Ανδρέας Παπαδαντωνάκης*:  Μην πυροβολείτε τους εκπαιδευτικούς

Τα περιστατικά βίας  λεκτικής, ψυχολογικής αλλά και σωματικής με θύματα εκπαιδευτικούς αποτελούν -πλέον- συχνό φαινόμενο στη σχολική ζωή.
Το βίντεο με τον μαθητή που απειλεί και ευτελίζει την καθηγήτριά του, ο ξυλοδαρμός δασκάλας από πατέρα μαθητή, η παραίτηση μόνιμου εκπαιδευτικού επειδή δεν μπορούσε να αντέξει το καθημερινό bullying στο σχολείο, ο τραυματισμός του Διευθυντή στην προσπάθεια να περιφρουρήσει το χώρο από εξωσχολικούς, είναι ειδήσεις που κάνουν «θόρυβο» αποτελούν όμως, μέρος μόνον, των όσων συμβαίνουν  εντός των τειχών.   
Έστω κι έτσι τα περιστατικά αυτά – η κορυφή του παγόβουνου-, μπορούν να γίνουν αφετηρίες για συζήτηση, προβληματισμούς και αναζήτηση λύσεων.
Η εικόνα του κατά κανόνα πένητος και σε αρκετές  περιπτώσεις περιπλανόμενου από σχολείο σε σχολείο εκπαιδευτικού σίγουρα δεν βοηθά στο χτίσιμο μιας σχέσης σεβασμού από μαθητές και γονείς προς τον δάσκαλο.
Δεν είναι όμως η κοινώς ομολογούμενη μισθολογική απαξίωση η βασική αιτία της εμφάνισης των φαινομένων βίας κατά των εκπαιδευτικών.
Είναι κυρίως η κοινωνική απαξίωση που εδράζεται στη συλλογική  αμφισβήτηση  του ίδιου του σχολείου. Στη γενικευμένη αντίληψη ότι το σχολείο δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο του, όπως και αν τον αντιλαμβάνεται κανείς.
Το ακρωτηριασμένο σε μορφωτικές και παιδαγωγικές λειτουργίες σχολείο, το αποστασιοποιημένο από το κοινωνικό και πολιτιστικό συγκείμενο,  προσωποποιείται στον εκπαιδευτικό λειτουργό που γίνεται ο εύκολος στόχος.
Οι εκπαιδευτικές πολιτικές που ασκήθηκαν και ασκούνται έχουν περιορίσει το ρόλο   του σχολείου  σε προγυμναστικό στάδιο για την μετάβαση στην αμέσως επόμενη βαθμίδα, στερώντας τη δυνατότητα δημιουργίας και καινοτομίας.
Ειδικά το Λύκειο με την –και θεσμική-  κατάργηση της Γενικής Παιδείας από την Γ΄ τάξη μετατράπηκε σε παρακολούθημα και καρικατούρα φροντιστηρίου.
Και αντί η Πολιτεία να θεσμοθετήσει για το σοβαρό πρόβλημα της υποεκπαίδευσης (η ΑΔΙΠΔΕ εκτιμά  ότι περίπου οι μισοί μαθητές της Β Λυκείου είναι «εν δυνάμει» λειτουργικά αναλφάβητοι),    θεσμοθετεί το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας.
Με μέτρα όπως οι «πράσινες»  σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης  στις οποίες όλοι οι μαθητές περνούν μόνον με απολυτήριο και χωρίς εξετάσεις ή με ακόμη πιο ριζικά μέτρα δηλαδή με σχολές στις οποίες περνούν όλοι οι μαθητές που μπορούν να πληρώσουν (κολέγια).
Η απαξίωση των παιδαγωγικών   και μορφωτικών λειτουργιών του σχολείου οδηγεί και στην υποτίμηση της αξίας του εκπαιδευτικού λειτουργήματος. 
Ο εκπαιδευτικός που δεν είναι υπεύθυνος για τις πολιτικές επιλογές που έχουν οδηγήσει στην κατάσταση αυτή, γίνεται ο  κυματοθραύστης  των αντιδράσεων μίας οργισμένης  κοινωνίας.
Καλό είναι όμως να θυμόμαστε ότι το πλήγμα στον εκπαιδευτικό είναι πλήγμα στο μέλλον των μαθητών μας .

* Ο Ανδρέας Παπαδαντωνάκης είναι Εκπροσώπου της Π.Ε.Κ. στο Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε.