Νίκος Τσούλιας*: Δέκα απλά πολιτικά ερωτήματα στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Είναι ωραία πρόκληση το να θέτεις ερωτήματα με αυτονόητες απαντήσεις. Γιατί τότε έχει σημασία η ανάδειξη ενός μεγάλου ελλείμματος, εκείνου του ορθολογισμού.

1. Γιατί τόσο πολιτικό ενδιαφέρον και τόσα δάκρυα από τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για την επικείμενη ακραίας έκτασης περικοπή στις συντάξεις; Αυτοί δεν ψήφισαν σε καιρούς πολιτικής ευφορίας τους το πρωτοφανές σε έκταση αντιλαϊκό μέτρο λέγοντας μάλιστα ότι κάνουν και «αναδιανομή του εισοδήματος» παίρνοντας χρήματα από τους έχοντες και δίνοντας στους μη έχοντες;
2. Είναι δύσκολο να κατανοήσει η ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία με την ΠΓΔΜ έχει ιστορική σημασία για την Ελλάδα και τον ελληνισμό και επομένως απαιτεί ευρεία πολιτική συμφωνία και ακόμα ευρύτερη συναίνεση; Γιατί λοιπόν δεν συζητούν τουλάχιστον με τους αρχηγούς των κομμάτων για την πρόταση της κυβέρνησης και για την πορεία των διαπραγματεύσεων; Πώς πάνε σε διαπραγμάτευση χωρίς να υπάρχει δηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία εκ μέρους της κυβέρνησης; Δεν αποτελεί γελοιότητα μια τέτοια τακτική που βασίζεται γενικά στην ενδεχόμενη στήριξη των άλλων κομμάτων; Για ποιο λόγο υπάρχει μια κυβερνητική πλειοψηφία όταν σε μείζον εθνικό θέμα δεν έχει συμφωνία στο εσωτερικό της; Ως προς τι η πολιτική του διχασμού και του μίσους που υιοθετείται προς τα άλλα κόμματα;
3. Γιατί καμαρώνει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο κ. Τσίπρας και προβάλλεται ξανά και ξανά σε βίντεο μαζί με αρχηγούς μεγάλων κρατών; Θεωρούν ότι και ο δικός τους είναι του ανάλογου ύψους και δημιουργεί πρεστίζ στην εικόνα του κ. Τσίπρα ή μήπως είναι αναμνηστικές για να τις θυμούνται στα χρόνια της ερήμωσης; Τι έγιναν οι τόσες και τόσες κραυγές και πορείες, οι ιδεολογικές αναλύσεις και οι αριστερές κορώνες κατά του ιμπεριαλισμού των τελευταίων 40 χρόνων και καμαρώνουν στις φωτογραφίες (προβάλλοντάς τες μάλιστα στο … σαλόνι του σπιτιού) μαζί με τους εκφραστές του διεθνούς καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού;
4. Για ποιο λόγο εκλέχτηκε ως πρώτο κόμμα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να καταργήσει τα 2 πρώτα μνημόνια ή για να ψηφίσει ένα δικό του μνημόνιο και μαζί με αυτό μια οικονομική υποταγή της χώρας μας για τις επόμενες δεκαετίες που δεν έχει κανένα τέτοιο μαύρο προηγούμενο από τη δεκαετία του 1960 και δώθε;
5. Γιατί επιχαίρει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που περνάει τα μέτρα εύκολα χωρίς λαϊκές αντιδράσεις και γενικούς ξεσηκωμούς; Θεωρεί ότι έχει την επιδοκιμασία ή έστω την ανοχή του λαού; Ξεχνά ότι δεν υπάρχει άλλος λαϊκισμός μετά τον δικό του για έναν λαό που αντί να επιδιώκει τον ορθολογικό τρόπο σκέψης ήθελε το παραμύθιασμα; Ξεχνά ότι ένα από τα κύρια ρεύματα βίας και καταλήψεων στην κοινωνία ήταν οι δικές του κομματικές ορδές που τώρα νιώθουν …δικαιωμένες;
6. Με τι θράσος μιλάει η ηγεσία του κόμματος για «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια» όταν αμέσως μετά το τυπικό τέλος τους αρχίζουν τα νέα μέτρα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (περικοπές συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, αιματηρά πλεονάσματα, επιτροπεία στη δημόσια περιουσία κλπ);
7. Γιατί επιχείρησε με τόσο σκαιό και χυδαίο τρόπο να πλήξει τους πολιτικούς αντιπάλους του εμπλέκοντάς τους με όχημα την ωμή κομματική του παρέμβαση στη δικαιοσύνη στο υπαρκτό ούτως ή άλλως σκάνδαλο της Novartis, όταν ήταν από την αρχή καταφανές ότι δεν είχαν καμιά σχέση; Μήπως μπορεί να πιστέψει σήμερα κανένας Έλληνας ότι είναι ηθικοί, πατριώτες και απελευθερωτές οι πρώτοι των πρώτων δημαγωγοί της σύγχρονης ιστορίας κκ Τσίπρας και Καμμένος και προδότες, πουλημένοι και γερμανοτσολιάδες ο Γ. Παπανδρέου και ο Β. Βενιζέλος;
8. Γιατί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποκτήσει σοσιαλδημοκρατική εικόνα, το πιστεύει και το θέλει ή απλώς επιδιώκει να συγκρατήσει τα εύκολα λάφυρα του πλιάτσικου που έκανε στο χώρο της κεντροαριστεράς;
9. Όταν με το καλό βρεθεί στην αντιπολίτευση θα θυμάται τι ψήφισε και τι πληγές άνοιξε στην κοινωνία και στη χώρα ή θα συνεχίζει και τότε το λαϊκισμό και το παραμύθιασμα; Αλλά τότε ποιο θα είναι το βασικό ακροατήριό του πέραν των αναγνωστών της «Αυγής» και των λιγοστών κομματικών μελών του;
10. Μετά από αυτή την «ωραία και παραμυθένια ιστορία» που έζησαν στη γλύκα της εξουσίας και της δημοσιότητας, πώς θα αντέξουν την ιδεολογική απομόνωση που τους επιφυλάσσει η ευρύτερη περιοχή της αριστεράς αύριο και πώς θα υπομείνουν την προσωπική μοναξιά που δεν θα ικανοποιείται από την πάλαι ποτέ (αλλά και πολιτικά αλλότρια) επιταγή παρηγοριάς «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θαναι»;

* Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ)

Προηγούμενα άρθρα

1. Νίκος Τσούλιας: Πολιτική είναι η διαμάχη για το διαδίκτυο!
2. Νίκος Τσούλιας: Δεν θα προλάβω τα διαβάσματά μου!
3. Νίκος Τσούλιας: Προβληματισμοί για το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου 2018
4. Νίκος Τσούλιας: Απόλυτη η αναγκαιότητα του συνδικαλισμού
5. Νίκος Τσούλιας: Η οδύσσεια του ελληνικού σχολείου
6. Νίκος Τσούλιας: Μια εκτίμηση για αποτελέσματα του 18ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