Πριν κοπάσει ο θόρυβος που προκάλεσε η τελευταία πρόταση που έπεσε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων από τον Ζόραν Ζάεφ στη Σόφια για το «Μακεδονία του Ιλιντεν» (Republika Ilidenska Makedonija), με το επιχείρημα ότι αυτό το όνομα θα μπορούσε να του αποφέρει επαρκή στήριξη στη βουλή του, έτσι ώστε να αλλάξει το σύνταγμα όπως το απαιτεί η Αθήνα, η ελληνική πλευρά εμφανίζεται προβληματισμένη για τη συγκεκριμένη διατύπωση του ονόματος.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες και μετά την απόρριψη του από όλες τις δυνάμεις, η κυβέρνηση υπαναχωρεί και τώρα δηλώνει ότι σταματά τις ειδικές συζητήσεις για την επιλογή του ονόματος , μέχρις ότου προηγηθούν οι άλλες προϋποθέσεις που έχουν τεθεί.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εκδόθηκε από το γραφείο του πρωθυπουργού μετά τον κύκλο των επαφών του με τους πολιτικούς αρχηγούς επισημαίνεται ότι διατηρείται η πάγια θέση, για σύνθετη ονομασία με ισχύ για όλες τις χρήσεις και απαραίτητη προϋπόθεση για Συνταγματική Αναθεώρηση , η οποία θα εξαλείψει κάθε μορφή αλυτρωτισμού, αλλά και την ανάγκη υλοποίησης της Συνταγματικής Αναθεώρησης ως βασική προϋπόθεση για ένταξη σε διεθνείς οργανισμούς.
Η αλλαγή τακτικής επισημαίνεται στο τέλος της ανακοίνωσης που αναφέρει ότι ο «Πρωθυπουργός ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς σε σχέση με την ονοματολογία, πως θέση της κυβέρνησης είναι να μην προχωρήσει σε ειδικότερες συζητήσεις, εφόσον δεν έχουν πρώτα εκπληρωθεί οι παραπάνω προϋποθέσεις».
Τι γινόταν αυτό τον καιρό
Στις διαπραγματεύσεις που γίνονταν ο κ. Ζαεφ έδειξε να αποδέχεται το erga omnes με αντάλλαγμα όμως να επιλέξει ο ίδιος το όνομα το οποίο σύμφωνα με την δική του επιχειρηματολογία θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αποδοχή τού erga omnes και από την αντιπολίτευση. Με αυτό το σκεπτικό κατέληξαν στην πρόταση «Μακεδονία του Ιλιντεν» (Republika Ilidenska Makedonija), που αποτελεί σύμβολο και σημαία του «μακεδονισμού» και ιστορική κληρονομιά του ίδιου του VMRO.
ΟΙ συνέπιες αυτής της πρότασης
Η πρόταση αυτή απ’ τη μια μεριά αφαιρεί από τους γείτονες την προσπάθεια αλυτρωτισμού που αφορά την Αρχαία Μακεδονία και ακυρώνει την προσπάθεια εξαρχαϊσμού που είχε αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια κυρίως μετά την ανακάλυψη των Τάφων της Βεργίνας και την διακυβέρνηση Γκρουέφσκι, απ’ την άλλη δίνει ελληνική σφραγίδα και νομιμοποίηση στον «μακεδονικό αλυτρωτισμό» όπως εκφράσθηκε με την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την διαρκή προσπάθεια από τότε για «απελευθέρωση των εδαφών της Μακεδονίας» και ίδρυση «Μακεδονικού κράτους».
