Η κίνηση της Ελλάδας να προχωρήσει σε τοποθέτηση πλωτών φραγμάτων στο Αιγαίο για να… προστατεύσει τα θαλάσσια σύνορά της από τις καθημερινές ροές των μεταναστών-προσφύγων, έστω ως σκέψη, ομολογώ πως με προβλημάτισε τόσο, ώστε να ανατρέξω σε αναζήτηση λεπτομερέστερης ειδησεογραφίας σχετικής με το θέμα και με σοβαρά ερωτήματα περί υλοποίησης στην τοποθέτησης εμποδίων σε θαλάσσιες περιοχές.
Διαβάζω λοιπόν παντού πως κάτι τέτοιο δεν απαγορεύεται από κανέναν νόμο ευρωπαϊκό ή διεθνούς δικαίου. Αντιθέτως! Είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να αντιμετωπίζονται περιπτώσεις θαλάσσιας ρύπανσης… Ελπίζω, η απόφαση αυτή, να μην υποκρύπτει σχετικές ταυτίσεις συνειδητές ή υποσυνείδητες… Τα πλωτά εμπόδια-φράγματα επιλέχθηκαν ώστε να εμποδίσουν τις καθημερινές πλεύσεις των προσφύγων, οι οποίοι είναι στοιβαγμένοι ως γνωστόν σε καταυλισμούς στα τουρκικά εδάφη.
Είναι γνωστά τα ερντογανικά σατανικά σχέδια και η επιθυμία του για γεωπολιτικές αλλαγές, όπως και οι πιέσεις του προς την εν υπνώσει Ευρωπαϊκή Ένωση με μοχλό το προσφυγικό στοιχείο, το οποίο ανήμπορο, εξουθενωμένο από τις συνθήκες κι απελπισμένο, μπαίνει σε μια βάρκα (με το αζημίωτο) για να ξεφύγει από την κόλαση του πολέμου ή της πείνας και να πάει σε κοντινά μέρη, όπως η Ελλάδα.
Ας μην επαναλάβω κι εγώ τα απίστευτα προσφυγικά νούμερα και τις συνέπειες που επιφέρουν στις τοπικές κοινωνίες και γενικά στην ελληνική επικράτεια, με οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες, σε μια αντικειμενικά δύσκολη περίοδο σε εθνικό επίπεδο. Το πρόβλημα έχει φτάσει σε σημεία δυσάρεστα.
Ένα ουρλιαχτό πόνου έρχεται από τα νησιά με απίστευτη ένταση, που είναι πλέον δύσκολο να σταματήσει.
Ο εθνικός προβληματισμός πλέον, αφού δοκιμάστηκε με την ονομαζόμενη φιλόξενη κατά κάποιον τρόπο πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στρίβει σταθερά προς άλλες κατευθύνσεις, ως απόρροια της ασφυκτικής κατάστασης και στις «αφόρητες» συνθήκες διαβίωσης στα κέντρα «φιλοξενίας», ιδιαίτερα σε τόπους (κυρίως στα νησιά) που σιγά- σιγά μοιάζουν με εκείνους των αποτρόπαιων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Χιλιάδες στοιβαγμένες ψυχές, προσπάθησαν-προσπαθούν να κινητοποιήσουν και τις δυο πολιτικές εξουσίες να ψάξουν τρόπους καλύτερης διαβίωσης, αλλά και αντιμετώπισης της άφιξης των προσφυγικών ροών· σχεδόν άπασες οι πολιτικές δυνάμεις παραδέχτηκαν πως οι «λύσεις» δεν έρχονται από τις όποιες ελληνικές προσπάθειες, την επαναπροώθηση ή τις καλές προθέσεις για βελτιωμένες εγκαταστάσεις στο ελληνικό έδαφος. Το πρόβλημα είναι σαφώς η μετακίνηση των πληθυσμών αυτών από εμπόλεμες περιοχές προς τα παράλια της Τουρκίας, τα οποία ως γνωστό βρίσκονται απέναντί μας.
Με την παγιωμένη χλιαρή, έως κι απάνθρωπη, συμπεριφορά της ΕΕ για το ζήτημα, με την παράλογη μεταναστευτική πολιτική της, η οποία έχει σχεδόν ολοκληρωτικά αφήσει το «πρόβλημα», το «θέμα», στις ενδιάμεσες χώρες μετάβασης, όπως η δική μας, ήταν ζήτημα ημερών να αποφασισθούν δυσάρεστα, μη επιθυμητά για πολλούς, μέτρα, όπως η σκληρότητα της απαγόρευσης εισόδου των δεινοπαθούντων στα ελληνικά χωρικά ύδατα, μέσω πλωτών θαλάσσιων φραγμάτων· είναι και αυτό ένα εμπόδιο που, ενδεχομένως θα δυσκολέψει την πρόσβαση των εκατοντάδων καθημερινών ροών; Η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται να απαντά καταφατικά στο ερώτημα και δοκιμάζει ακόμα έναν τρόπο απώθησης, του οποίου όμως δεν γνωρίζουμε τα αποτελέσματα. Να σκεφτούμε πως τα πλωτά εμπόδια επινοήθηκαν για να χαϊδέψουν τα αφτιά των στελεχών και των ψηφοφόρων; Μάλλον.
