Εισήγηση της ΠΕΚ στις Γενικές Συνελεύσεις της ΟΛΜΕ – Οκτώβριος 2019

Α. Πολιτική συγκυρία

1. Το διεθνές σκηνικό παραμένει γκρίζο…

Οι πολεμικές επιχειρήσεις εξακολουθούν να μαίνονται στην περιοχή της Μ. Ανατολής προκαλώντας εκτεταμένες απώλειες ανθρώπων, μεγάλα προσφυγικά ρεύματα, καταστροφές χωρών, βίαιες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις. Η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία αποτελεί καταπάτηση του διεθνούς δικαίου, ακυρώνει την κυριαρχία ξένου κράτους και προκαλεί σοβαρά προβλήματα. Ωστόσο, η χώρα μας βρίσκεται σε μακρόχρονη εσωστρέφεια, σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση αλλά και σε στείρα κομματική αντιπαράθεση μακριά από κάθε έννοια εθνικής συνεννόησης. Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας για ειρήνη αφορά τα κοινωνικά κινήματα ως πρώτιστη αναγκαιότητα.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση επικρατούν πολιτικές νεοφιλελευθερισμού και άγριου καπιταλισμού.
Η κυριαρχία ενός αποξενωμένου από κάθε σημείο κοινωνικής αναφοράς μονεταριστικού νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, χωρίς αναφορά στο κράτος πρόνοιας επέτρεψε την κυριαρχία ακραίων συντηρητικών πολιτικών κομμάτων και ρατσιστικών κινημάτων που ενισχύουν οι φωνές που προάγουν τον λαϊκισμό και υπηρετούν τον εθνικισμό.
Είναι αυτονόητο ότι καμιά εγχώρια πολιτική χωρίς ευρύτερες συμμαχίες στο ευρωπαϊκό πεδίο δεν μπορεί να αναπτυχθεί.

2. Η Ελλάδα συνεχίζει στη σκιά της κρίσης…

Η ευρεία επικράτηση της συντηρητικής παράταξης της Ν.Δ. στις τελευταίες κοινοβουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές κατέδειξε το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Παρά την ένταση των πολλαπλών προβλημάτων της χώρας και τις εκτεταμένες γεωπολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις και προκλήσεις αυτής της περιόδου, η χώρα μας βρίσκεται στη σκιά της στείρας κομματικής πόλωσης. Καμιά πολιτική πρόταση για την ανάπτυξη, για την κοινωνική πρόοδο, για την υπέρβαση της κρίσης, για την ανασύσταση του κοινωνικού κράτους, για τη στήριξη των εργαζόμενων δεν διαμορφώνεται ούτε καν θεωρητικά.
Τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και η μακρόχρονη εποπτεία της χώρας μας δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Και είναι αυτό το σκηνικό, που επιτάσσει στο εκπαιδευτικό κίνημά μας και στα κοινωνικά κινήματα ευρύτερα να ανασυνταχθούν και να διαμορφώσουν μια ουσιαστική συλλογική πρόταση αγώνα, γιατί το σκηνικό της διαρκούς κρίσης και των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων στήνεται ως η μόνη υπαρκτή πολιτική λύση για τα επόμενα πολλά χρόνια!

Β. Εκπαιδευτική πολιτική: Όλα θυμίζουν το χθες.

