Αν γυρίσουμε πίσω και προσπαθήσουμε να δούμε τα τελευταία χρόνια μέσα από τον φακό των πολιτικών αντιπαραθέσεων εύκολα καταλήγουμε ότι το έλλειμμα επεξεργασιών, θέσεων και κριτικής με βάθος, τεκμηρίωσης και αντοχής στο χρόνο, είναι το σταθερό χαρακτηριστικό.
Επί της διαδικασίας σκιαμαχούν οι δύο κύριοι πόλοι και κυρίως η ΝΔ: σκοπιανό, συνταγματική αναθεώρηση, μνημόνια, ραδιοτηλεοπτικές άδειες, διαφάνεια, έλεγχος σκανδάλων κοκ. Τι κι αν έχουμε 45% ανεργία στους νέους κάτω από 25 ετών, με 17,5% στην ευρωζώνη; φαίνεται ότι εξακολουθεί να αρκεί η απλή περιγραφή και διαπίστωση των πραγμάτων! Από την άλλη την ώρα που δοκιμάζουν όλες οι πλευρές νέα όπλα στην Συρία (μηδέ των χημικών εξαιρουμένων) εδώ άλλοι βγάζουν φλας αριστερά και πάνε δεξιά και άλλοι αντιπολεμικές κραυγές και είναι υπέρ των επεμβάσεων. Και ενώ στην Δαμασκό συμβαίνουν αυτά, επί της πολεμικής τεχνολογικής καινοτομίας, στην Ευρώπη αναζητούν νέα εκκίνηση.
Η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας με βάση το τρίπτυχο: Έρευνα, Επιστήμη, Καινοτομία, είναι ευκαιρία σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η υποστήριξη της τεχνολογικής καινοτομίας και η προσέλκυση επενδυτών “βαρέως τύπου” είναι στο επίκεντρο σχεδίων στην Ευρώπη και για την υλοποίηση αυτών θεσμοθετούνται οι ανάλογες δομές: το mega-ταμείο κεφαλαίων επιχειρηματικού κινδύνου στην ΕΕ αποσκοπεί ακριβώς σε αυτό. Είναι αναγκαία αλλαγή σε σύγκριση με τα τεράστια κεφάλαια που διατίθενται στις ΗΠΑ και την Κίνα για να “σπρώξει” σε ταχεία ανάπτυξη και να δημιουργήσει ελπίδες.
Ανατρέχοντας σε όλα αυτά και συγκρίνοντας με τα δικά μας διαπιστώνουμε ότι ενώ ξεκινούν όλοι από τα ανάλογα περιεχόμενα, τουλάχιστον στους τίτλους, γρήγορα στήνουν τα θέματα επιδερμικά, και πάλι, εξαντλούμενοι επί των χειρισμών και όχι επί των σημαντικών. Πρόχειρα και θολά με κενό που ηχηρά, πλέον, χτυπά ως καμπάνες.
Έτσι από την δημιουργική λογιστική η χώρα βρέθηκε στην δημιουργική ασάφεια. Επιμένει όμως το σύστημα στα γενικόλογα, τα προσχηματικά και την μετατόπιση των ευθυνών. Το “γιατί αυτοί και όχι εμείς” είναι το μόνιμο διακύβευμα στο τέλος δηλ. η ατελείωτη μάχη της καρέκλας. Η ασυνέχεια σε ότι αφορά την υλοποίηση σχεδίων ή/και σύγχρονων ευρωπαϊκών πρακτικών, το ράβε-ξήλωνε ιδιαίτερα στην δημόσια διοίκηση, το παιχνίδι προσώπων και όχι ιδεών δείχνει την επιπολαιότητα, την ρηχότητα μεγάλου μέρους του πολιτικού και μιντιακού στερεώματος. Πρόκειται για το κυρίαρχο μέρος που μέχρι σήμερα συνεχίζει να χειρίζεται τα θέματα, όσο κρίσιμα και αν είναι, χωρίς όραμα και στρατηγική, χωρίς στόχευση σε πορεία που θα οδηγήσει τη νέα γενιά εκτός κρίσης, χωρίς προοπτική για το μέλλον παρά μόνο για το κοντόφθαλμο ατομικό όφελος! Και παρά τα πολλαπλά χτυπήματα, ατυχήματα και παθήματα κάποιοι παραμένουν αδιόρθωτοι και αμετανόητοι, τυφλοί ακόμη και στα υπαρκτά καλά παραδείγματα διαχείρισης των κινδύνων με σκοπό την ανάπτυξη, και γι’ αυτό μοιραίοι τελικά.
Ας ελπίσουμε οι πολίτες, ο λαός στις επερχόμενες εκλογές να ξεδιαλύνει ορθά και εύστοχα. Με δεδομένο ότι έως τώρα και οι δικές μας επιλογές δεν ήταν καθαρές και στην κατεύθυνση προετοιμασίας της χώρας και της κοινωνίας στην αντιμετώπιση της κρίσης και της παρακμής. Καθώς ήδη είμαστε σε οιονεί προεκλογική περίοδο, ας αποδείξουμε ως πολίτες ότι διδαχτήκαμε κάποια μίνιμουμ από την πολυετή περιπέτεια!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
