Ποιος θα αρνιόταν πως: ζωή, ποικιλοτρόπως δέσμια, θα ήταν ίσως καλύτερα να μην την ζεις; Σίγουρα δεν αξίζει. Θεωρητικά ο άνθρωπος δεν αντέχει τα δεσμά… Αναζητάει πάντα την ελευθερία του και δεν θέλει να ζει «κάτω από ζυγό», όπως συνηθίζουμε να λέμε. Όλα αυτά, θεωρητικά, είναι επαναλαμβάνω σωστά και κοινώς αποδεκτά, αλλά πολλές φορές την καταπίεση, όποτε την αντιλαμβανόμαστε, την θεωρούμε συμπτωματική, αλλά δεν είναι…
Ο τζαμαϊκανός ήρωας Γκάρβεϊ Μάρκους (1887-1940) είχε γράψει:
«Η τύχη ποτέ δε βοήθησε κανέναν κατατρεγμένο. Η δράση, η αυτοδυναμία και το όραμα για το μέλλον είναι τα μόνα μέσα που οι σκλάβοι διαθέτουν για να δουν και να ανάψουν τον πυρσό της ελευθερίας τους.»
Μου ήρθε η επιθυμία να αναφέρω αυτή τη φράση γιατί τα δ ε σ μ ά είναι το χαρακτηριστικό των κατατρεγμένων και σ’ αυτό το σημείωμα δεν θα ασχοληθώ άμεσα με τους ανθρώπους, αλλά με τα πλάσματα που έχουν δημιουργηθεί από την ίδια με μας ύλη, τα θεωρούμε φίλους μας και τα εντάσσουμε σε αυτό που ονομάζουμε: ζωικό βασίλειο!
Το ότι αναφέρομαι σε δεσμά και σε δέσμιες ζωές ζώων παραξενεύει ίσως, αλλά έχω το λόγο μου. Διαβάζοντας, στα μικρά θέματα και όχι στα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ, περί δεμένων ποδιών με σχοινιά, για να μην φεύγουν από το μαντρί και τις κακουχίες που υφίστανται από αυτή την πρακτική, θλίβομαι. Βλέποντας να δένονται μαζί τα πόδια τους ή να αιχμαλωτίζονται το κεφάλι μαζί με το πόδι, να μην μπορούν να κινηθούν, να πέφτουν, να τραυματίζονται, να ματώνουν, αλλά και να υποσιτίζονται, να κακοποιούνται, να σακατεύονται… Προσέξτε! Πλάσματα τα οποία, πέρα από τις βιολογικές ομοιότητες με τον… άνθρωπο και ιδιοκτήτη τους, προσφέρουν σ’ αυτόν τις υπηρεσίες τους και ό,τι προϊόντα παράγουν…
Ένα μαρτύριο άγριας… υποδούλωσης του ζώου, με δεσμά χοντρά σχοινιά!
Ο Τάσος Σαραντής από την efsyn.gr (στις 17/8/2018) αναφέρει καταγγέλλοντας πως:
«Πρόκειται για το παστούρωμα (ή μπαστούρωμα ή περδούκλωμα ή περδούκλι), δηλαδή το δέσιμο των ποδιών τού ζώου μεταξύ τους, συνήθως ένα μπροστινό και ένα πίσω της ίδιας πλευράς ή τα πόδια ανά δύο δεμένα (διπλή παστούρα). Ακόμα πιο βάρβαρη πρακτική είναι το δέσιμο των ποδιών του ζώου με το κεφάλι, κάτι που συνηθίζεται σε βοοειδή. Σε αρκετές περιπτώσεις, τα ζώα δένονται από πολύ μικρές ηλικίες».
Η περιγραφή τα λέει όλα!
Μια τέτοια παράδοση συμπεριφοράς απέναντι στα ζώα (έστω για λόγους πρακτικούς για όσους εμπορεύονται ζώα) καλό είναι να τιμωρείται αυστηρά και να εξαφανιστεί. Μια τέτοια βάρβαρη υποδούλωση θα έλεγα πως είναι ανεπίτρεπτη για πολιτισμένες-λέμε τώρα-χώρες, αλλά το θέμα δεν σταματάει εδώ.
