Νότης Μαυρουδής*: Μεταξύ Πολέμου και Ειρήνης;

Αποφεύγω να παίρνω μέρος σε προβληματισμούς τους οποίους αδυνατώ να επεξεργαστώ και να συνδέσω με τις τόσες λεπτομέρειες των γεωγραφικών και γεωπολιτικών πραγματικοτήτων και ισορροπιών.
Ακούω όμως πολύ ραδιόφωνο, μπαίνω στο πολυπράγμον internet και ψάχνω ειδήσεις που παρουσιάζουν, με εμφανή ανησυχία, τα θέματα Ελλάδας-Τουρκίας. Τι να κάνω; Είμαι πολίτης αυτής της χώρας κι επειδή δεν έχω καμία λύση στο τσεπάκι μου σχετικά με… ενδεχόμενες πολεμικές συγκρούσεις, δηλώνω πως τρύπωσε μέσα μου ο ιός, της εμπόλεμης ατμόσφαιρας…
Παραλογισμός; Ίσως. Δεν ξεχνώ όμως πως ο 20ος αιώνας ξεκίνησε στην ήπειρό μας με βαλκανικούς πολέμους και συνέχισε με δύο παγκόσμιους. Ο δε 21ος άρχισε την πορεία του με την αγγλοαμερικανική εισβολή στο Ιράκ και συνέχισε με τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή και την αραβική άνοιξη που σύντομα έγινε αραβικός χειμώνας. Έτσι, η υπαρκτή εμπόλεμη κατάσταση στην περιοχή, υπάρχει δίπλα μας και απασχολεί το μυαλό μου έντονα, το παραδέχομαι· την ίδια ώρα, το πρώτο πράγμα που περνάει απ’ το μυαλό μου, είναι η συνειδητοποίηση πως εκείνοι που θα αποφασίσουν τις κινήσεις και τους αναγκαίους χειρισμούς, για την αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων, είναι η πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δυσκολεύεται τα μέγιστα να συνεννοηθεί και να συνυπάρξει πάνω σε απλά θέματα, πόσο μάλλον σε εθνικής σημασίας ζητήματα.
Κάτι που με ανησυχεί και με φέρνει σε δύσκολη θέση και δεν είναι προσωπική ανησυχία, αλλά αντικειμενική…
Τα ραδιόφωνα, καθημερινά, μεταδίδουν πληροφορίες γεμάτες ανησυχία, φόβο και ανασφάλεια. Έχω επιλέξει να μην βλέπω τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, γιατί από τη φύση τους είναι πολεμοχαρή και δεν διστάζουν να επιλέγουν κλίμα τρόμου, θυσιάζοντας την ουσιαστική πληροφόρηση στον βωμό της τηλεθέασης και στα νούμερα, τα οποία ανεβαίνουν ανάλογα με την ποσότητα των απειλών, της τρομοκρατίας και της αγωνίας.
Τώρα, σε αυτή την περίοδο, όπου το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι ιδιαίτερα οξυμένο, το παράδειγμα της T/V το ακολουθούν και τα ραδιόφωνα και συμπεραίνω, εγώ ο ανυποψίαστος, πως όντως, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος  μιας ενδεχόμενης εμπλοκής με τους γείτονες… Μήπως είναι μέρος ενός εμπόλεμου σχεδίου (στρατηγικού πλάνου), δια την προετοιμασία συγκεκριμένου κλίματος το οποίο θα διαταράξει την κοινωνική ηρεμία και θα την μεταμορφώσει σε αντίστοιχη μιας… πολεμικής σύρραξης;

Δυνάμεις, όπως η Ρωσία, ο πάντα… ετοιμοπόλεμος γείτονας, η Συρία, η Γαλλία, η Λιβύη, η Τραμποαμερικανική γελοιότητα, προστέθηκαν στο κουβάρι των συμφερόντων της  πολύπαθης Ανατολικής Μεσογείου, καθώς και άλλες χώρες-αρπακτικά, που παραμονεύουν για την κατάλληλη στιγμή.
Από την άλλη πλευρά, ακούω πως η τουρκική διπλωματία έχει απλωθεί τόσο, όσο δεν παίρνει άλλο. Αντιφατικό ή όχι, αν και διαθέτει πολλές συμμαχίες, η Τουρκία, συγχρόνως τροφοδοτεί με πολεμικό προσωπικό την περιοχή και στέλνει στρατό όπου τα συμφέροντά της τον… καλούν.
Είπα απ’ την αρχή πως δεν κατέχω διπλωματικές ή στρατηγικές γνώσεις, ώστε να αναλύω τέτοιες σύνθετες καταστάσεις, οι οποίες ενίοτε καταλήγουν σε εμπόλεμα μπερδέματα.
