Βόλτες με το αυτοκίνητο ή και με τα πόδια στο μήκος της πορείας τού αυτοκινητόδρομου στις μαγικές διαδρομές της Αργολίδας, πηγαίνοντας προς Γαλατά, αλλά και αλλού. Όπου και να πάει το μάτι σου βλέπεις ελαιώνες και ροδιές αριστερά σου, θάλασσα δεξιά σου. Το μάτι όμως, σαν αρπαχτικό ον, πέφτει και σε άλλα, τα οποία ανατρέπουν την απόλαυση της φυσικής καλλονής!
Στο δεξί τού δρόμου, εκεί όπου τελειώνει η άσφαλτος, σωροί από πεταμένα κουτάκια μπύρας, κόκα κόλας, πλαστικά μπουκάλια, πλαστικές σακούλες, αποτσίγαρα από τασάκια αυτοκινήτων, με παντός είδους σκουπίδια, για να κρατάμε καθαρό (!!!…) το αυτοκίνητο, αλλά θέαμα απαράδεκτο ειδικά για την εποχή κατά την οποία οι διαμαρτυρίες, εναντίον τού Τραμπ ως κυρίαρχου εχθρού της οικολογίας και οι συζητήσεις γύρω από τις… ευαισθησίες «μας» για την κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία των λαών,-κυρίως- των παιδιών μας, κλιμακώνονται…
Ω του ψεύδους και της υποκρισίας, συνάνθρωποι και συνέλληνες!
Αυτό που είδα (που δεν θα το έλεγα και σπάνιο στην ελληνική επικράτεια), θα το ονόμαζα και αποκρουστικό, τόσο ως θέαμα, όσο και ως σύμβολο υποκρισίας, αλλά και modus vivendi μιας λαϊκής αντιμετώπισης της πολυδιαφημιζόμενης και πολυσυζητημένης περιβαλλοντικής συνείδησης και της… ανησυχίας «για το μέλλον των επόμενων γενεών»…
Να λοιπόν το μέτρο ενδιαφέροντος και συνείδησης του κόσμου περί κλιματικής αλλαγής, τώρα που τα τροπικά φαινόμενα, οι υψηλές θερινές θερμοκρασίες σε σχέση με τις παλαιότερες, η αλλαγή ως και αυτών των θερμοκρασιών τού χειμώνα, οι ξαφνικοί άνεμοι, τα έντονα μπουρίνια και οι κατακλυσμοί εν ριπή οφθαλμού, οι φωτιές στα δάση και τους οικισμούς, τόσες δοκιμασίες και καταστροφές, τόσες ζωές χαμένες και καμένες, τόση τραγωδία, τόσος πόνος, αλλά και το πεταμένο α π ό ε μ ά ς σκουπιδαριό, κατά μήκος και στα πλάγια των εθνικών και επαρχιακών δρόμων, αλλά και δρυμών, να δηλώνει τόσο έντονα την… διχασμένη μας προσωπικότητα ως κοινωνίας…
Το θέαμα είναι σοκαριστικό! Σταμάτησα το αυτοκίνητό μου για 5 λεπτά και παρακολούθησα τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ήθελα να ήμουν αυτόπτης μάρτυς τού κακού. Όχι πως το χαιρόμουν, απεναντίας, ήταν μια σκέτη θλίψη να βλέπεις να πετάγονται τα άχρηστα του καθενός, παρόλο που, κατά διαστήματα, όποιος επιθυμεί όλο και κάποιος κοινόχρηστος κάδος απορριμμάτων υπάρχει. Πού να σταματάς τώρα, να καθυστερείς, να γίνεσαι εμπόδιο στο δρόμο, «πέτα γυναίκα τη σακούλα»… Υπάρχει πάντα ο μεγάλος… κάδος! Το περιβάλλον! Ο τεράστιος, ο οποίος τα χωνεύει όλα!
