Με το σημερινό μου Σχολιάκι, το πεντακοσιοστό (500!!!), μού δίνεται η ευκαιρία να «γιορτάσω», κι ας μην έχω κάποιο κεντρικό θέμα να αναπτύξω, πέρα από τη συγκίνηση που μου προκαλεί η συμπλήρωση τόσων κειμένων, τόσων θεμάτων, τόσων προσωπικών απόψεων, τόσης δημόσιας έκθεσης απέναντι στους αναγνώστες μου, τους οποίους και θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω για την επιμονή και υπομονή τους να διαβάζουν τις σκέψεις μου.
Πολλοί είναι οι φίλοι που με «μαλώνουν» για το μέγεθος και τις εκατοντάδες λέξεις πολλών κειμένων μου, τα οποία, σε κάποιες περιπτώσεις, ξεπερνούν και τις 1000 λέξεις, που-όπως διατείνονται- είναι σχεδόν… ανεπίτρεπτο για το διαδίκτυο, επειδή δυσκολεύουν τον αναγνώστη να προχωρήσει σε μια σοβαρή κι ενδελεχή ανάγνωση…
Βέβαια, εγώ, από την μεριά μου, δεν μπορώ να συντομεύω το θέμα μου, αφού θεωρώ πως θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο σχόλιό μου όλα όσα συνολικά σκέφτομαι.
Ένα άλλο σημείο που με κάνει να αδιαφορώ ως προς το μέγεθος των κειμένων μου, είναι το γεγονός τής προσωπικής μου α ν ε ξ α ρ τ η σ ί α ς! Τι θέλω να πω; πως η γραφή μου δεν εξαρτάται και δεν λογοδοτεί σε κάποιον Εκδότη, έναν συντάκτη, έναν περιορισμένο χώρο σελίδας, κάποια μέτρηση που να δείχνει τις διαθέσεις συγκεκριμένου δείγματος αναγνωστών, οι οποίοι δεν είναι συνηθισμένοι σε μακροσκελείς αναγνώσεις.
Τα Σχολιάκια μου εξαρτώνται αποκλειστικά από τη δική μου διάθεση και πάντα σε σχέση με τα θέματα που επιλέγω να γράψω.
Η ανεξαρτησία και η αυτονομία είναι πλεονεκτήματα, τα οποία είναι ζηλευτά και αναμφισβήτητα. Εάν ένα τέτοιο θέμα «δύσκολου» κειμένου όντως κουράζει τον αναγνώστη μου, αυτός που θα χάσει είναι ο υποφαινόμενος-υπογράφων και ουδείς άλλος. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν ζημιώνεται καμία διεύθυνση εφημερίδας, περιοδικού, επαγγελματικού site, πλατφόρμας κλπ.
Ούτως ειπείν, η γραφή, για μένα, δεν είναι επάγγελμα βιοπορισμού και ανάδειξής μου σε συγγραφέα και διανοητή. Παραμένω ένας απλός κειμενογράφος σχολίων, ένας αρθρογράφος ή αν προτιμάτε, χρονογράφος μια που παίρνω αφορμή από τα γεγονότα που μας διαμορφώνουν και μας τροφοδοτούν καθημερινά.
Βρίσκομαι πλέον πολλές φορές στη θέση να έχω κι εγώ μπροστά μου μια λευκή σελίδα, την οποία θα πρέπει εξ επιλογής να γεμίσω, ειδικά όταν δεν διαθέτω συγκεκριμένο θέμα. Τη λευκή αυτή σελίδα τη νιώθω σαν ένα κενό σκέψης, που θα πρέπει να αρχίσει να οργανώνεται και να αποτυπώνει λέξεις, φράσεις, ενότητες και νοήματα. Να αρχίσουν να δημιουργούνται οι πρώτες έννοιες, τα πρώτα γράμματα και λέξεις, ώστε να ολοκληρωθεί στο τέλος τής σελίδας. Μου έχουν… διηγηθεί πως αυτό είναι σύνηθες σύμπτωμα των συγγραφέων ή ακόμα περισσότερο των αρθρογράφων που είναι υποχρεωμένοι να δημοσιεύουν συχνά κείμενά τους.
Παλαιότερα, το είχε ομολογήσει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης πως βρέθηκε πολλές φορές μπροστά σε λευκή σελίδα και πως θα έπρεπε να «γεννήσει» θέμα και περιεχόμενο.
Όχι πως λείπουν ειδήσεις και θέματα προς καταγραφή και ανάλυση, αλλά συχνά τα γεγονότα δεν είναι ευχάριστα. Κάθε άλλο· επιβεβαιώνουν μάλιστα το γνωστό no news is good news· ιδιαίτερα τα είκοσι τελευταία χρόνια, οι ειδήσεις, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι δυσάρεστες, έως και μαύρες. Με οικονομικές ανισορροπίες, επιθετικούς λόγους από κάθε ράτσας ηγέτες, εστίες πολύχρονων πολέμων με καταστροφικές επιπτώσεις σε λαούς και κράτη, με προσφυγικές-μεταναστευτικές θαλάσσιες τραγωδίες, επίδειξη ευρωπαϊκών αδυναμιών σε πολλά επίπεδα, τραυματισμένες δημοκρατίες και κατέβασμα του πήχη (του επιπέδου) του καθημερινού πολιτισμού… Από θέματα-αφορμές, είμαστε πλήρεις.
Πολλές φορές, γεμίζουμε τις λευκές σελίδες με στενάχωρα κείμενα και εγκλωβιζόμαστε σε ένα γκρίζο πλαίσιο. Είναι δύσκολο να μην συμπεριληφθούν θλιβερές και γκρίζες πληροφορίες στα γραπτά κείμενα, έστω και αν δημοσιεύονται (ανεβαίνουν) σε προσωπικές ιστοσελίδες και σε κοινωνικά δίκτυα, όπως το facebook.
Τα σχόλιά μου συμπληρώνουν σήμερα τα 500 και το νούμερο, πρέπει να πω πως δεν είναι ευκαταφρόνητο… Είναι αποτέλεσμα επίμονης προσπάθειας να χτίσω πνευματική σχέση και να διατηρήσω ένα ποιοτικό επίπεδο επικοινωνίας με τους αναγνώστες μου. Τον χώρο που διαθέτω στον αχανή αυτόν… χωροχρόνο, τον εκλαμβάνω ως «το σπίτι» που φιλοξενεί τις σκέψεις μου. Σκέφτηκα κι αποφάσισα, ήδη απ’ την αρχή, πως όσο λίγοι και αν είναι οι αναγνώστες μου, εγώ θα επιμένω να προβάλλω τα δικά μου και όποιος αντέξει…
Με χαρά διαπίστωσα πως οι λίγοι έγιναν πολλοί! Οι μετρήσεις με ενθαρρύνουν να συνεχίζω… απτόητος. Οι μουσικές μου ιδιότητες, κατά διαστήματα, έχουν διοχετευτεί μέσα στο συνολικό πάθος για γραφή και ανάπτυξη ιδεών. Είναι άλλη μορφή τέχνης βέβαια, αλλά με τόσα πολλά κοινά σημεία…
Τα 500 κείμενα θα ήθελα να τα… χιλιάσω!!! Εάν ο προσωπικός χρόνος μού το επιτρέψει, θα το προσπαθήσω…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
