Πολλά τα «Ιδρύματα» μελετών τα τελευταία χρόνια, που επεξεργάζονται και αναλύουν την ελληνική οικονομία κάτι που εκ πρώτης όψεως είναι καλό.
Όμως η συντριπτική πλειονότητά τους έχει χρηματοδότες ‒φανερούς ή αφανείς‒ μεγαλοεπιχειρηματίες.
Πάλι και αυτό δεν είναι κακό όμως, η μονομέρειά τους είναι εμφανής, αφού προβάλλουν μονόπλευρα τις φιλελεύθερες και πολλές φορές ακραίες απόψεις για την οικονομία της χώρας.
Υπάρχουν και τα πρόθυμα ιδιωτικά ΜΜΕ, τα οποία αξιοποιούν τη δουλειά τους και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και φυσικά τους πολιτικούς και εκλογικούς συσχετισμούς.
Σήμερα, μια ακόμη φορά, ένα τέτοιο ίδρυμα παρουσίασε μια μελέτη όπου φαίνεται ότι οι Έλληνες δουλεύουν 185 ημέρες για να πληρώνουν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία και 180 για τα προσωπικά τους εισοδήματα.
Είναι μια γνωστή αλχημεία αφού ο στατιστικός μέσος όρος κρύβει προκλητικά την αλήθεια.
Τσουβαλιάζουν εισοδήματα από κάθε πηγή για να στηρίξουν την προπαγάνδα τους, ότι στην Ελλάδα έχουμε υψηλούς φόρους και εισφορές για να συντηρούμε το μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος και το γαλαντόμο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Δεν παρουσιάζουν όμως τα φορολογικά έσοδα από τις διαφορετικές πηγές, όπως αποτυπώνονται στον επίσημο κρατικό προϋπολογισμό.
Έτσι, μέχρι το 2012 τα έσοδα από τη φορολογία εισοδήματος όλων των νομικών προσώπων ήταν κάθε χρόνο περίπου 500 εκατ. ευρώ, είτε ο συντελεστής ήταν 38% παλαιότερα είτε 29% μέχρι πρόσφατα.
Το 2013 μπήκαν τα λεγόμενα αντικειμενικά κριτήρια και στον προϋπολογισμό προβλέφθηκαν 4,5 δισ. ευρώ και από τότε εισπράττονται κάθε χρόνο.
Σημειώνω ότι τα φορολογικά έσοδα των νομικών προσώπων είναι πολύ κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο.
Τώρα ποιο συμπέρασμα βγάζουμε;
Θυμίζω επίσης ότι το ελληνικό κράτος, σύμφωνα με αξιόπιστες ευρωπαϊκές μελέτες, πέρασε ποσοτικά δύο φορές τον μέσο όρο των κρατών μελών της ΕΕ, παραμονές εκλογών του 2000 και κυρίως παραμονές εκλογών του 2009.
Προσθέτω επίσης πως, παρότι έχουν μειωθεί δραστικά οι συντάξεις τα τελευταία δέκα χρόνια, η δημόσια ασφαλιστική δαπάνη παραμένει τέσσερις μονάδες πάνω από τις αντίστοιχες των χωρών μελών της ΕΕ ως ποσοστό των δημοσίων δαπανών κάθε χώρας.
Συνεπώς, στη χώρα μας είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε σε μεγάλο βαθμό:
1. Υψηλή φοροδιαφυγή των νομικών προσώπων ‒ ανεξαρτήτως συντελεστών φορολόγησης.
2. Πολύ χαμηλή παραγωγικότητα του ελληνικού κράτους ‒ ανεξαρτήτως μεγέθους του.
3. Υψηλότερη δημόσια δαπάνη για τις συντάξεις από τον μέσο όρο των κρατών μελών της ΕΕ.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της χώρας μας και αυτήν πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε άλλη μονομερής προβολή στοιχείων έχει σκοπιμότητες και εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πού στοχεύουν.
Δυστυχώς, τα κόμματα και τα ΜΜΕ συνήθως προτιμούν την επιλεκτική παρουσίασή τους για να χαϊδεύουν τα αυτιά των κοινωνικών ομάδων από τις οποίες αντλούν την εκλογική επιρροή τους.
Η χώρα συνεχώς σε έναν φαύλο κύκλο, τον οποίο πληρώνουν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, οι νέοι και η παραγωγική επιχειρηματικότητα.
Έτσι η ανάπτυξη δεν θα έρθει ‒ πολύ περισσότερο, δεν θα συνοδεύεται με την κοινωνική συνοχή.
* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Κίνησης «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»
