Άμεση ανάλυση: Joker και αστειότητες

Με όλη αυτήν την βαβούρα για την ταινία Joker και την παρέμβαση της αστυνομίας, το περασμένο Σάββατο, τίποτε δεν γίνεται ξεκάθαρο. Όχι για τα περιστατικά καθαυτά, αλλά και για το τι ισχύει στο δίκαιο. Υπάρχει νόμος; Ισχύει; Επιβάλλεται; Και με ποιον τρόπο; Μήπως οι πινακίδες «Ακατάλληλο για ανηλίκους κάτω των 18» είναι εικαστικά στοιχεία στις προθήκες των κινηματογράφων;
Η ιστορία ξεκίνησε με καταγγελίες στα social media. Όπως γράφει το left.gr κάποιοι  ανέφεραν στο Facebook «έφοδο δέκα αστυνομικών, με όπλα, στον κινηματογράφο της οδού Πατησίων, ύστερα από κλήση υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού (!) στην αστυνομία» (21.10.2019) Κατόπιν άρχισε ο οικείος Αριστερός χαμός είναι γνωστή η ικανότητα των πάσης φύσεως Αριστερών να δημιουργούν θέμα από το τίποτε, δηλαδή από αναρτήσεις στα social media. Άρχισαν δηλαδή τα γνωστά: «χούντα», «καταστολή», «αντίδραση», νεοσυντηρητισμός, «μαύρες, σκοτεινές περιόδους που έζησε η χώρα μας», «αυταρχική δεξιά ατζέντα» κ.λπ.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας το ‘ριξε στην φιλμοκριτική. Είδε στο μπλοκμπάστερ του Χόλιγουντ (737 εκατ. εισπράξεις μέχρι στιγμής) ότι «πέραν της μοναδικής ερμηνείας του Χοακίν Φίνιξ, η ταινία καταπιάνεται με δυο πολύ καυτά κοινωνικά ζητήματα. Την ψυχική νόσο και το μπούλινγκ απέναντι στους ασθενείς και ταυτόχρονα τη συστημική ταξική αδικία. Την αδικία που γεννά το ταξικό μίσος και κάποια στιγμή την εξέγερση των από κάτω, σε ένα καλοδουλεμένο κοινωνικό, οικονομικό και μιντιακό σύστημα, που παρά τη συντονισμένη προσπάθειά του να παράξει κοινωνικό αυτοματισμό και συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων που ελέγχει, κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο» (Instagram 21.10.2019).
Εντάξει! Ο κ. Τσίπρας έβλεπε το ξεκίνημα της παγκόσμιας επανάστασης με την διαπραγμάτευση του κ. Βαρουφάκη, στον Χοακίν Φίνιξ θα κολλούσε; Αλλά υπάρχει ένα ερώτημα: πήρε τα παιδιά του να δουν αυτό το «αριστούργημα» ή τα προστάτευσε από τις εξαιρετικά βίαιες σκηνές του έργου;
Ο νεοφώτιστος της ριζοσπαστικής Αριστεράς κ. Γιάννης Ραγκούσης βρήκε τους υπεύθυνους: «Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Χρυσοχοΐδης είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτές τις αδιανόητες εξελίξεις που γυρίζουν την Ελλάδα και την Ελληνική Αστυνομία σε πολύ σκοτεινές εποχές».
Ο παλιός (του ΣΥΡΙΖΑ) κ. Δημήτρης Παπαδημούλης εκτίμησε ότι «η εισβολή αστυνομικών σε κινηματογραφικές αίθουσες, είναι προκλητική και επικίνδυνη ενέργεια. Θυμίζει μαύρες, σκοτεινές περιόδους που έζησε η χώρα μας».
Ο κ. Νάσος Ηλιόπουλος συμπλήρωσε ότι «η κυβέρνηση που διαλύει ελεγκτικούς μηχανισμούς, όπως η Επιθεώρηση Εργασίας, έχει το θράσος να στέλνει την αστυνομία για να ελέγχει τι παρακολουθούν οι έφηβοι σε ένα σινεμά. Αν δεν ήταν επικίνδυνοι για την δημοκρατία, θα ήταν πραγματικά αστείοι. Είναι καθαρό ότι η αυταρχική δεξιά ατζέντα, στην οποία επένδυσε η Νέα Δημοκρατία και μερίδα των ΜΜΕ, αρχίζει να αποκτά δική της δυναμική».
Ο κ. Νίκος Βούτσης ανέφερε ότι «ένα κλίμα νεοσυντηρητισμού πνέει στη χώρα και καλό είναι να το σταματήσουμε όλοι μαζί και ο πολιτικός φιλελευθερισμός που ενυπάρχει ως στάση και στη σημερινή κυβέρνηση πρέπει να αντισταθεί. Σε όλη τη μεταπολίτευση 45 χρόνια, ουδέποτε υπήρξε παρέμβαση και τέτοιου τύπου στοχοπροσήλωση στα καθήκοντα (…) Είναι δηλαδή όχι απλά αναχρονιστικοί αυτοί οι νόμοι και η επίκληση τους, είναι πέραν κάθε σύγχρονης αντίληψης».
