Η Λιβύη είναι μια χώρα με τεράστια έκταση, 19η στον κόσμο, και με πληθυσμό λιγότερο από 7 εκατομμύρια κατοίκους. Το 90% της χώρας είναι έρημος.
Η ανακάλυψη του πετρελαίου στα τέλη της δεκαετίας του ’60, την μετέτρεψε σε πλούσια χώρα.
Το απολυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς του βασιλιά Ιντρις, ανατράπηκε το 1969, από στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Καντάφι, εκμεταλλευόμενος την Νασερική επανάσταση στην Αίγυπτο και την άνοδο του Αραβικού εθνικισμού.
Το νέο καθεστώς, είναι επίσης απολυταρχικό και διεφθαρμένο, αξιοποίησε όμως τους πόρους από τα πετρέλαια, για την ανάπτυξη ισχυρού στρατού, θεματοφύλακα του καθεστώτος, αλλά και σημαντικών κοινωνικών υποδομών.
Ο συνδυασμός αυτός με τους μεγαλοϊδεατισμούς του Καντάφι, που άλλοτε έβλεπε τον εαυτό ως ηγέτη όλων των Αράβων και μερικές φορές, όλης της Αφρικής, έχτισε επαρκή συνοχή και αποδοχή του καθεστώτος. Τα διατήρησε μέχρι το 2011, όπου κατέρρευσε, μέσα από την εξέγερση της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, με πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη από την Δύση.
Από το 2011, είναι σε διαρκή εμφύλιο, με τις συμμαχίες αλλάζουν συχνά, λόγω των διαφορετικών φυλών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών που κατέχει η κάθε μία.
Οι φύλαρχοι, με πόρους κυρίως από την εξαγωγή πετρελαίου, αλλά και την διακίνηση ναρκωτικών και μεταναστών προς την Ιταλία και τις χώρες της ΕΕ, συγκρούονται για την διατήρηση και την επέκταση της επιρροής τους, κάτω από τον μανδύα των δύο θεσμικών μορφωμάτων, την Γερουσία η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Τρίπολης, με επικεφαλής τον Σαράτζ, και το Κοινοβούλιο, με την κυβέρνηση της Βεγγάζης, με επικεφαλής τον στρατηγό Χαφτάρ. Σημειώνω ότι η Γερουσία εκλέχτηκε το 2012 και το Κοινοβούλιο το 2014 και ουσιαστικά η θητεία τους έχει λήξη.
Τα κράτη της περιοχής, αλλά και της ΕΕ, όπως και οι ΗΠΑ και η Ρωσία, επιλέγουν τις συμμαχίες τους ανάλογα με τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους και ανάλογα με τα συμφέροντα των εταιρειών πετρελαίου, αφού η Λιβύη βρίσκεται στην 9η θέση των χωρών με τα περισσότερα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Στον Βερολίνο, θα επιδιώξουν οι χώρες με την μεγαλύτερη επιρροή και συμφέροντα στην Λιβύη, να βρουν μια συμφωνία, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και με ατζέντα τρία θέματα:
1. Η καθολική και βιώσιμη εκεχειρία και η απαγόρευση πώλησης όπλων, στις αντιμαχόμενες πλευρές, όπως και η απομάκρυνση κάθε ξένης στρατιωτικής δύναμης.
2. Ο πολιτικός οδικός χάρτης, που περιλαμβάνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που θα διασφαλίσει την εσωτερική ασφάλεια, την ενοποίηση των άτυπων κρατικών οντοτήτων, των παραστρατιωτικών ομάδων και θα οδηγήσει σε εκλογές των νομοθετικών σωμάτων, του προέδρου και της κυβέρνησης.
3. Πρόγραμμα αξιοποίησης των υδρογονανθράκων, λειτουργία της Κεντρικής Τράπεζας και συγκρότηση των δομών της οικονομίας και της αγοράς.
Από αυτή την σύνοδο αποκλείστηκε η χώρα μας, με προσχηματικούς λόγους, και τώρα περιμένουμε από τις χώρες, που δεν άσκησαν την επιρροή τους για να συμμετέχει η χώρα μας, να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά μας, στις τελικές αποφάσεις.
Μού ακούγεται, πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Όμως, για να έχεις αποτελεσματική υποστήριξη στα συμφέροντά σου, πρέπει πρώτα εσύ να τα διεκδικείς και να τολμάς να τα κατοχυρώνεις, όταν έχεις και το διεθνές δίκαιο με το μέρος σου.
* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Κίνησης «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»