Τα χωνεύει όμως όλα;
Ας θυμηθούμε πως το πλαστικό είναι αθάνατο υλικό. Διατηρείται και διασπάται σε μικρότερα κομμάτια, μέσα στα χρόνια και συντελεί τα μέγιστα στην καταστροφή τού φυσικού πλούτου. Εάν το πέταγμά του, από το παράθυρο του αυτοκινήτου ή η εναπόθεσή του στην παραλία, στους δρόμους, στο δάσος, στο ύπαιθρο, επιβαρύνει ολόκληρο το οικοσύστημα, με δυσάρεστες συνέπειες για το μέλλον…
Το θέμα έχει συζητηθεί άπειρες φορές. Έχουν γίνει μελέτες, συσκέψεις σε κοινοβούλια, επιτροπές, φόρα, διατριβές, συνέδρια, στα οποία παίρνουν μέρος τοπικές και διεθνείς οικολογικές οργανώσεις, πολλές ΜΚΟ επί του θέματος, έχουν κατατεθεί διεθνείς προβληματισμοί, κράτη, εκκλησίες, όλοι, τρέμουν-τρέμουμε- στο άκουσμα των λιωμένων πάγων της Ανταρκτικής και των Πόλων, στην εξαφάνιση των πολικών αρκούδων και τις υπαρκτές απειλές για ολοκληρωτική ανατροπή της κλιματικής ισορροπίας κι ό,τι αυτό συνεπάγεται…
«Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από ένα ζοφερό μέλλον». Αυτή θα μπορούσε να ήταν και κραυγή απόγνωσης αν σκεφτεί κανείς πως η αλλαγή του κλίματος θα επιφέρει, κατά κύριο λόγο, την καταστροφή. Μαζί με τους ρύπους και τα χημικά απόβλητα των βιομηχανιών, τις εκπομπές αερίων των μηχανών της αυτοκίνησης και όχι μόνο, τις τοξικότητες των δοκιμών της πυρηνικής ενέργειας και ό,τι άλλο υπάρχει που δεν το διανοούμαστε ή δεν το γνωρίζουμε, μέσα από τα απόρρητα εξοπλιστικά προγράμματα της μυστικής διπλωματίας…
Ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών και του εμπορίου είναι αμείλικτος και αναπόφευκτος. Όλοι, αρχηγοί κρατών, ηγέτες, πολιτικοί, πολίτες, κόμματα, οργανώσεις, έως και οικολόγοι, δρουν και υπάρχουν κάτω από αυτή την αξεπέραστη οικουμενική «Συμφωνία», η οποία, όπως φαίνεται, έχει εγκατασταθεί πλέον στο κοινό υποσυνείδητο της παγκόσμιας μάζας στον 21ο αιώνα.
Οι δείκτες και η ψυχρή λογική δείχνει πως έτσι θα πορευτούμε. Το διατυπωμένο σύνθημα το οποίο κοντολογίς λέει: «Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από ένα ζοφερό μέλλον», αποσκοπεί σε μια εποχή με καλύτερες κλιματικές συνθήκες και καθαρές καλλιέργειες, αλλά από πού και πώς θα δημιουργηθούν αυτές; Εάν οι συμπεριφορές μας είναι αυτό που βλέπω στους δρόμους, στις πλατείες, σε εθνικές οδούς, με την τεράστια ρύπανση από πλαστικό, μέταλλο και σκουπίδια, τότε το σύνθημα γίνεται σαθρό και πέφτει στο κενό!
Εμείς οι παλαιότεροι θεωρούσαμε πως η νέα… επανάσταση θα γινόταν από το ορμητήριο της οικολογικής Αριστεράς ενάντια στην ανεξέλεγκτη καπιταλιστική λαίλαπα… Δεν είχαμε δει όμως φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ από την ρυπογόνο Κίνα και από άλλες τότε σοσιαλιστικές κι αναπτυσσόμενες χώρες. Μπερδέψαμε μόνο τον καπιταλισμό, με τον εν γένει σκληρό ανταγωνισμό της παγκόσμιας βιομηχανικής πραγματικότητας. Έτσι, τα τσιτάτα μπήκαν ξανά στη βαλίτσα των αριστερών οραμάτων, ίσως για αργότερα…
Αυτό που μένει είναι το σύνθημα:
«Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από ένα ζοφερό μέλλον».
Το επαναλαμβάνω, βλέποντας την ανεμελιά και την αδιαφορία των πολλών στο να πετάνε με άνεση, δίχως καμία απολύτως ενοχή, τα πιο ακατάλληλα ρυπογόνα υλικά, τα οποία δεν θα δεθούν ποτέ με το γήινο στοιχείο της μάνας φύσης.
Ναι, το γνωρίζω. Η Εκπαίδευση θα έπαιζε σπουδαίο ρόλο σ’ αυτό το θέμα. Αλλά, τέτοιοι ρύποι συσσωρευμένοι, αποτελούν πλέον τεράστιο πρόβλημα που θα διαρκέσει για πολλές γενιές, οι οποίες θα ζήσουν σε ένα ζοφερό περιβάλλον που δημιουργήθηκε από εμάς, αποκλειστικά για εμάς και τα παιδιά μας …
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
