Νότης Μαυρουδής*: Για τη Λούλου, τη γάτα

Ο φίλος μου ήταν χάλια· πολύ λυπημένος. Τον ξέρω καλά και είδα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλοιωμένα και τον ρώτησα:
– Τι έχεις;
-Είμαι χάλια· αύριο θα πάω τη Λούλου για ευθανασία, μου λέει.
– Λυπάμαι φίλε, του απαντάω, αλλά τι ηλικία έχει;
– Εννέα χρονών.
Γνωρίζω πως είναι πολύ δεμένος με τα ζώα, όπως κι εγώ και η Λούλου, η γάτα του, συναγωνίζεται ένα αγαθό ροντβάϊλερ, για το ποιος θα διεκδικήσει την αγκαλιά του όταν γυρνάει στο σπίτι. Τη γνωρίζω τη σκηνή: νιαουρίσματα, γαυγίσματα, γρυλλίσματα, τσαχπινιές, ρεσάλτα, ανταγωνισμοί, συμπληρώνουν ένα τρικούβερτο πανηγύρι… Κάθε μέρα, η ίδια σκηνή… ερωτικής διεκδίκησης, χρόνια τώρα, μέσα στο κοινό σπίτι.
Τα κατοικίδια ζώα διαθέτουν μεγάλα αποθέματα πίστης, αγάπης και τρυφερότητας για τα αφεντικά τους και αυτό είναι γνωστό σε όλους, σίγουρα σε εκείνους που φιλοξενούν και συζούν με ζώα στο σπίτι. Κι εγώ, δεν θυμάμαι τη ζωή μου δίχως κατοικίδια και γνωρίζω το δέσιμο και τη στενή σχέση που δημιουργείται και που λαμβάνει, πολλές φορές και διαστάσεις λατρείας!
Ο φίλος μου, εξομολογείται πως δεν θα αντέξει να είναι μπροστά, να είναι μάρτυρας σε μια τέτοια «εκτέλεση» με τη γνωστή ένεση ευθανασίας… Με ένα πλάσμα που έπαιξε μαζί του, το χάιδεψε, άκουγε συχνά το γουργουρητό του, κοιμόταν στα πόδια του, το τάιζε, το ξεγέννησε, είχε κατακτήσει κώδικες συνεννόησης, κινήσεις, νεύματα, τέλος, μια γλώσσα απόλυτης κατανόησης, πώς μπορεί να οδηγήσει τη γάτα Λούλου στον γιατρό-«δήμιο»;
Η κάθε σχέση των ανθρώπων με τα ζώα είναι διαφορετική, επειδή το κάθε ζώο, ο κάθε άνθρωπος, διαθέτει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η κάθε αγάπη-έρωτας έχουν διαφορετικό αποτύπωμα, γι’ αυτό και περιέχουν μυστήρια ανεξήγητα στους «απέξω»· επειδή το κάθε ζευγάρι είναι διαφορετικό από εμάς, νιώθει, αισθάνεται, βιώνει διαφορετικά.
Τι να σας λέω τώρα… Όλα αυτά τα συναισθηματικά τα γνωρίζετε και δεν είμαι ο καταλληλότερος να κάνει τέτοια μαθήματα· όμως, οι σχέσεις μας (μου) με τα ζώα, ξεδιπλώνει μέσα μου συνειρμούς, τους οποίους θέλω να καταγράψω, έστω κι αν κινδυνεύω να γίνω κουραστικός…
Συμπάσχω με τον φίλο μου στην περιπέτεια α π ο χ ώ ρ η σ η ς κι α π ο χ α ι ρ ε τα ι σ μ ο ύ ενός πλάσματος ζωντανού, το οποίο διαθέτει κι αυτό συναισθήματα, έχει ανάγκη από τρυφερότητα, αναγνωρίζει την ξεχωριστή σχέση που δημιούργησε με το αφεντικό του, στον οποίο παραχωρεί κάθε… προσωπική δυνατότητα προστασίας, φροντίζει να μην μπερδεύει τους ρόλους, ξέρει να προσαρμόζεται και δεν καταργεί τις νόρμες και τις ιεραρχίες τού περιβάλλοντος στο οποίο ζει, και ιδιαίτερα του κηδεμόνα του, δέχεται να απεμπολήσει τον ρόλο που του έχει παραχωρήσει η μάνα Φύση, υπερασπίζεται ό,τι θεωρεί ως «κατοικία» του που την θεωρεί και δικό του «έδαφος», έχουν την ικανότητα να οσφραίνονται τον… εχθρό και να «αποθηκεύουν» τη μυρωδιά του εις το διηνεκές. Διαθέτουν ισχυρό ένστικτο και ξεχωρίζουν τη φιλική ή την εχθρική διάθεση συμπεριφερόμενα ανάλογα.
