Τέτοιες ώρες οι κρίσεις, οι επικρίσεις και οι κατακρίσεις θα μου πείτε είναι περιττές.
Βλέποντας όμως τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται δραματικά, ανθρώπους να πέφτουν αποκλεισμένοι στη θάλασσα, μέσα στην καρδιά της Αττικής, δεν είναι ούτε η κρίση, ούτε τα μνημόνια ούτε οι δυσβάσταχτοι φόροι που πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες, που με θυμώνουν. Είναι ότι παρά τον σταυρό που σηκώνουν καθημερινά αυτοί οι πολίτες για να στηρίξουν την πολιτεία, την ίδια στιγμή δεν υπάρχει πολιτεία γι’ αυτούς.
Αδιαφορία. Αναλγησία. Απανθρωπιά.
Και για πολλοστή φορά η πολιτεία απούσα.
Χωρίς τη στοιχειώδη μέριμνα για αντιπλημμυρικά μέτρα, χωρίς τη στοιχειώδη μέριμνα για αντιπυρικές ζώνες και περιπολίες πρόληψης πυρκαγιών και τα πληρώνουμε ξανά και ξανά με ανθρώπινες ζωές.
Πυρκαγιές και πλημμύρες μπορεί να ξεσπάσουν.
Περιουσίες μπορεί να καούν και να καταστραφούν.
Ο ρόλος της πολιτείας όμως είναι να διασφαλίζει την ανθρώπινη αξία, την ανθρώπινη ζωή, με οργανωμένο σχέδιο και ετοιμότητα.
Οι Έλληνες φορολογούνται βαριά γι αυτό. Δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις απέναντι στην πολιτεία. Έχει και η πολιτεία υποχρέωση και χρέος απέναντί τους.
Και αυτή δεν έχει ούτε σχέδιο ούτε ετοιμότητα ούτε κράτος γι αυτούς. Θυμός και θλίψη μόνο.
Ας μας λυπηθεί τουλάχιστον ο Θεός.
Συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων, κουράγιο και δύναμη σε όσους φίλους σήμερα δοκιμάζονται.
Προηγούμενα άρθρα
