Εάν και πάλι σκαλίσω την επικαιρότητα των ημερών, προσπαθώντας να ανασύρω τα πιο… πολιτιστικά στοιχεία, θα επικεντρωθώ σε έναν… θάνατο. Άλλοι τον λένε «απουσία», άλλοι «απώλεια», άλλοι «μοιραίο», άλλοι «ο Χάρος τον πήρε», «ο Θεός τον πήρε» και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που έχουν επικρατήσει με το πέρασμα του χρόνου και την πορεία της ζωής στο άπειρο τού μέλλοντος.
Πάντα ένας θάνατος, μια οριστική φυγή, είναι θέμα δυσάρεστο, ιδίως για τους οικείους τού εκλιπόντος. Όμως εδώ θα αναφερθώ σε έναν άνθρωπο τού Τύπου, των ΜΜΕ, με αεικίνητη παρουσία στις ανταλλαγές και δημιουργία μέσων Ενημέρωσης, έναν μπίζνεσμαν εφημερίδων, Τηλεόρασης και Ραδιοφώνου. Με μια λέξη, επάγγελμα: «μιντιάρχης». Με όνομα: Γιώργος Κουρής!
Το εύλογο ερώτημα είναι: «γιατί ο συχωρεμένος έχει σχέση με τον Πολιτισμό»; Πολύ ορθό! Θα μπορούσε να ήταν αποκλειστικά ένας απλός μιντιάρχης, ένας επίμονος δημοσιογράφος με βασικό στόχο ζωής τούς συνηθισμένους πολιτικούς ελιγμούς, γύρω από παιχνίδια εξουσίας κυβερνητικού επιπέδου. Όμως ο εκλιπών υπήρξε ένας ευέλικτος λαϊκιστής, εραστής τού κίτρινου Τύπου, από εκείνους που με ευκολία συνεργάζονται και γαλουχούν αντίστοιχους δημοσιογράφους με ή χωρίς εισαγωγικά, πρόθυμους πάντως να ακολουθήσουν μια «αποστολή» που εντέλει δύσκολα αναγράφεται στο βιογραφικό τους. Για σκεφτείτε: «Ο τάδε ή ο δείνα, δούλεψε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Αυριανή». Νομίζω πως τα λόγια περισσεύουν. Δεν θα διαβάσουμε ποτέ τέτοια αναφορά, για τον απλούστατο λόγο ότι η εφημερίδα αυτή, δημιούργημα του μακαρίτη, υπήρξε σήμα κατατεθέν και ταυτόσημη έννοια του άκρατου δημοσιογραφικού λαϊκισμού, ο οποίος εισέβαλε άγρια και επιβλητικά στο υπογάστριο του ελληνικού πολιτισμού. Η εφημερίδα αυτή ξεκίνησε στις αρχές του 1980, με τη συναίνεση της τότε εξουσίας τού ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τού Μένιου Κουτσόγιωργα, στενού συνεργάτη τού Ανδρέα Παπανδρέου, εισχωρώντας καταλυτικά στην κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή του τόπου. Εάν αυτό είναι αμελητέο, τότε, η ανάγνωση αυτού του κειμένου είναι περιττή.
Από την αρχή, δηλαδή μεταδικτατορικά, μεταπολιτευτικά, ο «Αυριανισμός», έμελλε να δηλητηριάσει με το ύφος του λόγου του, τα μεσαία κεντρώα δημοκρατικά στρώματα, επηρεάζοντας όμως και τμήματα της τότε σοσιαλδημοκρατικής μερίδας πολιτών. Δημιούργησε τηλεοπτικό βήμα, το οποίο έμελλε να παίξει ρόλο διάδοσης σαθρών και αμφιλεγόμενων πολιτικών επιχειρημάτων, δήθεν «προοδευτικών» ιδεών. Πολλοί από τους, τότε εκκολαπτόμενους, πολιτικούς, οι οποίοι και διαδραμάτισαν μετέπειτα σημαντικό πολιτικό ρόλο στη διακυβέρνηση και στη δημοκρατική πορεία της χώρας, εμφανίστηκαν εκεί για πρώτη φορά… Ακόμα και η περίπτωση της Δήμητρας Λιάνη, η οποία επελέγη το φθινόπωρο του 1995, ως μέσο για να χτυπηθεί, με χυδαίο και σεξιστικό τρόπο, ο αδύναμος τότε Α. Παπανδρέου, ήταν στην πραγματικότητα θέμα «πολιτισμού» της καθημερινότητας, με τις κουτσομπολίστικες και αντιαισθητικές διαστάσεις που πήρε στην εποχή του. Όμως ας μη ξεχνιόμαστε. Ο αυριανισμός είχε φροντίσει να δώσει το στίγμα του από πριν, χτυπώντας χαμερπώς, βιαίως και ανελέητα τον Μάνο Χατζιδάκι, όταν κατήγγειλε τον «αυριανισμό» ως μέλλουσα «φασιστική πνευματική απειλή»!
Δεν είναι εύκολο να μεταφέρω τις παλαιότερες καταστάσεις στο σήμερα. Όσοι διατηρούν μνήμες, από εκείνη την θλιβερή εποχή, θα έχουν συνειδητοποιήσει πως οι σφοδρές επιθέσεις λάσπης τού αυριανισμού και του συστήματος εξουσίας στις εποχές του ισχυρού κοινοβουλευτικού ΠΑΣΟΚ, με στόχο τον. Χατζιδάκι, ο οποίος υπήρξε, σύμφωνα με χυδαίο δημοσίευμα της Αυριανής, «πρωκτοετής φοιτητής της Φιλοσοφικής», (ναι, καλά διαβάσατε) καθώς και άλλα πολλά κοσμητικά επίθετα περί ομοφυλοφιλίας, με τον πιο αγοραίο τρόπο, που θα ζήλευε ακόμα και το πιο αχρείο ρεμάλι τού υπόκοσμου.