Ο Τάσος Σαραντής γράφει: «Φορείς και πολίτες της Κιμώλου, καθώς και άλλων νησιών, ζητούν με ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, να επιτραπεί διά νόμου μια οδυνηρή και επαίσχυντη πρακτική βασανισμού χιλιάδων ιπποειδών και παραγωγικών ζώων που προκαλεί τη βαριά κακοποίησή τους, επικαλούμενοι την παράδοση και την ανάγκη να παράγονται αγαθά και τροφή…» Κοντολογίς, γίνεται προσπάθεια να εξαιρεθούν από το νέο νόμο περί προστασίας των ζώων.
Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς μεθόδους «καθυπόταξης» των ζώων, επειδή θεωρούνται- από κάποιους- κατώτερα από τον άνθρωπο πλάσματα ή επειδή αυτές οι μέθοδοι είναι απλώς… «παραδοσιακές». Υπάρχουν πιο σύγχρονοι τρόποι για να μην φύγουν τα ζώα από το μαντρί. Ας πληροφορηθούν λοιπόν…
Μας αρκούν άραγε οι συχνές καταγγελίες βασανισμών και κακομεταχείρισης σκυλιών, γατιών, δελφινιών, φαλαινών, οι οποίες και ροκανίζουν την όποια ανθρωπιά και ηθική στάση τού ανθρώπινου είδους απέναντι στα άλλα πλάσματα της ζωικής αλυσίδας, στην οποία, επαναλαμβάνω, ένας κρίκος και μόνο ένας κρίκος είναι και ο άνθρωπος…
Το ζήτημα δεν το βλέπω ως οικολόγος ή ζωόφιλος, απλώς νιώθω πως η βελτίωση του τρόπου ζωής δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο ανθρώπινο είδος, θα πρέπει να γίνει στον άνθρωπο συνείδηση ότι εάν δεν μάθει να σέβεται τα άλλα πλάσματα, πολλά από αυτά πρώτα εξαδέλφια του, θα μείνει στο τέλος μόνος στην ερημιά της εικονικής πραγματικότητας του κόσμου της τεχνολογίας και στην λαίλαπα της κλιματικής αλλαγής που προκαλεί η ατομικιστική αντίληψή του για τον κόσμο… Οι αυστηρές ποινές, σε όσους βασανίζουν ζώα, είναι προς μια σωστή κατεύθυνση και ελπίζω πως τέτοιοι νόμοι δεν θα πρέπει να έχουν παρενθέσεις, ούτε εξαιρέσεις και γενικώς να εμφανιστεί ξανά η συνήθης πολυνομοθεσία, η οποία ουσιαστικά προσπερνάει πονηρά τον όποιο νόμο και ουσιαστικά τον καταργεί…
Οι εξαιρέσεις τού νόμου, τις οποίες αξιώνουν οι δεσμώτες των ζώων από τον κ. Βούτση, ουσιαστικά είναι ένας πονηρός «πρόλογος» για το… ξήλωμα του πουλόβερ. Την κρυφοκατάργηση τού νόμου «περί προστασίας των ζώων».
Γνωρίζω πως ομιλώ (γράφω) όχι ως κτηνοτρόφος αλλά ως ζωόφιλος και αυτή η διαφορά εμπειρικής άποψης-ομολογώ-είναι τεράστια. Οι κτηνοτρόφοι που συμπεριφέρονται ως δεσμώτες ζώων, μπορεί να κερδίζουν από αυτό το σκληρό σύστημα χρήσης τού δεσίματος των ποδιών, τα προς το ζην και οφείλουμε να σεβαστούμε τον αγώνα τους για επιβίωση, όχι όμως εις βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων των ζώων. Οι καιροί έχουν αλλάξει και οι μέθοδοι ήπιας εκμετάλλευσης των ζώων και των προϊόντων που παράγουν υπάρχουν και βρίσκονται στη διάθεση όλων όσοι ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε μια σύγχρονη αντίληψη της αντιμετώπισης των προβλημάτων τού κάθε εργασιακού χώρου. Οι ανάγκες για όλο και μεγαλύτερο κέρδος δεν μπορούν να στηρίζονται σε βασανιστήρια, άγρια και σκληρά, ανθρώπων και ζώων.
Το θέμα της αλλαγής αντίληψης είναι άρρηκτα δεμένο με το σύνολο των σύγχρονων σκέψεων και των συμπεριφορών. Όλα είναι «υποχρεωμένα» να επανατοποθετηθούν. Τόσο στο ζήτημα της ελευθερίας, ανθρώπινης και ζώων, όσο και στην εφαρμογή των νόμων…
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
