Θωμάς Ρίζος*: Μόνιμο πένθος

Η ρουτίνα είναι μία κατάσταση που δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα στον άνθρωπο…
Οι απίστευτες και θλιβερές εικόνες που παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τούτες τις ώρες έχουνε γίνει κομμάτι του εαυτού μας.
Οι αντιδράσεις ποικίλλουν…
Αναθέματα, λόγια, καταμερισμός ευθυνών.
Το “ποιος φταίει” δεν δίνει απάντηση που θα ανακουφίζει.
Το δάχτυλο του χεριού δεν θα δείχνει μόνο προς μια κατεύθυνση…
Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που συνθέτουν ένα παζλ ενοχής και αδιαφορίας.
“Ωχ μωρέ”,” Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”
Το δάχτυλο είναι ένα σχολείο που δεν μεταδίδει στους μαθητές την οικολογική συνείδηση, το δάχτυλο είναι το κράτος που νομιμοποιεί τα αυθαίρετα για να πάρει φράγκα, το δάχτυλο είναι μια άβουλη και παραιτηθείσα συγκυβέρνηση (σφάλετε όσοι ζητάτε παραιτήσεις).
Στην πολιτική όταν δίνεις βάση στο εφήμερο, στο βραχυπρόθεσμο, έχεις ήδη παραιτηθεί.. Αλίμονο αν πει κάποιος ότι όλα πριν ήταν καλώς καμωμένα. Κάποιες ευθύνες είναι διαχρονικές.
Πλέον όμως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, πλήττεται βάναυσα το αίσθημα ασφαλείας του πολίτη. Εξάλλου όλο το χρόνο σ’ αυτή τη χώρα στεκόμαστε κατώτεροι των περιστάσεων. Οι ίδιοι πολίτες που δεν τηρούμε τους νόμους, οι εκπρόσωποι των θεσμών, του κράτους, της συγκυβέρνησης, των κομμάτων.
Βρισκόμαστε σε τριήμερο πένθος..
Ως πόση υποκρισία και υπεκφυγή εμπεριέχει όλο αυτό; Αν και ναι, σήμερα η συμπολίτευση θέλησε να περάσει νομοθετική ρύθμιση όπου θα αυξάνονταν ο μισθός ήδη καλοπληρωμένων προέδρων οργανισμών…
Πένθος…
Να μην μιλάμε τώρα.
Σε τι εξυπηρετεί όμως το να μην μιλήσουμε;
ΠΟΤΕ;ΠΟΤΕ;
Τελείωσανε οι “Ιφιγένειες”. Ανά πάσα στιγμή από θεατές μπορεί να γίνουμε θύματα. Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι πρωταγωνιστές μιας τραγωδίας που ΔΙΑΛΥΕΙ το ίδιο μας το είναι, που πληγώνει την αξιοπρέπειά μας.
Σκοτεινιάζω, πενθώ… τον εαυτό μου, τη χώρα μου. Η ζωή σε όλα τα επίπεδα είναι μια αλυσίδα. Το νερό πλέον δεν σβήνει, μόνο πνίγει.