Η δυσοσμία απλώθηκε σε ολόκληρο το ελληνικό τοπίο, με την Μελίνα υπουργό Πολιτισμού (!!!) και άλλους αγωνιστές βουλευτές με πλούσιο curriculum στον αντιστασιακό αγώνα για Ελευθερία, ατομικά δικαιώματα και «όραμα» για ποιότητα ζωής (???), να μην εκφράζουν δημόσια τουλάχιστον την αντίθεσή τους.
Ο Μάνος Χατζιδάκις διορίστηκε ως διευθυντής τού Τρίτου προγράμματος και διευθυντής των μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή από το 1975, και μετά το εμβληματικό 1981, το ΠΑΣΟΚ δια του Προέδρου του, τον απομάκρυνε με πολλή λάσπη από μεριάς τού απόντα πλέον κυρίαρχου μιντιάρχη και της εφημερίδας του. Ο Χατζιδάκις, παρά τον ανελέητο πόλεμο της Αυριανής, υπέμενε και πάλευε ανάμεσα σε κομματικούς σφουγγοκωλάριους της τότε εξουσίας και στους συνδικαλιστές της ΚΟΑ ιο και του ΠΜΣ 2ο. Η. αγαστή συνεργασία κρατικών φορέων με το συγκρότημα εντύπων τού συγχωρεμένου εκδότη, δημιούργησαν δυσάρεστη ατμόσφαιρα, με χτυπήματα πάνω και κάτω από τη ζώνη, εναντίον μιας από τις πιο ουσιαστικές και εμβληματικές προσωπικότητες της ελληνικής πνευματικής παράδοσης των καιρών. Επέμενε ο Χατζιδάκις και οι περί αυτόν, να υπερασπίζονται μια ιδιαίτερη πολιτιστική, δημοκρατική και αξιοκρατική στάση ζωής, η οποία θα κρατούσε αποστάσεις από τον άκρατο και τον πιο άγριο λαϊκισμό που πέρασε απ’ αυτή τη χώρα. Ο στόχος του Χατζιδάκι δεν ήταν μόνο να αναμορφωθεί το Τρίτο Πρόγραμμα, τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ καθώς και τα χορωδιακά της σύνολα, αλλά και να στηλιτεύσει, αποδοκιμάζοντάς τα, τα πρώτα φαινόμενα της επώασης του αυγού τού μιντιακού νεοφασιστικού φιδιού.
Δεν ξεχνιούνται εύκολα τέτοιες ηθικές καταπτώσεις, υπό τη σημαία τού αυριανισμού, ο οποίος έμελλε να διαρκέσει δεκαετίες και να επιβληθεί σε πολλές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, να επηρεάσει σχεδόν όλο το φάσμα τού ελληνικού Τύπου και των ΜΜΕ, τα οποία βρίσκονται, μαζί με την ελληνική κοινωνία, στην αναζήτηση μιας… πραγματικής δημοκρατικότητας, μακριά από την διαφθορά και την διαπλοκή της μεταπολίτευσης. Ο συγχωρεμένος μιντιάρχης έγινε… υπόδειγμα, για το υπόλοιπο σινάφι των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η χώρα με μ ι ν τ ι ά ρ χ ε ς παρόμοιου τύπου! Αναζητήσαμε, για του κόσμου τα μάτια, προς μάτην, μια κάποια κριτική τοποθέτηση από τους πολιτικούς ταγούς και δημόσιους λειτουργούς εκείνης της εποχής τού ’80 και ’90. Δεν βρήκαμε. Προφανώς εσιώπησαν και προσπέρασαν εκείνα τα τεράστια κύματα λαϊκισμού που έπληξαν και ενέπλεξαν πρόσωπα και καταστάσεις, καταρρακώνοντας το ηθικό μέρος της, με δήθεν. δημοκρατικό μανδύα, πολιτικής!
Εάν ασχολούμαι με τα πεπραγμένα μιας ψυχής που έφυγε για το τελευταίο της ταξίδι, είναι επειδή υπήρξε και υπάρχει, με αντικαταστάτες και. αντιγραφείς, μια τέτοιου είδους ιδιότυπη δυναστευτική και διαπλεκόμενη εξουσία των ΜΜΕ, τα οποία περισσότερο από ποτέ, κατευθύνουν, διαβρώνουν συνειδήσεις και επιβάλλουν πολιτικές, ενώ με το «κατάλληλο» κλίμα που καλλιεργούν, επηρεάζουν το πόπολο. Ο 21ος αιώνας, ως φαίνεται, υλοποιεί την συνεχόμενη και επιστημονικά μελετημένη «δουλειά» της πλύσης εγκεφάλου τού 20ου. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε, είναι απτά και σε πρώτο πλάνο. Ο Τραμπ, ο Ούρμπαν, ο Ερντογάν και άλλα πολλά παλληκάρια, δείχνουν το δρόμο τού «θριάμβου» του παγκόσμιου λαϊκισμού, με κυρίαρχη δύναμη τα μίντια, που γνωρίζουν πολύ καλά τη βρώμικη δουλειά της ψυχολογικής προετοιμασίας των μαζών.
Κατά τ’ άλλα. Θεός σχωρέστον κι ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκέπασε τον μιντιάρχη…
1ο ΚΟΑ: Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
2ο ΠΜΣ: Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος
*Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