Πραγματικά δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να γνωρίζουμε τα πιθανά προβλήματα που θα δημιουργηθούν στις καθημερινές πλεύσεις τουριστικών σκαφών ή στα απαραίτητα δρομολόγια μεταξύ των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο, από τα πλωτά εμπόδια που θα δυσκολεύουν τους πρόσφυγες — μετανάστες να προσεγγίζουν τη χώρα μας. Ίσως το σχέδιο ναυαγήσει και καταχωρηθεί ως ατελέσφορο. Τότε, ως γνωστόν η αντιπολίτευση θα θριαμβεύσει και η κυβέρνηση θα χρεωθεί μια αποτυχία επιλογής.
Τι μένει όμως;
Θα παραμείνει η ανάγκη μιας ά λ λ η ς λ ύ σ η ς· η επικρατούσα κατάσταση εύκολης εισόδου των ροών δεν μπορεί να συνεχιστεί, ανεξάρτητα αν το άθροισμα των στοιχείων για την ελληνική φιλοξενία, την παράδοση της μεταναστευτικής-προσφυγικής μας ιστορίας, διδάσκει, ότι θα πρέπει να καλοδεχόμαστε και να συμπονάμε κάθε απροστάτευτο άνθρωπο, πρόσφυγα ή μετανάστη.
Οι όποιες λαϊκές συγκεντρώσεις έχουν στηθεί σε νησιά και κωμοπόλεις, με κόσμο που διαμαρτύρεται για τους καταυλισμούς, δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν εύκολα ως «ύποπτες», «υποβολιμαίες» ή πως εκφράζουν αποκλειστικά ακροδεξιά πολιτικά συμφέροντα, ή πως όσοι συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες είναι «ρατσιστές». Όχι πως τέτοια συμπτώματα άκρατου τοπικισμού εξέλειπαν, αλλά η ιστορία προχωράει και οι πληγές που έχουν δημιουργηθεί από τα μεταναστευτικά πλήθη, τα οποία όλο και θα διογκώνονται με το πέρασμα του χρόνου, μας λένε το καθολικά αποδεκτό, πως:
ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΧΕ ΛΥΘΕΙ… ΕΧΘΕΣ!
Με το μυαλό το δικό μου, δεν μπορώ να ανιχνεύσω τρόπους που θα συμβαδίζουν με το διεθνές δίκαιο για τους πρόσφυγες και θα διαφέρουν πολιτικά και ιδεολογικά οι πρακτικές τους λύσεις. Εκτός κι αν παραβιάσουμε τους διεθνείς κανόνες…
Είναι πλέον ένα πρόβλημα των καιρών και των γεωπολιτικών καταστάσεων που εξελίσσονται στις γύρω περιοχές μας. Το φιλόξενο ένστικτό μας (πέστε το: ελληνικό… DNA) δοκιμάστηκε τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, φιλοξενώντας με όποιους τρόπους μπορούσαμε τόσες εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν ανάγκη από τα βασικά πράγματα.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, αντιγράφω από το CNN Greece την κατάσταση όπως καταγράφηκε το 2019:
«Οι αφίξεις από ξηρά και θάλασσα ανήλθαν σε 46.100, όντας αυξημένες κατά 24% σε σχέση με το 2018, ενώ οι αφίξεις μόνο διά θαλάσσης αυξήθηκαν κατά 54%. Από τον Ιανουάριο ως τον Σεπτέμβριο 2019 έφτασαν στην Ελλάδα 46.100 άτομα από ξηρά και θάλασσα και 36.141 μόνο δια θαλάσσης.»
Ας μην ολιγωρούμε. Όλα έχουν την κατάλληλη στιγμή τους και οι παρεμβάσεις για κάθε τι, έχουν τον χρόνο τους. Να σημειωθεί όμως πως κάποια θέματα, όπως οι πολυπληθείς ΜΚΟ και ο διφορούμενος ρόλος τους, δεν μπορούν να περιμένουν, γιατί περιπλέκουν την κατάσταση, κουράζουν τον κόσμο, με κίνδυνο να τραυματίζουν τη δημοκρατία μας και το όλο Σύστημα…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
