Νότης Μαυρουδής*: Η Λούα ως σύμβολο…

Η φωτογραφία της Λούα πήρε σάρκα και οστά. Ξέφυγε από την στατική της διάσταση, από την δραματική εκείνη στιγμή της ανθρώπινης και ζωικής τραγωδίας. Ένα σκυλί μόνο του, κουλουριασμένο και ταλαίπωρο, κολύμπησε, ωθούμενο από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και έφτασε σε ένα κομμάτι βράχο! Εκεί, εξαντλημένο, βρώμικο από την αφόρητη κάπνα του καμένου δάσους, κατέρρευσε… Ποιος ξέρει τι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του; Βλέποντας τους ανθρώπους μέσα από φωτιές, καπνούς, μολυσμένο αέρα, αλαφιασμένους να ζητάνε βοήθεια, να ουρλιάζουν από πανικό και τρόμο. Ένα τοπίο θαρρείς βγαλμένο από σκοτεινό παραμύθι.
Όχι, δεν ήταν κινηματογραφική παραγωγή αυτή, με εφέ και ηλεκτρονικά κόλπα για να γίνει εντυπωσιακό το θέαμα. Ήταν και είναι πραγματικότητα, αν κι όχι ακόμα χωνεμένη από εμάς. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα το μέγεθος της συμφοράς. Ίσως καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες να το έχουμε μπερδέψει με παραπλήσια τηλεοπτικά θεάματα! Τόση ποσότητα καταστροφών εκ μέρους της φύσης ως αντίδραση της ανθρώπινης δράσης κι ο καταιγισμός εικόνων και ειδήσεων που δεν προλαβαίνεις να τις μετουσιώσεις σε γνώση και σοφία.
Έτσι και τώρα. Είναι ντροπή ένα μέρος της Αθήνας να είναι τόσο ανοχύρωτο, και ευάλωτο, τόσο ευπαθές! Οι ως τώρα 88 θάνατοι, ο αφανισμός τού πράσινου και των δασών μαζί με τις όποιας ζωές φιλοξενούσαν, η πλήρης ήττα της πολιτείας, η ολοκλήρωση της απόλυτης καταστροφικής μανίας της φύσης, βρήκε διόδους και πεδίο δράσης εκεί ακριβώς όπου, με τα χρόνια, στην πρώην πράσινη περιοχή ορθώθηκαν οικισμοί, μοιράστηκε η γη, έγινε «δική μου»-«δική σου»-«δική του» και τώρα υπάρχουν μόνο καμένα νεκρά σώματα ανθρώπων, ζώων, δασών, κατεστραμμένα σπίτια, αυτοκίνητα, μαζί με μνήμες και όνειρα…
Μέσα σ’ αυτό το πραγματικό σκηνικό, έτυχε να ζήσει και η Λούα, η αγωνίστρια σκυλίτσα που κατάφερε να φτάσει στο «δικό της» μικρούλι «νησί». Ποιος αμφισβητεί πως ήταν κι αυτή μέλος της κοινότητας στο Μάτι; Ακολούθησε τη μοίρα των ανθρώπων εκεί. Έτρεξε κι αυτή να σωθεί. Να κάνει ό,τι και οι απελπισμένοι κάτοικοι που αναγκάστηκαν να φτάσουν στη θάλασσα.
Ποιες άραγε οι σκέψεις της Λούα; Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να διεισδύσουμε στη σκυλίσια σκέψη της; Είναι αδύνατο κάτι τέτοιο, ωστόσο, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη της ατομικής προστασίας είναι έμφυτο γνώρισμα κάθε ψυχής, κάθε ζώσας ύπαρξης.
Το τοπίο σε εκείνα τα παραλιακά μέρη είχε γίνει εξωπραγματικό. Μαύρα σύννεφα καπνού, μυρωδιά καμένου και αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Φωτιές οι οποίες, με τους θυελλώδεις ανέμους, απλώνονταν και κατέστρεφαν τα πάντα στο διάβα τους, θερμοκρασίες στα ύψη, ακατάλληλες για οποιονδήποτε οργανισμό.
Η Λούα, το πιθανότερο να σκέφτηκε: «είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι» κι έκανε το αυτονόητο. Αποφάσισε να βρει καταφύγιο και να αράξει στην ξέρα. Απέναντι στη στεριά εξελισσόταν το χάος, η τραγωδία! Οι φωνές για «βοήθεια» αντηχούσαν συνεχόμενες, με απόγνωση και αγώνα για επιβίωση. Δεν γνώριζε αυτή τη λέξη η Λούα, αλλά καταλάβαινε το άγχος και τον φόβο από τις κραυγές κι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μια που τα σκυλιά διαθέτουν αυξημένη αντιληπτική ικανότητα. Όταν έφτασε στο. ξερονήσι, πήρε την απόφαση να παραμείνει εκεί, ποιος ξέρει για πόσες ώρες. Κι άφησε τη μοίρα να δουλέψει. Εξ’ άλλου, ίσως να ένιωσε και να σκέφτηκε πως πιο πέρα, εκεί στα φλεγόμενα δάση, ποιος ξέρει πόσοι άλλοι τετράποδοι σύντροφοί της να έγιναν παρανάλωμα!
Η αξία της ζωής δεν είναι μόνο για τους ανθρώπους. Ανεξάρτητα από την σπουδαιότητα που έχει για εμάς το ανθρώπινο είδος, υπάρχει και το αξίωμα πως κάθε ζωή θα πρέπει να γίνεται σεβαστή. Αυτή νιώθω πως είναι η. άποψη της Λούα. Είμαι σίγουρος πως θα σκέφτηκε: «Μετά τον απολογισμό για τους θανάτους ανθρώπων, άραγε θα γίνει απολογισμός θανάτων και για τα τετράποδα ζώα και πτηνά»;
Απορίες και ερωτήματα που είναι λογικά και περιέχουν σοβαρό προβληματισμό. Η Λούα, τελικά, βρήκε και πάλι την οικογένειά της κι έγινε σύμβολο ελπίδας. Μιας ελπίδας που αφορά όλους τους ανθρώπους, γιατί μέσα σ’ αυτό το έρεβος, είδαν ένα τετράποδο να παλεύει για τη σωτηρία του, όπως και όλοι όσοι κατάφεραν να διασωθούν μέσα από εκείνες τις φοβερές στιγμές, κατακτώντας το δικαίωμα για ζωή…
Η φωτογραφία στο ξερονήσι προκαλεί συγκίνηση και το βραχάκι εκείνο δικαιούται να.. ονομαστεί «Λούα» και οφείλουμε να μην αφήσουμε κανέναν να το καταπατήσει.

*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα προηγούμενα 65 άρθρα του Νότη Μαυρουδή