Όλα αυτά τα αναμφισβήτητα δεδομένα, τι να σημαίνουν άραγε; Ποιος θα αμφισβητούσε πως είναι τόσο κοντινά και κοινά με εκείνα των ανθρώπων; Επί πλέον, είναι αυτονόητα στοιχεία προϋπόθεσης για δημιουργία φιλικής σχέσης. Αναφέρομαι στα κυρίαρχα τετράποδα που έχουν κατακτήσει συναισθηματικά τον άνθρωπο. Τα σκυλιά και τα γατιά.
Φτάνω στο σημείο να υποστηρίξω πως, όταν αποχωρίζεσαι δια παντός μια τέτοια σχέση, ο πόνος και η οδύνη είναι μεγάλα ψυχολογικά χτυπήματα τόσο για τον άνθρωπο, όσο και για το ίδιο το ζώο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και συνταρακτικά. Κινηματογράφος, λογοτεχνία, εικαστικές και παραστατικές τέχνες, έχουν ασχοληθεί επανειλημμένως. Η συγκατοίκηση ζώων και ανθρώπων, αυξάνεται κατακόρυφα και καθημερινά, αφού η μοναξιά των ανθρώπων στην πόλη, καταλήγει στην ανάγκη παρέας συνδυασμένης ακριβώς με την συνύπαρξη των δύο όντων.
Έχει βάθος αυτή η σχέση και το καταλαβαίνει όποιος διαθέτει τέτοια παρέα, τέτοια συντροφιά. Παρ’ όλο ότι αναφέρομαι σε δυο διαφορετικού χαρακτήρα κατοικίδια, είναι ζώα παρέας, με πρωτοπόρο τον σκύλο, ο οποίος δεν θα ξεπεράσει ποτέ την απόλυτη συναισθηματική και καθημερινή εξάρτηση από τον αφέντη του, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιαστεί…
Το σημερινό θεματάκι δεν είναι ασήμαντο, γιατί έχει άμεση σχέση με την ανθρωπογνωσία και τα πέριξ αυτής… συγγενικά πλάσματα. Έχουμε προ πολλού απομακρυνθεί από τα βουνά και τα λαγκάδια. Η ζωή μας στις πόλεις πλέον είναι μια πραγματικότητα αδιαπραγμάτευτη και σταθερή. Εδώ υπάρχουν οι περισσότερες ευκαιρίες για εργασία και εδώ επέλεξαν να ζήσουν και να οργανωθούν οι άνθρωποι. Εδώ τα σπίτια και οι οικογένειες, μαζί με τα κατοικίδια της αρεσκείας τους. Τα ζώα, ως παρέα και επαφή με τα παιδιά, έχει αποδειχτεί πως είναι οι καλύτεροι και πιστότεροι φίλοι σε ένα πρώτο στάδιο. Όμως, ο κύκλος της ζωής ισχύει και γι αυτά· μεγαλώνουν, γερνάνε, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν…
Συνάντησα τον φίλο μου την επόμενη μέρα,
– Τι γίνεται με τη Λούλου; Τον ρωτάω.
– Έχει όγκο στο κεφάλι και τυφλώθηκε, μου απαντάει, αλλά ελπίζω να το ξεπεράσει με τα φάρμακα. Θα δούμε…
– Γιατί εθελοτυφλείς; Γιατί την θέλεις σε αυτή την κατάσταση; Βασανίζεται το ζωντανό.
Η απάντησή του ήταν η σιωπή, συνοδευόμενη από μια βαθιά ανάσα, με σκυφτό το κεφάλι του από απελπισία…
Δεν είχε διάθεση να συνεχίσουμε την συζήτηση γι αυτά τα τρυφερά κι ήρεμα ζώα και πήγαμε τη συζήτηση στα άλλα· τα άγρια και αιμοβόρα του καιρού μας: τον Τραμπ, τον Ερντογάν κι ένα σωρό άλλα δίποδα ανθρώπους-ζώα…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 146 άρθρα του Νότη Μαυρουδή