Παναγιώτης Καρκατσούλης: Προσλήψεις μέχρι να σβήσει ο ήλιος

Για κάποιον που δεν είναι ταμένος στην μεταρρύθμιση του πελατοκρατικού διοικητικού συστήματος, δεν έχει κανένα νόημα η επισήμανση ότι κάθε νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, ακολουθώντας πιστά την προηγούμενη, εδραιώνει την παραμονή της στην εξουσία μέσω ρουσφετολογικών προσλήψεων.
Αυτό το έργο επαναλαμβάνεται με θρησκευτική ευλάβεια, τις τελευταίες δεκαετίες, παρ’ όλον ότι θεωρείται, ακόμη και από τους παραγωγούς του, παλιομοδίτικο και ξεπερασμένο. Όσοι από μας, όμως, θεωρούμε ότι το ρουσφέτι και η πελατοκρατία συγκαταλέγονται μεταξύ των κρίσιμων παραγόντων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και τα μνημόνια, οφείλουμε να επισημαίνουμε και να στιγματίζουμε το φαινόμενο με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αλήστου μνήμης ΑΝΕΛ, γνωρίζοντας καλά την ευεργετική λειτουργία του ρουσφετιού στην εκλογική ισχύ, εγκαινίασαν μια πολιτική βαριάς φορολογίας, που δημιουργούσε  «δημοσιονομικό χώρο» για παροχές και ρουσφετολογικές προσλήψεις. Με τον τρόπο αυτόν κατάφεραν να συγκρατήσουν ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων, αφού, εν τέλει, ο κ. Τσίπρας τήρησε τις δεσμεύσεις του απέναντι τους, προσλαμβάνοντας παντού οιονδήποτε. Εν τέλει, «κατάφεραν» να αυξήσουν τους έκτακτους δημοσίους υπαλλήλους κατά 84.084 άτομα, ξαναστέλνοντας τον συνολικό αριθμό των υπαλλήλων κοντά στα νούμερα του 2009, τουτέστιν, στους 730.793.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι ή αφελείς ήλπιζαν ότι το πάρτι των ρουσφετιών θα σταμάταγε με την αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική της ΝΔ. Όμως, αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη επανέλαβε τις μεγαλοστομίες περί επιτελικού κράτους και τα συναφή, έβαλε μπροστά τη φάμπρικα των διορισμών. Ποτέ δεν αρκεί ο χρόνος για τα ρουσφέτια. Και οι πελάτες που αναμένουν στη σειρά τον διορισμό, τιμωρούν αυστηρά εκείνον που θα παρεκκλίνει από τα καθιερωμένα.
Πριν αναφερθώ σε συγκεκριμένες ρουσφετολογικές προσλήψεις, θέλω να επισημάνω την μεθοδολογία αυτών των προσλήψεων. Υποτίθεται ότι, κάθε φορά, υπάρχουν κάποιες ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν. Παρ’ ημίν, τις ανάγκες αυτές τις «γνωρίζει» μόνο ο φορέας που αιτείται τις προσλήψεις. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ο φορέας γνωρίζει, (εμπειρικά πάντα), τις ανάγκες του σε προσωπικό, αυτό δεν αρκεί για να γίνουν προσλήψεις. Πρέπει να συνεκτιμηθούν πολλά ακόμη, όπως, οι διαθέσιμοι άεργοι σε άλλες υπηρεσίες, οι επιθυμούντες να μετακινηθούν, τα σχέδια αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών, η τεχνολογική αναβάθμιση και η δικτύωση των υπηρεσιών.
Στην Δύση αλλά και σε πολλές πρώην σοσιαλιστικές χώρες την εκτίμηση για την αναγκαιότητα των προσλήψεων την κάνουν Ανεξάρτητες Αρχές (όπως το δικό μας ΑΣΕΠ που παραμένει περιορισμένο μόνο στις προσλήψεις). Αυτές διαμορφώνουν ένα επαγγελματικό προφίλ του υποψηφίου για την θέση στο Δημόσιο, το οποίο διαφημίζουν, ώστε να προσέλθουν όσο γίνεται περισσότεροι. Στη συνέχεια, αξιολογούν τα προσόντα και τις γνώσεις τους και τους προσλαμβάνουν.
Δείτε, τώρα, την ελληνική πραγματικότητα με βάση τις εν εξελίξει προσλήψεις: Το «Τζάννειο» νοσοκομείο προκηρύσσει προσλήψεις 112 ατόμων. Εξ αυτών, 70 είναι καθαρίστριες υποχρεωτικής εκπαίδευσης (ΥΕ), 30 φύλακες ΥΕ, 8 τραπεζοκόμοι ΥΕ και 4 βοηθοί μάγειρα, ΥΕ κι αυτοί. Το Τζάννειο, όμως, δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Ακολουθεί το «Σωτηρία» με 224 ΥΕ καθαριότητας, το «Αττικον» με 49 ΥΕ για φυλακτικό προσωπικό, το Αγλαΐα Κυριακού με 12 και πάει λέγοντας. Ούτε νέοι επιστήμονες ούτε παραϊατρικό προσωπικό  για τις υπάρχουσες κενές θέσεις των νοσοκομείων. Απόφοιτοι Δημοτικού μόνο. Τι είδους διαγωνισμοί θα είναι αυτοί; Τι θα αξιολογηθεί πέρα από το κομματικό σημείωμα που θα δηλώνει την πίστη και την υποταγή όσων, εν τέλει, επιλεγούν για την αξιοζήλευτη θέση;
Είναι σαφές, ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός εξελισσόμενου σχεδίου που θέλει να μετατρέψει το Δημόσιο σε μηχανισμό απορρόφησης ανέργων με μηδενικά προσόντα. Η κυβέρνηση της ΝΔ υιοθετεί, χωρίς αιδώ, τη στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να έχει ένα ακριβό δημόσιο το οποίο, όμως, θα αγοράζει όλες τις υπηρεσίες του απ’ έξω. Δεν είναι παρά ένα σχέδιο απαξίωσης του Δημοσίου υπέρ απροσδιόριστων ιδιωτικών συμφερόντων.
Και ένα τελευταίο σημείο: Ακόμη κι αν όσοι προσληφθούν είναι πιστοί στους προστάτες τους, το μισθολογικό κόστος που ανέρχεται σε 18 δις συνιστά ένα ακριβό τίμημα για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας.
Η απεξάρτηση του Δημοσίου από την κομματική μέγγενη αργεί ακόμη.