Σωστή η παρατήρησή του τελευταίου. Βρίθει αναχρονισμών το ελληνικό δίκαιο. Αλλά πάλι 4,5 χρόνια είχαν για να αλλάξουν τον σχετικό νόμο. Δεν το έκαναν ίσως ήταν απασχολημένοι με το να αλλάξουν την Ευρώπη. Η κ. Μυρσίνη Ζορμπά, που υπήρξε υπουργός Πολιτισμού και δουλειά της ήταν να αλλάξει το διαβόητο νομοθετικό πλαίσιο γιατί πετάγεται κατόπιν εορτής; «Το υπουργείο Πολιτισμού», έγραψε, «μετά την εγκύκλιο εσωτερικής λογοκρισίας των υπαλλήλων, τώρα παρόν και στα σινεμά. Ωραία ατμόσφαιρα του 1937. Επέτειος Μεταξά;»
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπήρξε και πανικός στην κυβέρνηση. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δήλωσε ότι θα πάει να δει την ταινία μαζί με τον 15χρον γιο του. Καλά θα κάνει. Έτσι θα ασκήσει το δικαίωμα, της δημόσιας ανυπακοής σε έναν αναχρονιστικό νόμο, δικαίωμα που έχει κάθε πολίτης. Μόνο που δεν πρέπει να το κάνει αλά Αριστερά, η οποία θέλει φιγούρα «ανυπακοής» χωρίς το αντίστοιχο κόστος. Να πάει με τον γιο του και να υπερασπιστεί την επιλογή του στα δικαστήρια, έτσι ώστε να δημιουργηθεί δεδικασμένο. Θα καταπέσει ο νόμος που δεν πρόλαβαν οι κλαίουσες του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσουν.
Η υπουργός Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη μάς μπέρδεψε ακόμη περισσότερο. Δήλωσε ότι «πήρα τα στοιχεία των δύο γυναικών και έμαθα ότι ήταν υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίες λειτούργησαν αυτόνομα (…) Λειτούργησαν αυθαιρέτως, δεν έχει γίνει ποτέ τέτοιο πράγμα, δεν μπορώ να καταλάβω τι τις οδήγησε σε αυτή την πράξη (…) δεν είχαν καμία αρμοδιότητα καταστολής (…) δεν είναι δυνατόν δύο κυρίες κάτω από την υπαλληλική τους ιδιότητα να προκαλούν τέτοιο κοινωνικό πρόβλημα (…)  υπουργείο δεν είχε δώσει καμία εντολή, οι κυρίες δεν ενημέρωσαν ούτε για τις προθέσεις ούτε για το τι έκαναν, αγνοούσαν όλη την ιεραρχία. Θα κινηθεί όλη η διαδικασία για τις σε βάρος τους πειθαρχικές έλεγχο» (Αnt1 21.10.2019)
Εντάξει! Δεν δημιουργήθηκε και μέγα «κοινωνικό πρόβλημα», επειδή χτυπιούνται στα social media τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η υπουργός δεν μάς διαφώτισε. Προΐσταται μιας επιτροπής η οποία γνωμοδοτεί για την καταλληλότητα των ταινιών. Ωραία. Μετά τι γίνεται; Να συμφωνήσουμε ότι οι δύο υπάλληλοι δεν λειτούργησαν όπως ήθελε η κ. Μενδώνη και όπως συνηθίζεται στο Δημόσιο: «έλα μωρέ, τώρα…». Παραμένει όμως το ερώτημα: φιλολογικές είναι οι αποφάσεις της επιτροπής που εμείς πληρώνουμε, ή κάποιος φροντίζει ώστε να εφαρμόζονται κι όλας;
Ο Joker ανέδειξε για μια ακόμη φορά τις αστειότητες του πολιτικού μας συστήματος. Αλλά το ερώτημα του προλόγου παραμένει: Υπάρχει νόμος; Ισχύει; Επιβάλλεται; Και με ποιον τρόπο; Ή ισχύει η παρατήρηση του κ. Βούτση πως «σε όλη τη μεταπολίτευση 45 χρόνια, ουδέποτε υπήρξε παρέμβαση και τέτοιου τύπου στοχοπροσήλωση στα καθήκοντα». Και σ’ αυτό δίκιο έχει. Σε όλη την μεταπολίτευση οι νόμοι ψηφιζόταν για δημόσιες σχέσεις των υπουργών. Όχι για να εφαρμόζονται κιόλας…

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή – Πάσχος Μανδραβέλης