Η μετάφραση της πολιτικής αντιπαράθεσης «κορυφής» στην κοινωνική βάση αναβιώνει βήμα βήμα μια στάση προσδιορισμού που έχει πρώτα το «αντι» και όχι επιχειρήματα. Όταν κάποια ακολουθούν είναι μικρής δύναμης και επιρροής στις «συζητήσεις» σε παρέες και στέκια αφού η ένταση έχει ήδη ανέβει με τα κατά-Τσίπρα, αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή κατά-Μητσοτάκη, αντι-νεοδημοκρατικά. Δηλαδή «οπαδική διαίρεση» που αποτελεί το θερμοκήπιο του διπολισμού χωρίς να προσθέτει και μεταθέτει ακόμη μια φορά την σύνθεση, την συννενόηση, την πολιτική συναίνεση και το σημαντικότερο την κοινωνική ενότητα.
Οι εμπρόσθετες προθέσεις (μήνες μακριά από τις εκλογές και χωρίς να έχουμε τελικά προγράμματα ή όλα τα στοιχεία για αξιολόγηση) με εύκολες, λίγες λέξεις, με επιθετικά ευφυολογήματα ή χαρακτηρισμούς είναι υπέρ του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού. Οδηγεί στην απορρόφηση της δυναμικής των πολιτών σε επιδερμική «πολιτικοποίηση» και όχι συνειδητοποιημένη συμπεριφορά.
Αυτό το φροντίζει και μέρος των μίντια και έτσι αναπαράγεται από το «αντι» στο «μετά» η απογοήτευση και η αποστροφή των πολιτών, «κατά» της πολιτικής. Και κάποιος έμπειρος ίσως αντιτείνει: «πρώτα συγκροτείται ο σκληρός πυρήνας και κοντά στην προεκλογική περίοδο η διεύρυνση και οι σκεπτόμενοι» άλλωστε οι τελευταίοι είναι μειοψηφία για αρκετούς «ειδικούς» των μηχανισμών.
Στην χώρα που δεν ξέρεις ποιοί ήταν μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί κοκ πως τώρα να διακρίνεις μεταμνημονιακούς και μη ή τις πολιτικές αφού ο καθένας αν δεν πιστεύει στον δικό του θεό ή δεν τον παριστάνει, ή ερμηνεύει τον λόγο του ή προφητεύει τον ερχομό του.
Το «πόπολο αρκεί να σημαδεύει το ψηφοδέλτιο» και ο χορός να συμπληρώνει το έργο.
Στον τόπο αυτό έχουμε ζήσει τον εκχυδαϊσμό από όλες τις πλευρές για όλες και δεν το λέω ισοπεδωτιικά αλλά δεν έχει σημασία η κλεψύδρα χρόνου ή το μέτρημα σε οκάδες ή το αν κάποια πλευρά το έκανε «λιγάκι, όσο πατάει ένα γατάκι».
Τώρα ο «τυμπανισμός» του φανατισμού με τα μέτρα ή τα αντίμετρα, τις συντάξεις, την συμφωνία με την εκκλησία ή μή, ή το βορειομακεδονικό, τους λογαριασμούς, τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, την πραγματικότητα ή την φαντασία, την ασφάλεια, τα πανεπιστήμια, το μέρισμα κά. Ώσπου να ξεμπερδεύουμε με τις μονοσύλλαβες, δισύλλαβες κλπ προθέσεις τα «πριν, μετά, εναντίον, εξαιτίας, προς» τα επίθετα χωρίς τεκμηρίωση ας αφήσουμε κοινό χώρο για ορισμένα ζητήματα. Όπως τα εθνικά όπου ανεξάρτητα από τι αναγνωρίζει κανείς στην κυβέρνηση ως στρατηγική ή «τύχη» διαφαίνεται μια ιστορική ευκαιρία η χώρα να έρθει σε πρώτο πλάνο και η Τουρκία σε δεύτερο.
Ας είναι αυτό ένα σημείο δοκιμής του πολλαπλασιαστή της συναίνεσης.
Στα υπόλοιπα νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι που μου είπε ένας πολιτικός που υπήρξε κεντρικό-ηγετικό πρόσωπο στην εποχή του : «στην κυβέρνηση το κακό πρέπει να το κάνεις γρήγορα, όλο μαζί στην αρχή για να ξεχνιέται, το καλό λίγο, λίγο να μην ξεχνιέται».
Το τελευταίο μνημόνιο (το κακό) έχει την ψήφο όλων, η έξοδος και οι επιστροφές ή τα νομοσχέδια μέχρι τις εκλογές με πλειονότητα θετικών ρυθμίσεων (το καλό) είναι πρωτοβουλία κυβερνητική. Που άραγε θα (αν) πιστωθούν; Οι δημοσκοπήσεις δεν το προβλέπουν ακόμη και ο νοών, νοείτω!
* Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
