Με εκδηλώσεις των συνδικάτων, που πέρα από την μαζικότητα, έλειπε η ένταση ακόμη και στα πιο πολυπληθή μπλόκ. Ωστόσο το οκτάωρο ή η κοινωνική ασφάλιση, τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και η δυναμική των εργαζομένων δυστυχώς είναι ζητούμενα. Παράλληλα οι ερμηνείες και οι μεταφράσεις από τα γαλλικά στην λέξη «σαφής» του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καλά κρατεί. Πάντως η τυπική έξοδος από το μνημόνιο είναι «διαυγής» αλλά οι υψηλές και δυσβάστακτες υποχρεώσεις στους δανειστές παραμένουν όπως και η κρίση. Με δεδομένο ότι η κατάσταση της χώρας είναι φτωχή και πολλές κρίσιμες περιοχές ζωής παραμελημένες στην μετάφραση σημαίνει και «βρώμικη» έξοδο. Τώρα η ερμηνείες για την άποψη του Γραμματέα του Ο.Ο.Σ.Α για «μεταρρυθμίσεις των μεταρρυθμίσεων» μένουν για το μέλλον. Τα προεκλογικά σενάρια επανεκδίδονται αλλά οι εκλογές αποφασίζονται από τον πρωθυπουργό και επιβάλλονται από εθνικές, πολιτικές, κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες. Και ναι μεν οι ανάγκες μπορεί να «υπάρχουν» όσο όμως η κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία και θέτει την ατζέντα -αν δεν ελέγχει τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις- διατηρεί την δυνατότητα αιφνιδιασμού και όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα ακόμη και στο τέλος να γίνουν τελικά «αιφνιδιασμός» μπορεί να αποδειχτεί αφού η αντιπολιτευτική τακτική είναι συγκυριακή, ακολουθεί ότι προκρίνει η κυβέρνηση και σε πολλές περιπτώσεις «παγιδεύεται» στους τακτικισμους και τους επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς.
Αυτά όλα είναι ευδιάκριτα ή γίνονται μόνο και μόνο αν τρέξει κάποιος/α δύο μέρες πριν την Πρωτομαγιά και τρεις μετά. Εκείνο όμως που καθιστά αμφίβολη την επιβεβαίωση των δημοσκοπήσεων είναι η συσπείρωση της ΝΔ που ακούμπησε οροφή και του ΣΥΡΙΖΑ που είναι στο πάτωμα και λογικά θα βελτιωθεί. Το πόσο κρίνει την διαφορά και ίσως και το αποτέλεσμα. Άλλωστε η ύπαρξη ή «κατασκευή» εχθρών είναι χώρος με πληθώρα επιλογών για την κυβέρνηση και με στενότητα για την αντιπολίτευση-αφού ο χρόνος της κυβέρνησης είναι σχετικά μικρός για αντίστοιχη συσσώρευση–κάτι που καθορίζει την συσπείρωση ειδικά αν στην πορεία προς τις εκλογές όταν και αν οι «εχθροί αυτοί γίνουν και εχθροί του λαού». Τα περί λαϊκισμού καλά είναι αλλά αμφίβολο πως μεταφράζονται και κατανοούνται από τους «ταλαιπωρημένους» της οκταετούς περιπέτειας, οι οποίοι δεν και λίγοι.
Το ζήτημα όμως για την χώρα και την Ευρώπη έγκειται στην εξάντληση των μεταπολιτευτικών σημαιών: δημοκρατία, δικαιοσύνη κά, όπως και για την Ευρώπη τα οραματικά για τα μεγάλα ενιαία και βαθειά. Αναζητείται νέα έμπνευση και ιδέες και εδώ κάθε άλλο παρά καθαρή έξοδο δεν έχουμε. Άλλο η εικόνα και άλλο η πραγματικότητα και το κύρος. Και εδώ πρωτίστως αναδεικνύεται το «γενικευμένο» έλλειμμα σοβαρότητας. Αυτό είναι το πιο μείζον και παρακμιακό και όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό επίπεδο.
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
