Για την κρίση στη χώρα μας υπάρχουν και εγχώριες ευθύνες, αλλά και ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και του Δ.Ν.Τ.
Τα προγράμματα προσαρμογής (τρία τον αριθμό) που προωθήθηκαν μέσω μνημονίων, απέβλεπαν σχεδόν αποκλειστικά στη διασφάλιση της αποπληρωμής των δανείων και όχι στην εξυγίανση, με την οικονομία ζωντανή και τους ανθρώπους στις δουλειές τους.
Παρά το γεγονός ότι περιελάμβαναν και μεταρρυθμίσεις που στόχευαν στον εκσυγχρονισμό και στην ορθολογική οργάνωση των δημόσιων λειτουργιών, αυτές αμαυρώθηκαν από το συνολικό τους χαρακτήρα, που δομήθηκε στη λογική της εσωτερικής υποτίμησης (μειώσεις μισθών, συντάξεων, απολύσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας κ.τ.λ).
Σήμερα μπορούμε εν μέρη να σχεδιάσουμε και να συζητήσουμε για τα του οίκου μας.
Η κοινωνία δείχνει αυστηρότητα έναντι του πολιτικού συστήματος.
Τιμώρησε το ΣΥΡΙΖΑ στέλνοντάς τον στην αντιπολίτευση αν και παρέδωσε την οικονομία σε καλύτερη κατάσταση από ότι ο ίδιος είχε παραλάβει το 2015.
Έχει απαιτήσεις αποτελεσματικότητας από τη νέα κυβέρνηση, αδιαφορώντας για τη σύνηθες περίοδο χάριτος.
Κι όμως το λαϊκό αισθητήριο είναι σωστό.
Αναμφισβήτητα υπάρχει μια βελτίωση από το 2017, η οποία συνεχίζεται παρά τη γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή μας και ο στόχος για ανάπτυξη +2,8% για το 2020 δείχνει να είναι εφικτός.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη απόκλιση ανάμεσα σε αυτά που επιτυγχάνουμε ως χώρα και σε αυτά που θα μπορούσαμε να πετύχουμε.
- Πού θα ήταν η ανάπτυξη της χώρας μας εάν είχαμε καταφέρει να αποδίδεται με ταχύτητα κάθε προσφυγή στη δικαιοσύνη;
- Πού θα ήταν η ανάπτυξη της χώρας μας εάν είχαμε μια δημόσια διοίκηση μηχανογραφημένη και ψηφιοποιημένη;
- Πού θα ήταν η ανάπτυξη της χώρας μας εάν τα επανεπενδυούμενα κέρδη δεν φορολογούνταν;
- Πού θα ήταν η ανάπτυξη της χώρας μας εάν οι επιχειρήσεις μπορούσαν να δανειστούν για τα επενδυτικά τους σχέδια από το τραπεζικό σύστημα, με επιτόκιο όσο δανείζεται ο μέσος Ευρωπαίος επιχειρηματίας;
- Πού θα ήταν η ανάπτυξη της χώρας μας εάν οι εργαζόμενοι είχαν εκπαιδευτεί στις νέες τεχνολογίες;
- Πού θα ήταν η ανάπτυξη της χώρας μας εάν δεν είχε το βαρίδιο του πρωτογενή πλεονάσματος;
Υπάρχουν πολλά βασικά στοιχεία όπου δικαιολογείται η αυστηρότητα της κοινωνίας έναντι του πολιτικού συστήματος.
Το λάθος είναι η αποστασιοποίηση αξιόλογων ανθρώπων από το πολιτικό γίγνεσθαι.
Η αποστασιοποίηση των ανθρώπων της εργασίας.
Του δάσκαλου, του καφετζή, του επιχειρηματία, του μεταπτυχιακού φοιτητή, του εργαζόμενου, του επιστήμονα.
Φέρνοντας δια της συμμετοχής τους το νέο απαιτητικό πνεύμα στην ενεργό πολιτική, υπερβαίνοντας τη διχαστική συμπεριφορά του παρελθόντος , ίσως τα πράγματα να πάνε καλύτερα.
* Ο Θανάσης Ντέλκος είναι εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης
