρόσφατα συγκίνησε τον πλανήτη, όταν άφησε κραυγή απόγνωσης, για τον συνεχή εκφοβισμό που υφίστατο στο σχολείο του και ζήτησε ένα μαχαίρι για να βάλει τέλος στη ζωή του· μια ζωή που καταλάβαινε πως θα ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνες των… κανονικών τής πλειοψηφίας του κόσμου.
Δεχόταν προσβολές, πειράγματα, ταπεινώσεις για το μικροκαμωμένο σώμα του, ιδιαιτέρως από συνομηλίκους του στις γειτονιές, στο σχολείο, εκεί όπου η συνείδηση της αποδοχής και της διαφορετικότητας αργεί να εδραιωθεί στις ψυχές. Ο Κουέιντεν πνίγηκε από θυμό και πόνο, διαπιστώνοντας, τόσο σύντομα, πως η ζωή του πιθανότατα  θα συνεχιζόταν έτσι, άδοξα, με την ψυχική ταλαιπωρία να είναι σε πρώτο πλάνο.
Μπορεί να σκέφτηκε, είναι δυνατόν να βγει μια ζωή με τόσες διαφορές παρουσιαστικού, ανάμεσα σε… κανονικούς συνανθρώπους του; Πόσες καταστάσεις θα έπρεπε άραγε να ξεπεράσει, πόσα ζωτικά θέματα θα ήταν υποχρεωμένος να ξεχάσει την ύπαρξή τους, πόσες φορές θα χρειαζόταν να αγνοήσει ειρωνείες και εμπαιγμούς γύρω από τη μορφή που του χάρισε αυτή η, ενίοτε τσιγκούνα, μάνα Φύση… Πώς να αντέξει τη συνύπαρξη μεγάλης μερίδας ηλιθίων, με αποστραγγισμένες από αισθήματα ψυχές, οι οποίοι εκφράζουν τον απόλυτο ρατσισμό και την απαξίωση, για οποιαδήποτε διαφορετικότητα, ακόμα κι όταν πρόκειται για εγγενή προβλήματα σωματικής διαταραχής. Ο εννιάχρονος, γνώρισε από πρώτο χέρι πώς είναι να είσαι στο επίκεντρο του… λιθοβολισμού. Το bullying σε όλη τη μεγαλοπρεπή ανόητη και ηλίθια διάστασή του.
Ο εννιάχρονος ζήτησε κλαίγοντας ένα μαχαίρι, για να τελειώσει τη ζωή του. Το κλάμα του υπήρξε ένα χαστούκι σε όλους μας. Το κλάμα των ανθρώπων τού περιθωρίου κάθε ηλικίας, των διαφορετικών, εκείνων που δεν έχουν βασικά πράγματα, των απροστάτευτων, είναι η σκληρή όψη τής ζωής· το κλάμα ενός παιδιού, ως αντίδραση στην ψυχολογική βία που εισπράττει, είναι όντως, γροθιά στο μαχαίρι…
Ο κόσμος συγκινήθηκε και εντυπωσιάστηκε από το δράμα τής οικογένειας τού άτυχου Κουέιντεν, ενώ το κλάμα του μένει ως εικόνα και σημείο αναφοράς. Μετά τον σάλο και την καταδίκη αυτών των απάνθρωπων συμπεριφορών,  ο μικρός εθεάθη σε ένα τεράστιο και κατάμεστο γήπεδο ράγκμπι με τη συνοδεία Αυστραλών παιχτών, οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν συμβολικά για να του δώσουν θάρρος.
Η δημοσιότητα αυτή ίσως γεννήσει άλλες σκέψεις στον Κουέιντεν· σκέψεις, οι οποίες θα έχουν σχέση με χαραμάδες αισιοδοξίας που υπάρχουν σε κάθε περίπτωση της ζωής. Ο μικρός, ίσως ανακάμψει από την παιδική κατάθλιψη. Αυτή η ανέλπιστη παγκόσμια δόξα, που του χάρισαν οι παίκτες του ράγκμπι, ίσως συνετίσει το σχολικό του περιβάλλον, ώστε να τον δεχθεί για αυτό που είναι: ένα μικρό παιδί που χρειάζεται, όπως όλα τα παιδιά, αγάπη και αποδοχή από τον κοινωνικό περίγυρό του.
Είναι πολλές φορές όπου οι άνθρωποι χρειάζονται δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, για να κάνουν την επανεκκίνηση που θα χρειαστεί, ώστε να ανοίξει ένας δρόμος, μια πόρτα, ένας ορίζοντας.
Δεν μπορώ να αποδεχτώ πως η ζωή, ακόμα και των πιο άτυχων όπως ο Κουέιντεν, μπορεί να περιορίζεται σε χρόνια τα οποία θα είναι γεμάτα αδιέξοδα και στερήσεις παντός είδους.
Ο σπαραγμός του και η επιθυμία του για αυτοκτονία, το σκληρό τέλος που ήθελε να βάλει στη ζωή του, ο εννιάχρονος, είναι ό,τι πιο τραγικό. Η εμφάνιση στο στάδιο της Αυστραλίας του πρόσφερε στιγμιαία δόξα και ο πλανήτης χάρηκε γι’ αυτή τη γενναία προσφορά προς τον μικρό σε ηλικία άνθρωπο· εξάλλου δεν ξέρει κανείς τι μέλλει γενέσθαι, για τον κάθε άνθρωπο και τις ευκαιρίες που θα του δοθούν. Στον Κουέιντεν, θα θέλαμε να συμβούν τα καλύτερα, που θα τον κάνουν αποδεκτό, επί ίσοις όροις, στην κοινωνία των πολιτών και στη δημιουργική απασχόληση. Τα πολλά παραδείγματα περιπτώσεων ανθρώπων με ειδικά προβλήματα, οι οποίοι έχουν βάλει στην άκρη τις δυσκολίες τους και διαπρέπουν σε αθλητισμό, εικαστικές τέχνες, μουσική δημιουργία, διδασκαλία κλπ), προσφέρουν πάντα μια αχτίδα φωτός σε μια πραγματικότητα, με την οποία απέχουμε πολύ και γι’ αυτό, κάποιες φορές, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το βαθύτερο δράμα.
Ο μικρός, ίσως γίνει σύμβολο σεβασμού για τους άτυχους αυτού του κόσμου, οι οποίοι ξεκινάνε τον αγώνα της ζωής άνισα κι από άλλη αφετηρία σε σχέση με τους «άλλους». Εξάλλου, δεν είναι μόνο ο Κουέιντεν, που βίωσε την σκληρότητα· αμέτρητα παιδιά, έχασαν γονείς και αδέλφια μέσα στους σκληρούς πολεμικούς ανταγωνισμούς· με θύματα ανυπολόγιστα, που δεν μπορούν να μετρήσουν το  δράμα το οποίο τους βαραίνει και ρίχνει την σκιά του στο ξεκίνημα της πορείας τους προς το άγνωστο…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 164 άρθρα του Νότη Μαυρουδή