Νότης Μαυρουδής: Σκέψεις πολεμικής υστερίας…

Θα δούμε αν και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα θα αρχίσει πάλι η ατμόσφαιρα πολέμου που είχαμε αφήσει στη… μέση· εδώ και αρκετές μέρες επιδιώκεται κλίμα τρόμου στην θαλάσσια γειτονιά μας και μας έχουν σπάσει τα νεύρα εμάς τους εν ειρήνη διαβιούντες επί 70 συναπτά χρόνια. Δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε, να μπούμε στην ιδέα μιας λεγόμενης τοπικής σύρραξης, διότι αγνοούμε τα μεγέθη των μαζικών καταστροφών από τα οπλικά συστήματα του 21^ου αιώνα…
Ας το ομολογήσουμε, ευθύς εξαρχής, πως όσοι έχουν στη μνήμη, έστω και έμμεση, τις καταστροφικές συνέπειες του 2ου Παγκόσμιου πολέμου που πραγματοποιήθηκε κυρίως σε ευρωπαϊκό έδαφος, δεν πρέπει να υπολογίζουν σε αντίστοιχα καταστροφικά δεδομένα, αφού μοιάζουν ξεπερασμένα από την έως τώρα εμπειρία των περιφερειακών συγκρούσεων. Ένας νέος πόλεμος γίνεται με νέα οπλικά συστήματα, τα οποία βέβαια δεν κατέχω. Φαντάζομαι όμως πως οι δορυφόροι, οι τηλεκατευθύνσεις, οι ηλεκτρονικές δυνατότητες να οπλίζουν και να κατευθύνουν από τα γραφεία τους κι όπου θέλουν τα όπλα διασποράς, ή άλλα νέα σύνθετα όπλα τα οποία διαθέτουν στοιχεία ανεξερεύνητα από μη επαΐοντες και κρύβουν πολλά μυστικά για την… αποφασιστικότερη εξόντωση του εχθρού!
Όλοι είμαστε, εν δυνάμει, μέλη κάποιου «εχθρικού» περιβάλλοντος. Αφού προερχόμαστε από μια χώρα, έθνος, ήπειρο, φυλή, κοινότητα, συμμαχία διαφορετική, μοιραία θα βρεθούμε σε ένα αντίπαλο στρατόπεδο· θα… εκτεθούμε ως «αντίπαλοι», «ανταγωνιστές», «διεκδικητές», τέλος «εχθροί», μόνο και μόνο επειδή κάποια ανώτερη και ισχυρή γεωπολιτικά δύναμη επιθυμεί -για τους δικούς της λόγους-να κηρύξει πόλεμο κατά μιας άλλης συμμαχίας ή χώρας.
Ποιος αποφασίζει; Εγώ; Εσύ; Αυτός; Εμείς; Εκείνοι; Οι άλλοι; Η αρπαχτική διάθεση και πρακτική, όπως και το μίσος για τον άλλον, τον διαφορετικό, γνωρίζαμε από πάντα πως βασίζονται στην άγνοια, στην αμάθεια, στον φόβο για το άγνωστο κι όχι σε κάποιο ενδογενές ανθρώπινο ένστικτο, το οποίο καραδοκεί κι εμφανίζεται κάθε φορά που οι γεωγραφικές ισορροπίες ταράζονται… άθελα ή-τις περισσότερες φορές-οργανωμένα και καθορισμένα από οικονομικά συμφέροντα και κερδοφόρες κομπίνες υψηλού επιπέδου.
Δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα με αυτά που γράφω, ούτε διεκδικώ βεβαίως την μεγάλη αποκάλυψη. Δυστυχώς καταγράφω την μόνιμη και επαναλαμβανόμενη διαστροφή της παγκόσμιας κοινότητας να «λύνει» τα όποια προβλήματα δια των Πολέμων και των ανηλεών καταστροφών του «αντιπάλου».
Με δεδομένο πως οι πολεμικές συρράξεις είναι πολύ «καλές μπίζνες» για τους ασχολούμενους με τέτοιες χρυσές επιχειρήσεις (εκμετάλλευση χρυσοφόρων υπεδαφών, διακίνηση οπλικών συστημάτων, παντός είδους ναρκωτικών, λευκής και μαύρης σαρκός, βιομηχανικής και τεχνολογικής κατασκοπείας, σατανικών σχεδίων για ολικές φυλετικές καταστροφές, ισοπεδώσεις χωριών, πόλεων, κρατών, κλοπή και εμπόριο πολιτιστικών κληρονομιών, ξεκλήρισμα ανθρώπινων ψυχών, γενοκτονιών κλπ). Όλα ετούτα είναι τζόγος και τραπεζικές καταθέσεις τεράστιων ποσών τα οποία θα καταλήξουν ως συνήθως σε λίγα (βρώμικα) χέρια.
