Νότης Μαυρουδής*: Η ρίζα της Γης

Ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη Γη, είναι συγκλονιστικό και διαδραματίζεται τώρα, μπροστά μας, με ένταση, με πολλά ανθρώπινα θύματα και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές! Θαρρείς και επαληθεύονται παλιές δοξασίες, οι οποίες αναφέρονται στην καταστροφή τού κόσμου από τον εκδικητικό θυμό και την μανία μιας θεϊκής δύναμης!
Μα, εδώ που τα λέμε, δεν είμαστε μακριά από μια τέτοια… εκδοχή, έστω και αν φαίνεται κάπως… μεταφυσικό το όλον. Αναφέρομαι βέβαια στους Κυκλώνες, τα Τσουνάμια, τους ανεμοστρόβιλους, τα έντονα μπουρίνια, τις καταρρακτώδεις βροχές που- βοηθούμενες από τις ανθρώπινες αμέλειες ή τις εγκληματικές τους παρεμβάσεις – προκαλούν πλημμύρες πνίγοντας  ολόκληρες πόλεις και χωριά, απανταχού πλέον. Σ’ αυτά να προσθέσουμε τους σεισμούς και το ξέσπασμα της λάβας πολλών ηφαιστείων τα οποία καταστρέφουν στο διάβα τους ό,τι βρίσκεται μπροστά τους! Διαβάζω πως η Γη «φιλοξενεί» περί τα 1.500 ενεργά ηφαίστεια και πως μόνο στην Μεσόγειο και την Δυτική Ασία υπάρχουν 46 ενεργά ηφαίστεια…
Όχι, όχι, δεν είναι γέννημα φαντασίας όλα αυτά που γράφω, αλλά ομολογώ πως δεν προλαβαίνω πλέον να διαβάζω και να βλέπω τις συνεχόμενες καταστροφές παντού στη Γη. Με όλα αυτά, νιώθω πως «ανανεώνεται» και αυξάνεται το πλήθος, τόσο των θρησκευόμενων, όσο και των άλλων, εκείνων οι οποίοι αναρωτιούνται «αν υπάρχει θεός»…
Εκείνο που δεν γνωρίζω (κανείς μας, άλλωστε) είναι το έως πού θα φτάσει η ασταμάτητη καταστροφή τού Πλανήτη, από τον άνθρωπο και την αχόρταγή του επιθυμία για κέρδος και εξουσία.
Γνωστές πλέον αυτές οι ερωτήσεις, οι οποίες πηγάζουν από τα τόσα γεγονότα μεγάλων καταστροφών, ιδιαίτερα σε κάποιες περιοχές και σε κάποιες πόλεις, οι οποίες δοκιμάζονται ιδιαιτέρως από ακραία φυσικά φαινόμενα ή αλλού από τη λάβα των ηφαιστείων η οποία, με αμείλικτη ένταση, κατακαίει και θάβει τα πάντα στο διάβα της…
Ένας έμπειρος λογοτέχνης συγγραφέας ή σεναριογράφος ταινιών, θα μπορούσε να περιγράψει τον ανθρώπινο τρόμο που προκαλείται από το πέρασμα τυφώνων, ισχυρών καταιγίδων και τόσων καταστροφικών φυσικών φαινομένων, τα οποία τα τελευταία χρόνια χτυπούν ανελέητα τόπους, ψυχές και υλικά αγαθά, αλλάζοντας, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και την τοπογραφία της ίδιας της Γης!
Η Ταϊβάν, η Ινδονησία, η Ιαπωνία, η Νάπολη, το Μέξικο, το Περού, η Φλόριντα, η Τζόρτζια, η Πορτογαλία, τόσες χώρες, περιοχές, πόλεις, χωριά, οικισμοί, ζουν με την αγωνία των σεισμών, των εκρήξεων ηφαιστείων, των τσουνάμι, των ανεμοστρόβιλων, των πλημμυρών, και τις ανυπολόγιστες καταστροφές που προκαλούν… Η Ινδονησία, για παράδειγμα, κατέχει το θλιβερό προνόμιο της πρωτιάς στις πλέον θανατηφόρες ηφαιστειακές εκρήξεις. Μάλιστα, η πρώτη σε αριθμό θανάτων είναι η έκρηξη του Tambora (της Ινδονησίας) το 1815: πέρα από τα θύματα της λάβας που σκέπασε, ο λοιμός που προκλήθηκε μετά, κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 92.000 ανθρώπους και η δεύτερη είναι η έκρηξη του Κrakatau (ξανά της Ινδονησίας) το 1883 που κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 36.000 ανθρώπους! Μήπως θα ‘πρεπε να αναφέρω και τις πιο πρόσφατες καταστροφικές μας εμπειρίες με τα 99 θύματα από το Μάτι ή τους 23 νεκρούς από τις πλημμύρες στην Μάνδρα;
Το ερώτημα είναι εύλογο: Τι είναι αυτό που κρατάει τους ανθρώπους, τους κατοίκους σε τέτοια μέρη – τόπους, οι οποίοι θεωρούνται επικίνδυνοι για την ζωή και το βιός τους ανά πάσα στιγμή; Κι όμως, εκεί θα φτιάξουν το σπίτι τους, εκεί και τα υπάρχοντά τους, οικογένεια, παιδιά, φιλίες, δουλειές. Μια κανονική ζωή δηλαδή, συνδεδεμένη -φαντάζομαι -με την… διαγραφή από τον νου της απειλής από την αναμενόμενη καταστροφή…
Η Καθημερινή της 13/10/2018, αναδημοσίευσε άρθρο του Γιάννη Ελαφρού της 28^ης/11/2015 που σας το παραθέτω σε μικρά αποσπάσματα:
«Από το 1995 (όταν διοργανώθηκε η Διεθνής Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή στο Κιότο) έως το 2014 το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τη Μείωση του Κινδύνου Καταστροφών (UNISDR) και το Βελγικό Κέντρο Έρευνας για την Επιδημιολογία των Καταστροφών (CRED) κατέγραψαν 6.457 φυσικές καταστροφές, που προκάλεσαν 606.000 θανάτους, ενώ 4,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι τραυματίστηκαν, έμειναν άστεγοι ή χρειάστηκαν επείγουσα βοήθεια!».
Σε άλλο σημείο, από την ίδια εφημερίδα:
«Η Ασία είναι το κυριότερο πεδίο βολής των ακραίων καιρικών φαινομένων. Μέσα στην εικοσαετία μετρά 332.000 θανάτους και 3,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους που έχουν πληγεί ποικιλοτρόπως. Στους αριθμούς αυτούς περιλαμβάνονται οι 138.000 θάνατοι που προκλήθηκαν από τον κυκλώνα Ναργκίς  που έπληξε τη Μυανμάρ το 2008. Οι χώρες με τα περισσότερα καταστροφικά περιστατικά είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες με 472, η Κίνα με 441, η Ινδία με 288, οι Φιλιππίνες με 274 και η Ινδονησία με 163. Το 90% των καταστροφών οφείλεται σε πλημμύρες, θύελλες, καύσωνες και σε άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα.»
Και επειδή το θέμα είναι τεράστιο, θα περιοριστώ στον προβληματισμό μου:
Γιατί πάει ο κόσμος και χτίζει για να στεγαστεί σε αυτά τα πάντα επικίνδυνα σημεία; Το ερώτημα υποθέτω δεν είναι μόνο δικό μου. Αναφέρομαι για επανειλημμένα χτυπήματα των φυσικών φαινομένων στους ίδιους τόπους όπου οι καταστροφές έχουν ήδη κάνει ζημιές και έχουν προκαλέσει συμφορές.
Γιατί;
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου είναι η πατρίδα, ο τόπος, η Γη, η χώρα, ο κόσμος. Όλες αυτές οι λέξεις θα πρέπει να έχουν το καταληκτικό «μου»· διότι μας ανήκουν, μας αφορούν, δουλεύουμε και αγωνιούμε γι αυτά. Υπάρχει μεγάλο μέρος πολιτών που έχουν θυσιάσει πολλά για να τα υπερασπιστούν. Με τη Γη δένεσαι, με το χώμα που πατάς και νιώθεις μέρος του· το καλλιεργείς, το νοιάζεσαι, το πονάς και δεν το εγκαταλείπεις. Η πατρίδα, δεν μπορεί να εκληφθεί μόνο ως «όπου γης». Πατρίδα είναι οι οικείοι μας, οι φίλοι, το περιβάλλον μας, οι βαθύτερες σκέψεις μας· ο ήλιος, η θάλασσα και ο αέρας· είναι ο τόπος της πνευματικής μας τροφής, η βάση για ό,τι ονειρευόμαστε, επιθυμούμε και σκεφτόμαστε, που περικλείει, στοχασμό, δημιουργία  και ποίηση (με την έννοια της αισθητικής και συναισθηματικής αξίας).
Στην παντελώς κατεστραμμένη Συρία και στις ισοπεδωμένες πόλεις της, από τους ανελέητους βομβαρδισμούς, θα επιστρέψουν οι Σύριοι για να ξαναχτίσουν ό,τι γκρεμίστηκε…
Πώς να εμποδίσεις τον νόστο; Τη νοσταλγία; Ερωτήματα αναπάντητα που αιωρούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια…
Ας επιστρέψουμε στις φυσικές καταστροφές οι οποίες, με το πέρασμα του χρόνου, γίνονται πιο πολλές και πιο έντονες.
Ο Ελχάτζ Ας Σι, (ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου) υποστήριξε πως: “Τη δεκαετία τού 1970 αντιμετωπίζαμε 80 με 100 σοβαρούς κινδύνους που συνδέονταν με τις καιρικές συνθήκες κάθε χρόνο. Πέρσι ήταν περίπου 400, δηλαδή τέσσερις φορές περισσότεροι” !!!
Το εύλογο ερώτημα: Και τι θα γίνει στο μέλλον; πώς μπορεί να συνεχιστεί αυτό; πόσο μπορεί να αντέξει η ανθρωπότητα και ο πλανήτης;
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως, το διεθνές πολιτικό περιβάλλον, δύσκολα μπορεί να συνεννοηθεί πάνω σε ένα τόσο σοβαρό και παγκόσμιο πρόβλημα. Διότι μπροστά στο τυφλό κέρδος, το οποίο διέπει και καθορίζει την πολιτική, κοινωνική και «ιδεολογική» στάση των κυβερνήσεων, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Να μην ξεχνάμε πως η παγκόσμια οικονομική και θεσμική εξουσία υπηρετεί πιστά και αποκλειστικά πλέον τον παραπαίοντα αλλά πάντως ισχυρό παγκόσμιο καπιταλισμό!
Είναι αυτό που θα αποδειχθεί… συνεχές μαρτύριο, όχι μόνο για τον άνθρωπο, αλλά και για το φυσικό περιβάλλον. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 78 άρθρα του Νότη Μαυρουδή