Να φοβόμαστε ή όχι; Κατ’ αρχάς, σήμερα, το δίλημμα «πόλεμος ή ειρήνη», μετά από 70 χρόνια ηρεμίας στα δικά μας χώματα, μοιάζει παράλογο, ασυνήθιστο, ξένο, κακόηχο, αψυχολόγητο, αταίριαστο, παρωχημένο· είναι δυνατόν να έχουμε… ξεχάσει μια τέτοια μακάβρια εποχή, την οποία διαθέτουμε ως κοινωνία, στο μπαουλάκι της ιστορικής μνήμης, έστω κι αν είναι έμμεση για τις νεότερες γενιές; Ευτυχώς, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο κι αυτό δεν είναι προσωπική άποψη, αλλά φαίνεται, όλο και πιο συχνά, στα θέματα που απασχολούν τους νέους καλλιτέχνες στο θέατρο π.χ., αλλά και σε άλλες μορφές τέχνης.
Ένα θερμό επεισόδιο σήμερα δεν θα ήταν απλώς ένα ατυχές συμβάν· θα είχε ανυπολόγιστες ζημιές στην ελληνική πραγματικότητα και θα μας γυρνούσε πολλά χρόνια, πίσω. Η χαοτική ζημιά σε ανθρώπινο-πνευματικό-υλικοτεχνικό-οικονομικό επίπεδο, θα διαπερνούσε ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας μας σαν ένα θανατηφόρο βέλος, που έχει τη δύναμη να βρίσκει τον στόχο του.
Και, ποιος πόλεμος δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά; Ποιος πόλεμος κρύβει ευχάριστες ειδήσεις;
Το θέμα σήμερα είναι πως οι πολεμικές συρράξεις, τώρα πια, στην εποχή μας, γίνονται απροκάλυπτα για μεγαλύτερη οικονομική ισχύ από την εκμετάλλευση του υπόγειου πλούτου που διαθέτει η κάθε χώρα (πετρέλαιο-φυσικό αέριο-υδατάνθρακες-και άλλες μορφές ορυκτού πλούτου κα.)
Το σύστημα σε αυτή την περίπτωση είναι απλό: η ισχυρή στρατιωτικά χώρα εισβάλει με το έτσι θέλω, αφού για αρκετό καιρό πριν έκανε το… καθήκον της μέσω απειλών και υιοθετώντας τον ρόλο τού μπαμπούλα· προσθέτει την κατάλληλη ατμόσφαιρα στο ήδη… δύσφορο κλίμα.
Τα μέσα που διαθέτει η ελληνική πλευρά είναι οι συμμαχίες και οι σχέσεις της με τις άλλες χώρες. Η καλύτερη άμυνα δεν θα είναι τόσο ο όποιος καλά προετοιμασμένος οπλικός εξοπλισμός, αλλά η προσεκτική και έξυπνη διπλωματία και, κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, ένα αρραγές μέτωπο και συναινετικό κλίμα ως προς την εξωτερική πολιτική, μεταξύ ακόμα και αντίθετων κομμάτων, τα οποία οφείλουν να σεβαστούν την εθνική αναγκαιότητα. Ίσως, αυτό το τελευταίο, όπως το διαχειρίζονται καθημερινά, να είναι κομμάτι δύσκολο…
Γι’ αυτό, ας μην συνεχίσουμε τον τρόπο ζωής που γνωρίζουμε. Να μην κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα γύρω μας. Θα ήταν πολύ επιπόλαιο με όλα αυτά τα διεθνή τσακάλια που μας περιβάλλουν με πολεμικές ιαχές και τα οποία είναι μεν ηθικά παντελώς αξιοθρήνητα, παίζουν δε στη διεθνή σκακιέρα με στρατούς και στρατηγικές κουτοπονηριές.
Η χώρα μας δεν είναι φιλοπόλεμη. Πάνω από μισό αιώνα βιώνει (με τα γνωστά σκαμπανεβάσματα) μια ειρηνική περίοδο, γαλουχώντας τις νεότερες γενιές μέσα σε πνεύμα ήρεμο και επικοινωνιακό. Μέσα σε μια ειρηνική και δημιουργική Ευρώπη, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τις αντιφάσεις, η χώρα μας καταφέρνει να ξεχωρίζει ως ειρηνευτική και φιλόξενη χώρα, παρά τις δυσκολίες των τιμωρητικών μνημονίων που την πήγαν πίσω και την δυσκόλεψαν.
Η χώρα με τα μεγάλα διαστήματα καλοκαιρίας, τις θάλασσες, τα νησιά και το πράσινο, έχει τους τρόπους να δημιουργεί ελπίδες για συνθήκες βελτίωσης της ζωής με τον δικό της μεσογειακό τρόπο.
Οποιαδήποτε πολεμική ιαχή, είναι για εμάς παραφωνία· αισθανόμαστε ξένοι προς τέτοιες παρακρούσεις και δεν τις υπολογίζουμε ως σοβαρές, ώστε να χαλάσουν την ανεμελιά μας. Ακόμα και αν λάβουμε σοβαρά υπόψη το κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που πάει να επιβληθεί, ένα ενδεχόμενο  περιστατικό πολέμου, μόνο ως κακόγουστο αστείο θα το εκλάβουμε…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 162 άρθρα του Νότη Μαυρουδή