Πριν από λίγες ημέρες η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ της χώρας στο πρώτο 9μηνο του 2019 κινείται στο +2,3% (ανοδική αναθεώρηση στοιχείων: Α τρίμηνο+1,4%, Β τρίμηνο +2,8%, Γ τρίμηνο +2,7%) ξεπερνώντας την εκτίμηση του προϋπολογισμού.
Η εκτίμηση δε του προϋπολογισμού για το 2020 είναι ότι η ανάπτυξη θα κυμανθεί περίπου στο +2,8%.
Ο κόσμος της εργασίας προσδοκά δικαιολογημένα ουσιαστική αναπλήρωση των μισθολογικών περικοπών που συντελέστηκαν την εποχή της κρίσης.
Η μη ουσιαστική αύξηση στους μισθούς πιθανόν να δημιουργήσει εκ νέου κοινωνική αναταραχή (βλέπε: απεργίες, διαδηλώσεις, κλείσιμο δρόμων, λιμανιών, διακοπές ρεύματος κ.ο.κ).
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που χρήζει προσοχής.
Η ανάπτυξη για να έχει σταθεροποιητικά χαρακτηριστικά, πρέπει να συνοδεύεται με ουσιαστική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.
Εδώ η πρόβλεψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν είναι πολύ ενθουσιώδης. Για το 2019 προβλέπει αύξηση +0,4% και για το 2020 +0,80%.
Με ποιο πολιτικό σχέδιο και στοχευμένα μέτρα θα ανατραπεί θετικά η σχετική πρόβλεψη;
Η βελτίωση των ψηφιακών δεξιοτήτων στην εργασία και η αύξηση του ποσοστού αξιοποίησης των τεχνολογιών και των επικοινωνιών είναι τα στοιχεία παραγωγής που αν βελτιωθούν μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Κοιτώντας τα προγράμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει κανείς αρκετές προτάσεις επί του θέματος.
Πολύ περισσότερα μπορεί να δει κάποιος στις προτάσεις και θέσεις του Κινήματος Αλλαγής.
Το θέμα είναι οι ασκούμενες κυβερνητικές επιλογές πού ιεραρχούν την παραπάνω αναγκαιότητα;
Τι προτεραιότητα και χρηματοδότηση δίνουν;
Τι στοχευμένα μέτρα παίρνουν;
Ποια μετρήσιμα αποτελέσματα έχουν να παρουσιάσουν;
Νομίζω ότι υπάρχει καθυστέρηση. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο κόσμος της εργασίας πρέπει να ξαναβρεί τη μισθολογική του αξιοπρέπεια.
* Ο Θανάσης Ντέλκος είναι εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης
