Είναι οι εφιαλτικοί μας επισκέπτες ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, όταν ο καιρός και οι υγρασίες τα ευνοούν. Δεν τα θέλω για φίλους μου επειδή τσιμπάνε από ‘κει που δεν το περιμένεις. Φορείς επιδημιών και αλλεργικών παθήσεων, τα ακούω τις νύχτες, ζζζζζζζζζζζ, κουνάω τα χέρια μου μέσα στο σκοτάδι και μετά ξανά, ζζζζζζζζζ, αυτός ο τρομερός επισκέπτης που ετοιμάζεται και πάλι να εφορμήσει, για να μου ρουφήξει το αίμα και ο οποίος προσαρμόζεται σε κάθε εντομοκτόνο που θεωρούμε, εμείς οι «έξυπνοι», πως θα τα κατατροπώσει… Αμ δε.
Ο κώνωψ είναι εδώ, ως ύπαρξη αναγκαία (?) και πανταχού παρούσα.
Τις προάλλες διάβαζα ένα άρθρο, στο περιοδικό ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ (Νο. 112, 9/5/19), με τον τίτλο: «Τα έντομα-στυλοβάτες της ζωής»! Ανατρίχιασα· το άρθρο σημείωνε την ανησυχία του αρθρογράφου Βασίλη Κοριμέντζα ως προς τον κίνδυνο τα έντομα να εξαφανιστούν ή ακόμα και να μειωθεί ο τεράστιος πληθυσμός τους, χρήσιμος και απαραίτητος για το Οικοσύστημα…
Τριχόπτερα, πεταλούδες, σκαθάρια, μέλισσες, λιβελούλες, μύγες, ένας αμέτρητος πληθυσμός που συγκατοικεί μαζί μας και κάποια απ’ αυτά μας… ερωτεύονται τόσο πολύ, μόνο και μόνο για να μας πίνουν το αίμα. Ο Παγκόσμιος Οικονομικός Οργανισμός (WEF), ανακοίνωσε πως τα τελευταία χρόνια η μείωση του πληθυσμού των εντόμων έφτασε στο 41%. Η ανησυχία τού αρθρογράφου ήταν έκδηλη. Η μείωση των εντόμων-έγραφε- βάζει σε κίνδυνο την τροφική αλυσίδα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως ο εφιαλτικός μου επισκέπτης της νύχτας, μου ήταν ωφέλιμος… Πως με τον άλφα ή βήτα τρόπο συμμετέχει στον κύκλο ζωής προς όφελος καί των ανθρώπων. Τέλος, πως θα πρέπει να κάνω στροφή 180 μοιρών (κωλοτούμπα το λέμε…) και πως τον έως τώρα εχθρό μου, θα πρέπει να τον… εκτιμήσω και ίσως- ίσως να τον αγαπήσω.
Εξαιρούσα από την αντιπάθειά μου και σεβόμουν (έως τώρα μόνο) τις μέλισσες επειδή φτιάχνουν το μέλι και συμμετέχουν στην γονιμοποίηση των φυτών, τις πεταλούδες για την ομορφιά και την αρμονική τους κίνηση, τα τριζόνια και τους γρύλους διότι είναι ωραία να τα ακούς τις νύχτες του καλοκαιριού, όχι όμως τα άλλα έντομα, ας πούμε τα κουνούπια, τα οποία και καταπολεμώ. Στο άρθρο αυτό έμαθα και το άλλο συγκλονιστικό: με κάποιους υπολογισμούς, η WEF υπολογίζει πως ο συνολικός πληθυσμός τους, ζυγίζει 17 φορές όσο η ανθρωπότητα!!! Ουάου θα έλεγαν στο χωριό μου…
Το οικοσύστημα, που μας φιλοξενεί, οφείλει αυτό που είναι, στον… τεράστιο αυτό μικρόκοσμο και τις κοινότητες των πάσης φύσεως εντόμων· με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τα έντομα-λένε- είναι χρήσιμα όντα, πέρα από τα ζζζζζζζζ και ό,τι άλλο συνεπάγεται και αυτό θα πρέπει να το αποδεχτώ και να συνθηκολογήσω, ακόμα και αν με γεμίζουν με κοκκινίλες και-μην το ξεχνάμε-μου ρουφούν το αίμα· ακόμα και όταν γνωρίζουμε πλέον πως είναι φορείς σπανίων παθήσεων, πολλές φορές και αθεράπευτων.
Δεν είμαι σίγουρος αν η πολιτική παίζει ρόλο και βεβαίως δεν μπορώ να γνωρίζω την άποψη του Ντόναλντ Τραμπ για την εντομολογική πολιτική της Αμερικής. Τα μόνα που έχω ακούσει είναι γύρω από τις συμπεριφορές του γενικώς προς το Οικοσύστημα και την Οικολογία, όπως και την αδιαφορία του προς την παγκόσμια ισορροπία. Επίσης γνωρίζω πως το αντίπαλο δέος, που είναι η Κίνα, δεν μπορεί πλέον να παλέψει την μόλυνση των βιομηχανιών της· υπάρχουν επίσης και άλλες πολλές χώρες οι οποίες αδιαφορούν, για τα οικολογικά τέτοιου είδους, προκειμένου να παράγουν προϊόντα, χρήμα και εξουσία, και των οποίων η επιβάρυνση του περιβάλλοντος με ρύπους πρέπει να πούμε πως ευθύνεται για τον ανυπολόγιστο πολλαπλασιασμό των κοινοτήτων των εντόμων, δημιουργώντας νέα είδη, άγνωστα στους εντομολόγους ερευνητές-επιστήμονες-οικολόγους.
Προσωπικά έχω μεσάνυχτα για τους κώνωπες και την τεράστια πολυποίκιλη οικογένεια τους· τον… αχανή κόσμο τους και άλλες περί αυτών λεπτομέρειες. Τον ήχο τους μόνο γνωρίζω τον οποίο και θεωρώ άκρως απειλητικό με αυτό το ζζζζζζζζζ που το ακούω να έρχεται, παραμονεύοντας θαρρείς το πότε θα με πάρει ο ύπνος, μη χαμπαριάζοντας και αγνοώντας την απειλή οποιουδήποτε φαρμάκου που φροντίζω να τοποθετώ για την εξόντωσή του.
Παρ’ όλη την φροντίδα της δήθεν προστασίας μου, αυτό, αυτά, καταφέρνουν να εισδύσουν στον χώρο μου και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν, σαν πολεμικό ελικόπτερο που προσπαθεί να… προσγειωθεί επάνω μου.
Κάποια στιγμή έμαθα πως υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η σωματική θερμότητα και το αίμα τους, η αναπνοή τους, προσελκύει τους κώνωπες οι οποίοι τους «προτιμούν». Το διαπίστωσα με κοντινό μου πρόσωπο που υφίσταται καθημερινά αυτό το βάσανο. Από τότε, δεν σας το κρύβω, σπεύδω να καθίσω δίπλα του για να με αφήσουν στην ησυχία μου.
Συμπέρασμα: η συμπαράστασή μου στον αγώνα γύρω από την σωτηρία του Οικοσυστήματος και του πλανήτη θα είναι… συζητήσιμη, γιατί το μίσος μου για τα κουνούπια και τις μύγες, στην μεσημεριανή ή την βραδινή μου ραστώνη, είναι χρόνια ριζωμένη θεωρώντας πως είναι αναμφισβήτητα ο τοξικός (όχι ο ταξικός) μου εχθρός.
Σε αυτό το θέμα, αδέλφια και σύντροφοι, κάντε την Επανάσταση χωρίς εμένα…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
