Παύλος Χρηστίδης: Ήταν άδικο, γίνεται πράξη

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, που δημοσιεύθηκαν στον τύπο, 2,2 εκατ. Έλληνες το 2017 δεν μπόρεσαν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες. Το 21,1% είναι το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό μετά το 2016 (22,4%), που ήταν επίσης εξαιρετικά υψηλό. Η τραγική αυτή επίδοση φέρνει την Ελλάδα δεύτερη στη λίστα της ευρωπαϊκής στατιστικής αρχής, πίσω μόνο από τη Βουλγαρία (30%). Η ηλικιακή ομάδα που αντιμετωπίζει το σοβαρότερο πρόβλημα, σύμφωνα με τα στοιχεία είναι αυτή των 20-24 ετών ενώ μετά την Ελλάδα βρίσκονται η Ρουμανία (19,4%), η Ουγγαρία (14,5%) και η Λιθουανία (12,4%).
Αυτό είναι το θλιβερό αποτύπωμα της κρίσης και της τρίχρονης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο πληγωμένο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Έμμεσοι και άμεσοι φόροι, φτώχεια, σφαγή των μισθών και των συντάξεων, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αναξιοκρατία, καταστροφή της μεσαίας τάξης.
Την ίδια ώρα ο κ. Τσίπρας πανηγυρίζει για τα ληστρικά μεγάλα πλεονάσματα που πέτυχε η κυβέρνηση του και μιλάει για δήθεν καθαρή έξοδο, που φυσικά ούτε έξοδος θα είναι, ούτε καθαρή. Αντιθέτως με τα πεπραγμένα της σημερινής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της δήθεν Αριστεράς είναι ήδη προεξοφλημένη η είσοδος σε διαρκές τούνελ λιτότητας και ακραίας φτώχειας.
Για την έξοδο από την πολυετή κρίση απαιτείται ολοκληρωμένο σχέδιο, ένα εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης με ένα νέο μοντέλο παραγωγής νέου πλούτου για τη χώρα, για την προσέλκυση υγιών επενδύσεων από το εξωτερικό αλλά και βήματα εμπιστοσύνης με τους Έλληνες μικρομεσαίους επενδυτές, για μια πραγματικά βιώσιμη παραγωγή και ανάπτυξη. Πάνω απ΄ όλα δεν νοείται έξοδος από την σημερινή σκληρή για τους πολίτες πραγματικότητα, χωρίς πολιτικές δίκαιης διανομής και αναδιανομής του πλούτου, που θα στηρίζει όσους το έχουν ανάγκη.
Στο Κίνημα Αλλαγής η αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων αποτέλεσαν και αποτελούν βασική πρόκληση.
Αυτός είναι ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί με γνώμονα τις εξελίξεις της νέας εποχής πάνω σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που δίνει νέες ευκαιρίες στους ανέργους, στους εργαζόμενους της πόλης και της υπαίθρου, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, των επαγγελματικών στρωμάτων, των επιστημόνων και της νέας γενιάς. Και είναι ένας αγώνας που θα διαμορφώσει νέες πολιτικές συνειδήσεις, με προοδευτικό πρόσημο.