Ήδη η Κομισιόν και η κυβέρνηση εργάζονται για τους όρους εξόδου και τον πιο κατάλληλο μηχανισμό της επόμενης μέρας. Οι “ισορροπίες” στο Αιγαίο, το μεταναστευτικό και προσφυγικό διατηρούν στα ύψη τον φόβο και την ανησυχία για τα χειρότερα στην σχέση με την Τουρκία. Η δυναμική ανάκαμψη και το αποφασιστικό χτύπημα της ανεργίας παραμένει ζητούμενο και οι πολίτες προσδοκούν πέρα από προγράμματα, επιδόματα και καλλιέργεια ελπίδας, προτάσεις και πολιτικές με χειροπιαστά αποτελέσματα.
Ας δούμε όμως από την επικαιρότητα και δύο ακόμη “μη ληγμένα” :
α. Στα μέσα της δεκαετίας του ´90 η τότε ΠΟΕΔΗΝ παρουσίασε μια πρόταση για ανασυγκρότηση του ΕΣΥ. Μιλούσε για προϋπολογισμούς κατά τμήμα και αξιολόγηση αποδοτικότητας πόρων και δαπανών, δηλαδή για οργάνωση και εργαλεία με τα οποία -εκτός των άλλων- συστηματοποιούνται οι έλεγχοι και η πρόληψη ανήθικων πρακτικών και προωθείται η διαφάνεια. Επίσης θα είχαν οδηγήσει σε μετατροπή μονάδων στο κέντρο της Αθήνας σε κέντρα υγείας αστικού τύπου ή σε πρότυπες διαγνωστικές δομές που, μαζί με κλινικές και δομές τρίτης ηλικίας και κέντρα αποκατάστασης, θα έκαναν πραγματικότητα την αποσυμφόρηση των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων νοσοκομείων αλλά θα δημιουργούσαν και “αντίπαλα” νοσοκομεία του συγκεντρωτισμού (ανάπτυξη των Νοσοκομείων εκτός κέντρου στην Ανατολική Αττική κλπ). Τέλος η τότε πρόταση για εισαγωγή του επιστημονικού management, αν είχε υιοθετηθεί, θα είχε συμβάλλει στην από-κομματικοποίηση των διοικήσεων και στην αποτελεσματική και αποδοτική λειτουργία των μονάδων υγείας .
Τότε η κριτική για “σκοτεινά σχέδια των κυβερνητικών συνδικαλιστών” και ο συνδικαλισμός κάποιων υπουργών τα έριξαν στο καλάθι των αχρήστων. Τα πρόσφατα χρόνια σε μια συζήτηση η κ. Β. Παπανδρέου με ρώτησε πως εκτιμώ ότι θα εξελιχτεί το φαινόμενο της διαφθοράς στο δημόσιο στην κρίση και της είπα ότι το ταγκό ιδιωτών και δημοσίου νομίζω ότι πρόκειται να γίνει άγριο και πιο σκληρό με κυνικές ομάδες “μαφίας”. Θυμάμαι την απορία και την σιωπή της πριν με ρωτήσει γιατί το λέω. Το πρόσφατο σκάνδαλο με τα αντικαρκινικά είναι μια απόδειξη και δυστυχώς όχι η μόνη. Καλά τα γνωστά “περί μαχαιριού στο κόκαλο” αλλά προκλητικά και παρωχημένα. Οι πολιτικοί “αμήχανοι” και χωρίς ιδιαίτερη ενασχόληση. Μήπως αργούμε στην σοβαρή προσέγγιση των κρίσιμων τομέων και προβλημάτων έξω από το βωμό των μικροπολιτικών νοοτροπιών; Ώρα για συνδικάτα και συνδικαλιστές του «είναι» και όχι του «φαίνεσθαι” να βγουν μπροστά για τον εκσυγχρονισμό διαδικασιών και δομών.
β. Από το πλωτό πυρηνικό εργοστάσιο μέχρι αυτό της γείτονος, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και έως το παιχνίδι των εξοπλισμών της Τουρκίας τα επικίνδυνα είναι “μη ληγμένα”. Ωστόσο οι ταμπέλες σε κάποιους δήμους για “αποπυρηνικοποιημένη περιοχή” είναι εκεί ξεθωριασμένες “όπως” και οι ευαισθησίες και οι κινητοποιήσεις άλλων εποχών. Οι δε πολιτικοί ταγοί ξεμπερδεύουν με μια δήλωση ή όταν γράψουν κάτι στο Twitter, κατά την μόδα Τραμπ.
Από κοντά βέβαια και ορισμένα ΜΜΕ που αντιστρέφουν την πυραμίδα για να αποκαλύψουν την αλήθεια -ορθή μέθοδος και κανόνας- αρκεί να είναι η αντίστοιχη επί της ουσίας του θέματος πυραμίδα.
Και επειδή η μικρο-διαχείριση των μεγάλων και η μεγαλο-διαπλεκόμενη διαχείριση των μικρών είναι μια λάθος πυραμίδα χρειάζεται και ως πολίτες να ενεργοποιηθούμε για τα μη ληγμένα!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
