Ήταν εκλογές με αναμενόμενο το αποτέλεσμα όσον αφορά το κύριο διακύβευμά τους, το ποιο κόμμα θα έχει τον κυβερνητικό ρόλο, αφού οι είχαν προηγηθεί οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές με ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα για το ποια πολιτική θα επικρατήσει στη χώρα μας.
Το ενδιαφέρον λοιπόν ήταν στη συνολική και ακριβή εκλογική κατανομή της δύναμης των κομμάτων και πιο πολύ στο αν η ΝΔ θα πάρει αυτοδυναμία και στο ποια κόμματα θα εισέλθουν στη Βουλή.
Επί της ουσίας. Το μήνυμα των εκλογών είναι ότι δεν υπάρχει μήνυμα. «Η κρίση συνεχίζεται…». Απλά συνεχίζουμε στις ίδιες ράγες. Και μόνο η ύπαρξη των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και η οριακή τάση ανάπτυξης πνίγουν την όποια οικονομική ανάκαμψη. Αυτή είναι – κατά τη γνώμη μου – η έκφραση των εκλογών δηλαδή πολύ απλά δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα για το παρόν και για το μέλλον της χώρας αλλά αναπαράγεται το πρόσφατο παρελθόν της χαμένης δεκαετίας. Έχουμε μια ισχυρή διαπίστωση ότι το πολιτικό μας σύστημα και με τη νέα του κοινοβουλευτική αποτύπωση δηλώνει την συνέχιση της κρίσης. Δεν ανιχνεύουμε καν δρόμους εθνικής συνεννόησης.
Τι ελπίδα μπορεί να κομίζει το νέο μας κοινοβουλευτικό σύστημα; Μια Ν.Δ. που βγαίνει δικαιωμένη από τη σκληρή μνημονιακή πολιτική αλλά και από το διάχυτο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, τι νέο μπορεί να δώσει πέρα από την ήδη γνωστή σχέση της με την πρόκληση της κρίσης και από την ανεύθυνη στάση της όλη αυτή τη δεκαετία της κρίσης; Τι αντιπολίτευση μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν είναι ζυμωμένος με τη δημαγωγία και δημιουργός των μνημονίων διαρκείας;
Αλλά και στην επικράτεια των μικρών κομμάτων τι έχουμε; Εξαφανίστηκαν τα κόμματα της μιας χρήσης της προηγούμενης συγκυρίας και εμφανίστηκαν άλλα μιας χρήσης και αυτά – ένα από τα δεξιά και από αριστερά. Τι ελπιδοφόρο έχει η «Ελληνική λύση» με τα μεσαιωνικά καλέσματα και μηνύματα από το θεό και τι ακριβώς σημαίνει η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του τυχοδιώκτη Βαρουφάκη; Το μόνο θετικό στοιχείο των εκλογών είναι η εκδίωξη της ναζιστικής οργάνωσης, της «Χρυσής Αυγής» από τη Βουλή. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά από μόνο του την απαρχή της υπέρβασης της κρίσης.
Tο ΚΙΝ.ΑΛ. / ΠΑΣΟΚ άντεξε στις αμφίπλευρες πιέσεις με μια οριακή αύξηση, το δε ΚΚΕ παρέμεινε στάσιμο, παραδοσιακά και σταθερά κόμματα όσον αφορά την πολιτική και την ιδεολογική τους ταυτότητα. Και αν δεχτούμε ότι το ΚΙΝ.ΑΛ. «ευθύνεται» για όλα τα δεινά της χώρας, το ΚΚΕ γιατί δεν προκρίνεται και δεν αναπτύσσεται η πράγματι αντιμνημονιακή πολιτική του πρόταση από το λαό; Είναι αρκετή η ερμηνεία ότι το κόμμα αυτό είναι δογματικό ή …εκτός εποχής;
Κι όμως τα κόμματα δηλώνουν ευχαριστημένα, προφανώς για λόγους σκοπιμότητας αλλά και για να δείξουν υποκριτικά σεβασμό στη λαϊκή ετυμηγορία. Η ΝΔ γιατί πήρε την αυτοδυναμία αλλά ξέρει ότι δεν έχει καμιά κοινωνική δυναμική, ότι δεν φέρνει τίποτα συγκεκριμένο για την ξεπέρασμα της κρίσης. Αντίθετα, ο εργασιακός μεσαίωνας θα προβληθεί ως ανάγκη για την …ανάπτυξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί ηττήθηκε μεν αλλά δεν υπέστη στρατηγική ήττα. Παραγνωρίζει όμως το στοιχείο ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η απώλεια της εξουσίας θα δράσει ως στοιχείο αποδόμησής του. Και το πιο σημαντικό είναι το εξής. Ήδη ειπώθηκε από τον αρχηγό του ότι θα μετασχηματιστεί. Τώρα θα αναγκαστεί να ισορροπήσει ή στο χώρο της αριστεράς ή στο χώρο της κεντροαριστεράς και αυτό δεν θα είναι εύκολο και φυσικά θα έχει συνέπειες τόσο στην πολιτική του φυσιογνωμία όσο και στην κοινωνική του αντιστοίχιση.
Το ΚΙΝΑΛ μένει ευχαριστημένο, γιατί άντεξε στις αμφίπλευρες πιέσεις. Άλλοι δυνάμει ψηφοφόροι του επέλεξαν τη ΝΔ για να φύγει το κακό του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ως μεγαλύτερο ήδη κόμμα θα εξέφραζε καλύτερα τα αντιδεξιά χαρακτηριστικά τους. Αλλά δεν μπορεί να μένει σ’ αυτή την ερμηνεία. Προφανώς δεν μπορεί να αρκεστεί σε τρίτο ρόλο. Οφείλει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες, να αλλάξει δομές και πρόσωπα, για να βρει δρόμους ξεπετάγματος. Δεν μπορεί να συνεχίσει με τον ίδιο βηματισμό. Γιατί θέλουμε την Κεντροαριστερά πρωταγωνιστή στο πολιτικό μας γίγνεσθαι.
* Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ)