Ένα μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων, στα σχολεία παρουσιάζονται μεγάλες ελλείψεις εκπαιδευτικών ακόμα και στα μαθήματα των Προσανατολισμών. Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί από όλη τη χώρα στέλνουν μηνύματα εγκατάλειψης των σχολείων.
Καμιά δέσμευση για διορισμούς των εκπαιδευτικών παρά το γεγονός των μεγάλων ελλείψεων στα σχολεία όλης της χώρας. Η αξιολόγηση – και μάλιστα ατομική (!) – είναι η μοναδική και συνεχιζόμενη αγωνία και εξαγγελία της Υπουργού Παιδείας, με προφανή στόχο να μετατοπίζει τα αίτια των προβλημάτων της εκπαίδευσης και να αποποιείται τις πολιτικές ευθύνες της.
Καμιά μέριμνα για τους εκπαιδευτικούς δεν φαίνεται ούτε καν υπαινικτικά, όταν μάλιστα ένα μέρος τους βιώνουν εργασιακές και οικονομικές συνθήκες (μακριά από τις οικογένειές τους, μισθοί που εξαντλούνται στα νοίκια, διδασκαλία σε 3 και σε 4 σχολεία ακόμα και απομακρυσμένα μεταξύ τους, αδιοριστία και εργασιακή αβεβαιότητα για τους αναπληρωτές, αμετάθετο), που δεν υπήρχαν ούτε στο μακρινό παρελθόν.
Η εξαθλίωση ιδιαίτερα αυτών των εκπαιδευτικών αποτελεί πολιτικό και κοινωνικό στίγμα και καμιά κυβέρνηση, κανένα Υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να κρύβεται από την πιο γκρίζα πραγματικότητα που γνωρίζει ο εκπαιδευτικός κόσμος συγκριτικά ακόμα και με πολύ παλιές δεκαετίες!

Το υπουργείο και η πολιτική ηγεσία σχηματοποιούν μέσα από τις δημόσιες θέσεις τους μια ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη της οργάνωσης και της λειτουργίας του εκπαιδευτικού έργου.

Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε μία πολιτική που θα στοχοποιεί τον εκπαιδευτικό και το δημόσιο σχολείο

Γ. Εκπαιδευτικό κίνημα: γραφειοκρατική εκδοχή ή δημιουργικός ρόλος;

Η απόληξη μιας συνεχιζόμενης συνδικαλιστικής αδράνειας είναι το συνδικαλιστικό τέλμα. Η απραξία και η απουσία προτάσεων, δικαιώνει την αντίληψη της παραίτησης, τη βαθιά συντηρητική νοοτροπία ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτα για την εκπαίδευση και τον εκπαιδευτικό».
Αλλά πώς μπορούμε να ονομάζουμε «Γενικές Συνελεύσεις» τις συναντήσεις μερικών συναδέλφων;

Αγωνιζόμαστε για δημιουργικό συνδικαλισμό

Ο πυρήνας της διδασκαλίας και του εκπαιδευτικού επαγγέλματος δείχνει το δρόμο…
Η λύση βρίσκεται στα σχολεία, στα χιλιάδες Γυμνάσια και Λύκεια, γενικά και επαγγελματικά, όλης της χώρας.
Οι Σύλλογοι Διδασκόντων, όλοι οι εκπαιδευτικοί δρουν και βιώνουν τη διδασκαλία, νιώθουν την αγωνία των εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών μας. Διδάσκουν και διαπαιδαγωγούν για την ελευθερία του πνεύματος και για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, για τον αγώνα της ζωής και για τους κοινωνικούς αγώνες.
Αυτό το φως της σχολικής αίθουσας οφείλουμε και μπορούμε να το φέρουμε στις Παιδαγωγικές συνεδριάσεις μας, να διευρύνουμε και να εμβαθύνουμε τις συζητήσεις μας γύρω από τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα του σχολείου μας και της ελληνικής εκπαίδευσης, να ξαναζωντανέψουμε την αυταξία της συλλογικής δράσης και του συνδικαλιστικού κινήματος.
Χωρίς τους πολύχρονους αγώνες του εκπαιδευτικού μας κινήματος, πώς θα ήταν η εκπαίδευσή μας;
Ποια εικόνα του εκπαιδευτικού διαμορφώνουμε αν μετασχηματιστούμε σε «υπαλλήλους», που απλά «κοιτάμε τη δουλειά μας» και μετά φεύγουμε για το σπίτι μας, αν δεν κάνουμε την προσωπική μας δύναμη συλλογική δύναμη όλων των εκπαιδευτικών και του επαγγέλματός μας, αν δεν αγωνιζόμαστε συνολικά για το σχολείο;    
Είναι ώρα να φέρουμε στην επιφάνεια τον πυρήνα του σχολείου, να διδαχτούμε από τη διδασκαλία μας. Χωρίς μεγάλα λόγια και μεγαλόσχημες διακηρύξεις, χωρίς ακτιβισμούς και αναζητήσεις άλλων εναλλακτικών δράσεων, να αμφισβητήσουμε τη δική μας ηττοπάθεια, να ρίξουμε πέτρες στα λιμνάζοντα νερά, να κάνουμε τις Γενικές Συνελεύσεις Γενικές Συνελεύσεις!
Με μαγιά τα προβλήματα, τις ιδέες, τις προτάσεις που τόσο εύκολα αναδεικνύονται στις ουσιαστικές συνεδριάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων, μπορούμε να ανοίξουμε και πάλι τους δρόμους της Συλλογικής δράσης.