Δεν είναι καινούργια συνταγή όλα αυτά. Σε όλη τη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας, χιλιάδες χρόνια τώρα, το σύμπτωμα των πολέμων είναι το ίδιο με τις χαρακτηριστικές ιστορικές παραλλαγές προφάσεων, προσώπων και αξιωμάτων. Και ενώ τα καταστροφικά παραδείγματα κάθε φορά υποθέταμε πως θα ήταν διδακτικά και θα χρησίμευαν στις μετέπειτα γενιές, αποτρεπτικά για επόμενες αρνητικές εμπειρίες, αυτές οι εικασίες αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες και ατελέσφορα όνειρα για όσους αθεράπευτα ρομαντικούς φωνάζαμε στους δρόμους και τις πλατείες τα συνθήματα: «Ειρήνη κι Αλληλεγγύη μεταξύ των λαών»!
Τους έχω συγκρατήσει στις προσωπικές μνήμες του ’60, αυτούς τους πολίτες. Νέοι οι περισσότεροι και λεβέντες ξεχύνονταν θαρραλέα στους δρόμους και στις πλατείες φωνάζοντας αντίστοιχα συνθήματα, έχοντας πολλά συναισθηματικά τραύματα από έναν ανηλεή πόλεμο με τους Γερμανούς, Ιταλούς, Άγγλους κατακτητές και δυο εμφυλίους, ατένιζε και ήλπιζε, παρ’ όλα αυτά, σε ένα μέλλον του κόσμου και του Πλανήτη, ειρηνικό και δημιουργικό. Μόνο που δεν υπολόγισαν την διαφθορά και την εξάρτηση πολλών εκ των πολιτικών από τους εμπόρους του πολέμου, των άθλιων πολυθρονάτων αρχηγών, επιτελών, και σφουγγοκωλάριων των εξουσιών, καθώς και τις  τεράστιες συγκεντρώσεις των Οικονομιών σε λίγα χέρια παγκοσμίως  και φυσικά την ανοχή τους στο κρυφό κι ανεξέλεγκτο χρήμα με τις πανταχού τραπεζικές καταθέσεις σε ειδικούς λογαριασμούς στους οικονομικούς παραδείσους…
Η «Ειρήνη» ήταν ένα ουτοπικό ζητούμενο, μια σφοδρή επιθυμία που θα έπρεπε να κατανοηθεί σε βάθος, ώστε να μετασχηματιστεί σε πράξη και αγώνα, για να μπορέσει να ακυρώσει τα προβλήματα που γεννιούνται από την ανθρώπινη αδυναμία να ελεγχθεί η διαφθορά, η διαπλοκή και η άκρατη κερδοσκοπία. Η εξέλιξη της Ιστορίας έδειξε πως οι Πόλεμοι δεν σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν και να ματώνουν λαούς και χώρες, πληγώνοντας ποικιλοτρόπως την ανθρωπότητα.
Πάντα κάποιο μικρό σημείο ή ευρεία περιοχή του Πλανήτη ήταν και είναι εμπόλεμη με ανεξέλεγκτες και καταιγιστικές τις δυσάρεστες επιπτώσεις· ανθρώπινες ζωές εξαφανίζονται, σύνορα αλλάζουν, πληθυσμοί μετακινούνται βιαίως, λαοί αποδεκατίζονται και παίρνουν ανέστιοι και ταλαιπωρημένοι τις στράτες, ενώ λογοτέχνες και σχολιογράφοι με συνείδηση δεν προλαβαίνουν να γράψουν και να εξιστορήσουν τα κοινωνικά και ατομικά δράματα.
Ίσως γι’ αυτό τα μοιρολόγια και οι θρηνητικές μελωδίες δεν σταμάτησαν ποτέ να γεννώνται και να συγκλονίζουν τις κοινότητες των ανθρώπων. Πάντα μια απειλή πολέμου θα αιωρείται ως μάθημα και γενικότερη… συμμόρφωση απέναντι στον Πολιτισμό και το πνεύμα που κατατίθεται καθημερινά.
Ας το μαζέψουμε όμως το θέμα. Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν διανύουμε την εισαγωγική πλευρά μιας σύρραξης για τις φλέβες και πηγές πετρελαιοειδών, αερίου και άλλων πηγών ενέργειας ώστε να «φτιαχτούμε» για να οδηγηθούμε στις επιταγές του κάθε… κρεοπώλη-χασάπη-μακελάρη ο οποίος υποτάσσει και κατευθύνει εμάς· το κοπάδι. Ο αρχιτσέλιγκας (μαζί με κάτι φαιδρά μεν αλλά επικίνδυνα  φασιστοειδή υποκείμενα, που απολαμβάνουν αυτοκρατορικά προνόμια σε χώρες μακρινές και στερημένες από δημοκρατία, βασισμένες στην θρησκοληψία και ανελευθερία) οι συνεργάτες καθώς και οι υποτακτικοί τους, θα μετρήσουν τα κέρδη και θα αποφασίσουν. Ίσως σκεφτούν πως η εβδομηντάχρονη ειρήνη που απολαμβάνει (με τις πολλές δυσκολίες της, δεν λέω) η δική μας χώρα, είναι αρκετό χρονικό διάστημα και δεν μας αξίζει.
Ίδωμεν…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 123 άρθρα του Νότη Μαυρουδή