Μην σας ξαφνιάζει ο τίτλος του… σχολιακίου μου· δεν θα μπορούσε να μου ξεφύγει ένα τέτοιο θέμα, ούτε θα μπορούσα να απουσιάσω από μια-έστω-ηθική συμπαράσταση προς τα εξουθενωτικά εργαζόμενα γαϊδουράκια που κουβαλούν τουρίστες, έπιπλα, οικοδομικά υλικά και παντός είδους υλικά προς μεταφορά, πρωί-μεσημέρι-βράδυ-νύχτα, με ήλιο ή με βροχές, διψασμένα, πεινασμένα, εξαντλημένα, πάντα στωικά!
Εδώ χωράει η παρομοίωση με το σκληρά εργαζόμενο προλεταριάτο, ακόμα και με τους σταχανοβίτες της σκληρής Σταλινικής εποχής της Σοβιετικής Ένωσης του ’30, αλλά και μεταπολεμικά, όπου η δουλειά, η ακατάπαυστη εργασία, ήταν ο μοναδικός στόχος ζωής του ΚΚΣΕ για να αναπτυχθεί η Οικονομία (?!).
Τα τετράποδα συμπαθή γαϊδουράκια και μουλάρια, περπατούν πάνω-κάτω, ολημερίς φορτωμένα τα καλντερίμια ώστε να αφήσουν κέρδος στον αγωγιάτη. Εμπόριο είναι αυτό και έχει κανόνες: η δουλειά φέρνει κέρδος, αλλά εδώ τώρα, το «μέσον» δεν είναι ένα μηχανικό όχημα· είναι άτομο, ον, με ψυχή, σώμα και αντοχές…
Μέσα στο πανέμορφο τοπίο των νησιών μας, μέσα στον φωτεινό και προσφιλή μεσογειακό οικισμό, ζουν και αυτά τα χρήσιμα ζωντανά τα οποία είναι για σήμερα το θέμα μας: το ζήτημα του μελαγχολικού θεάματος κακοποίησης των τετράποδων ζώων, από ορισμένους ασυνείδητους γαϊδάρους του δίποδου είδους… Οι τελευταίοι, αδιαφορώντας για την μέχρι εξάντλησης κόπωση των εργατών-ζώων, για να μην χάνουν χρόνο, να κερδίζουν «κούρσες» και υπερκέρδος, τα εξαναγκάζουν συχνά με την βία σε απίστευτα και χωρίς διακοπή ωράρια εξαντλώντας τις όποιες μυϊκές αντοχές τους.
Τα ζωντανά, κλατάρουν κι αυτά. Δεν διαθέτουν συνδικάτα και εργασιακές συμβάσεις. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν για να μπλοκάρουν τις εθνικές οδούς, να κλείσουν το κέντρο της πρωτεύουσας ή να πραγματοποιήσουν απεργία από Πέμπτη και να κλείσουν έως και την Κυριακή για ένα γεμάτο τετραήμερο, ως είθισται από το ανθρώπινο επαγγελματικό δαιμόνιο.
Όλα είναι εναντίον των τετράποδων φίλων μας, διότι είναι λίγοι εκείνοι που προσέχουν αυτούς τους τετράποδους εργάτες, οι οποίοι συμβιώνουν με τον άνθρωπο από την απαρχή του κόσμου. Μέσα μας έχει καταγραφεί το πράο και στωικό πρόσωπό τους που ώρες-ώρες νομίζει κανείς πως χαμογελούν…
Η αλήθεια είναι πως αυτή η εντύπωση είναι ριζωμένη μέσα μου από μικρή ηλικία· το χαμόγελο του γαϊδουριού, του αλόγου, της κατσίκας, του προβάτου κα. Αυτό το (περίπου) χαμόγελο το παρατηρώ κι όσες (πολλές) φορές κοιτάζω το φεγγάρι! Ένα χαμόγελο που θαρρείς και κοιτάζει αποκλειστικά εμένα! Να είναι τόσο εγωιστική η στάση μου; Εντάξει, όλοι λίγο-πολύ βλέπουμε αυτό που θέλουμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Βλέπω-για παράδειγμα-τον ουρανό με σύννεφα και ψάχνω να ανακαλύπτω σχήματα: ένα πρόσωπο, ένα ζώο, μια εξωπραγματική μορφή, έναν σχηματισμό περίεργο… Ιδιαίτερα την στιγμή τού δειλινού, όταν η ήλιος φτιάχνει τα δικά του «παιχνίδια» με τον ορίζοντα, με απίστευτους χρωματισμούς που εναλλάσσονται και δοξάζουν τον λυρισμό της κάθε ψυχής, εκεί η φαντασία οργιάζει και γεννά «δικές μας», ενδότερες επιθυμίες.
Διαβάζω στην tvxs στις 10/7/2019 πως: «Ο συνολικός πληθυσμός των τετραπόδων στη Σαντορίνη έχει μειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες κατά 96%. Σύμφωνα με στοιχεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1955 υπήρχαν στο νησί 508.000 γαϊδουράκια, το 2015 είχαν καταγραφεί 12.000, αλλά σήμερα δεν έχουν απομείνει περισσότερα από 2.000».
Ανατριχιάζω και μελαγχολώ με τα νούμερα! Είναι «ανθρώπων έργα» αυτή η τεράστια πτώση ύπαρξης των τετράποδων φίλων μας. Τα δ ί π ο δ α ζώα και η ονομαζόμενη α ν ά π τ υ ξ η έχουν συμβάλει τα μέγιστα σε μια τέτοια δυσμενή εξέλιξη. Δεν θα μαθαίναμε ποτέ έναν τέτοιον αριθμητικό απολογισμό εάν δεν υπήρχαν κάποιες φιλοζωικές οργανώσεις, οι οποίες με κόπο προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο και τις τοπικές Αρχές (?) να προσέξουν και να τιμωρήσουν μια τέτοια εγκληματική συμπεριφορά, όπως είναι εκείνη της κακομεταχείρισης και της περισσής αδιαφορίας των δίποδων όνων επί των τετράποδων…
Θα λέμε, θα γράφουμε ασταμάτητα πως, μόνο εάν συμβιώσουν με σεβασμό και συμφιλιωθούν πραγματικά οι άνθρωποι με τα ζώα, με όλα τα ζώα, τότε μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε για τον Πολιτισμό αυτής τη χώρας. Όσα ζώα δεν εκτρέφονται για να καλύπτουν τις διατροφικές μας ανάγκες (άλλη μεγάλη συζήτηση κι αυτή), πρέπει να λογίζονται ως όντα τα οποία αξίζουν τον θαυμασμό και την εκτίμησή μας και είναι επιβεβλημένο να ζουν εν ειρήνη με τον άνθρωπο· διαφορετικά, η κοινωνία λογίζεται ως άρρωστη…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
