Από την εικόνα του νέου πρίγκιπα, τα στοιχήματα για το φύλο, το όνομα κοκ στις φρεγάτες, τις εκλογές στην γείτονα (που βέβαια έχει ήδη περάσει στην απόπειρα αλλαγής της συνθήκης της Λωζάννης στα ανατολικά), το πλεόνασμα, τις συντάξεις, το αφορολόγητο και παράλληλα με την αναδοχή στις ιδιωτικοποιήσεις, την επιμονή των θεσμών στις ιδιωτικοποιήσεις -ειδικά των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, όλα αποτελούν σκηνές (ακόμη και οι φρεγάτες) σε μεταβαλλόμενο σκηνικό.
Έτσι έρχεται στο νου, μετά και την εμπειρία της οκταετούς μνημονιακής περιόδου των κραυγαλέων αποκλίσεων και από-ασφαλίσεων στην χώρα, η ρήση του R. Pascal: «τίποτα δεν αποτυγχάνει όσο η επιτυχία».
Και δεν είναι μόνο η διάλυση των εργασιακών σχέσεων ή δικαιωμάτων ή οι επιπτώσεις στις τοπικές οικονομίες, π.χ. από την πώληση των μονάδων της ΔΕΗ, ή η τιμολογιακή πολιτική αλλά είναι κυρίως η διάβρωση της έννοιας του γενικού συμφέροντος και του δικαιώματος, της δυνατότητας της χώρας να πορευτεί από το παρόν στο μέλλον με ένα υπόδειγμα. Δεδομένου ότι η μετεξέλιξη της ΔΕΗ σε στρατηγικό οδηγό για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) είναι στα χαρτιά και οι επενδύσεις ιδιωτών σε υψηλό ενδιαφέρον αλλά σε ανεπάρκεια στην πράξη. Πρόκειται δηλαδή για τη διάλυση της χώρας, αφού πατριωτισμός και διάσωση με πολιτικές που “καίνε” τις ελάχιστες -έστω- εγγυήσεις για την κοινωνία ή τον στρατηγικό ρόλο τομέων ή καταστρέφουν βεβαιότητες, είναι όχι μόνο αντίθετες θέσεις αλλά και απολύτως κενό γράμμα. Οι “θεσμοί” προκαλούν αφού αδιαφορούν π.χ. για την άμυνα, το δημογραφικό και τόσα άλλα μείζονα και θεμελιακά για να είμαστε συγκροτημένοι ως χώρα και όχι να μετατραπούμε απλώς σε χώρο. Όμως ποια η απάντηση – θέση των κυβερνόντων και των κομμάτων;
Μπορεί η νεωτερικότητα “εχθρών και φίλων”, “ντόπιων και ξένων”, να έχει ενσωματώσει την ανεργία ως “αναγκαία και φυσιολογική τριβή” που θεωρητικά εντάσσεται -με τρόπο προφανή- στην “νέο-ορθοδοξία” του νεοφιλελευθερισμού, αλλά τα πράγματα έχουν υπερβεί τα όρια. Δεν υπάρχουν χώρες-χωματερές όσο κι αν στις άκρες των πόλεων υπάρχουν άνθρωποι σε ακραίες συνθήκες. Αυτό φαίνεται ότι οι θεσμοί να το “αγνοούν” αφού -για παράδειγμα- η συμφωνία για τους πρόσφυγες δεν τηρείται από όσους κόπτονται για κανόνες και πειθαρχίες. Ίσως και εδώ κάποιοι να βλέπουν την “χρεοκοπία του αριστερού ονείρου ή του προοδευτικού πόλου και της ελπίδας για κάτι πραγματικά νέο” και να εθελοτυφλούν για την μεγάλη σκηνή και το μελλοντικό σκηνικό. Ωστόσο η κοινωνία δεν σημαίνει ότι θα παραμένει αδρανής αιώνια.
Αν και οι αντιφάσεις είναι σημαντικές -όταν από την μία ψηφίζεις ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα και από την άλλη θες για εφαρμογή τα Ευρωπαϊκά Πρότυπα για τις σπουδές ή άλλους τομείς, ή ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, ενώ τίποτα δεν αποκλείει ότι δεν έρχονται στιγμές και γεγονότα που θρυμματίζουν τα αρνητικά και τα καθιστούν τεταρτεύοντα.
Είναι ώρα για Δράση προς τη μεγάλη εικόνα, προς επαναχάραξη της συνολικής πορείας με ορίζοντα, με εισαγωγή όσων μεταρρυθμίσεων διασφαλίζουν ανοιχτό ορίζοντα, ορίζοντα κυρίως για τους νέους αλλά και για τους πιο ώριμους, ορίζοντα για τους εργαζόμενους αλλά και για τους ανέργους, ορίζοντα για τη γενιά των σημερινών γονιών αλλά και των ηλικιωμένων γονιών τους. Στην άκρη του ορίζοντα θα πρέπει να συναντηθεί αυτή η πορεία με τον σύγχρονο κόσμο και με το αύριο, οι σημερινοί Έλληνες με τον ανοιχτό κόσμο της προόδου. Αυτό προϋποθέτει Συνεννόηση και Συναίνεση για νέα συνολική Στρατηγική Ενότητας και όχι μίσους σε όλους του τομείς -που είναι αλληλένδετοι, από την οικονομία έως την άμυνα.
Αρκετά με τα κούφια και διχαστικά, στην χώρα που πλήρωσε διαχρονικά –και όχι μόνο στην πρόσφατη ιστορία της- τα Ρωσόφιλα, Γαλλόφωνα και άλλα τινά κομματικά!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