«Ο θησαυρός βρίσκεται μέσα μας», στην εκπαιδευτική λειτουργία, στον παιδαγωγικό μας ρόλο!

Διεκδικούμε:

• Κατάργηση όλων των μνημονιακών μέτρων
• Αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση
• Μισθούς και συντάξεις αξιοπρέπειας. 1000 ευρώ για το νεοδιόριστο εκπαιδευτικό.
• Επίδομα ενοικίου για όσους εκπαιδευτικούς εργάζονται εκτός της κατοικίας τους.
• Διορισμούς για την πλήρη κάλυψη όλων των κενών. Στήριξη των δίκαιων αιτημάτων των αναπληρωτών.
• Υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία με βάση τον υπάρχοντα Ν.1264/1982.
• Θεσμική κατοχύρωση και ενίσχυση των πολιτισμικών πρωτοβουλιών των σχολείων.
• Στήριξη της ειδικής αγωγής.
• Κατάργηση του Νόμου Κατρούγκαλου (Ν. 4387/16) για το ασφαλιστικό, που μειώνει τις συντάξεις μέχρι 40%.
• Δυνατότητα συνταξιοδότησης των εκπαιδευτικών στα 60 με 30 χρόνια υπηρεσίας.
• Παροχή δημόσιας υγείας και περίθαλψης.
• Διδασκαλία των μαθημάτων με βάση την επιστημονική / πανεπιστημιακή εκπαίδευσή μας.
• Κατάργηση του νόμου Γαβρόγλου για το σύστημα διορισμών των εκπαιδευτικών.
• Ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με ευθύνη των ΑΕΙ.
• Γραμματειακή υποστήριξη στα σχολεία.
• Επαναφορά του ωραρίου στα προ του 2013 επίπεδα.
• Αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου σύμφωνα με τις θέσεις του κλάδου μας. Καμιά ατομική αξιολόγηση! Όχι, στην εξωτερική αξιολόγηση των σχολείων.
• Εκσυγχρονισμός των αναλυτικών προγραμμάτων και των σχολικών βιβλίων.
• Αναβάθμιση του παιδαγωγικού ρόλου των Συλλόγων Διδασκόντων. Ενισχύουμε πιο έντονα και πιο ουσιαστικά τις παιδαγωγικές συνεδριάσεις.

Αγωνιζόμαστε για

• Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία.
• Σχολείο πολιτισμού και αγωγής.
• Ισχυρή Γενική εκπαίδευση και ισότιμη Επαγγελματική εκπαίδευση.
• Ολόπλευρη στήριξη στον εκπαιδευτικό

Πρόγραμμα δράσης

• Συνέντευξη τύπου της ΟΛΜΕ για την προβολή των προβλημάτων των σχολείων και των αιτημάτων μας.
• Περιφερειακές συσκέψεις σε όλη τη χώρα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί κλίμα συσπείρωσης στα μεγάλα ζητήματά μας.
• Διευκολυντικές στάσεις εργασίας για να γίνουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις κατά τόπους Διευθύνσεις και κεντρικά.
• Συνεργασία με τη ΔΟΕ και με την ΑΔΕΔΥ για το συντονισμό των αγώνων μας.
• Επανεκτίμηση των τρεχουσών εξελίξεων για τη λήψη απόφασης για απεργιακή κινητοποίηση.