Πέρα από το πνεύμα των ημερών, τις εικόνες των αρχαίων στο μετρό, οι νότες ζωής δείχνουν ότι πολλά έχουν αλλάξει από παρελθόν. Άλλα προς το καλό και άλλα έγιναν χειρότερα, για να τηρούμε και το μέτρο και να είμαστε ψυχροί αλλά και συναισθηματικοί στην εκτίμηση.
Κι εκεί είναι που νομίζει κανείς ότι μαζί με την φτώχεια ήρθε και ο συντηρητισμός, η οπισθοδρόμηση, να η αμφισβήτηση, τα πώς και τα γιατί τα οποία στην ιστορία οδηγούν σε επαναστάσεις, την εξέλιξη προς το μέλλον, την πρόοδο. Συνήθως οι λέξεις «πίσω», «κάτω», «παρελθόν» παραπέμπουν σε ενοχλητικές σκέψεις και καταστάσεις. Οι δυσάρεστες όμως καταστάσεις στο κοινωνικό, εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο γίγνεσθαι είναι μέρος μιας νέας ταυτότητας. Τολμώ να πω και σε προσωπικό αφού η ζωντανή επιβεβαίωση ή όχι διαδρομών ζωής, αποκαλύπτει την αλήθεια ή την ψευδαίσθηση επί των οποίων κάναμε επιλογές και στροφές.
Η κουρτίνα, όπως και το κάτω μέρος της σκάλας, κρύβει και αποτυπωμένες πραγματικότητες που βιώσαμε και βιώνουμε όλοι και όλες. Σκέψεις όπως: αν έκανα αυτό ή αν έλεγα εκείνο ή αν μου τύχαινε το άλλο κοκ απαντούν αλλά πάντα σε δεύτερο ή τρίτο χρόνο. Το βάσανο όμως της αναζήτησης της πιο κατάλληλης απάντησης δημιουργεί ευφυΐα για το παρόν και το μέλλον. Η ευαισθησία του να «ξανασκεφτόμαστε» μας πάει πιο καθαρά και μας φέρνει πιο κοντά στο να καταφέρουμε αλλαγές. Στο πλαίσιο ενός ανοιχτού κόσμου και κοινωνίας τα πράγματα είναι -όπως πάντα- πιο περίπλοκα αλλά και απλά.
Σήμερα η γνώση δεν είναι προνόμιο των ελίτ και επομένως μη αναμενόμενες σημαντικές εκπλήξεις, θετικές ή αρνητικές, δεν πρόκειται να μας «τύχουν» αν έχουμε τα μάτια, τα αυτιά και τα μυαλά ανοιχτά. Μπορούμε να ανανεώσουμε, να οργανώσουμε καλύτερα την ατζέντα ζωής στην συνθήκη: συνεργασία, αλληλεγγύη, συμμετοχή. Όσο ο κόσμος παραμένει ή γίνεται πιο ανταγωνιστικός η απάντηση είναι στην συνέργεια των ανθρώπων, των πολιτών σε κάθε περιοχή και κοινωνία.
Ανυπομονούμε να ξεκολλήσουμε ωστόσο τα περασμένα δεν είναι -και δεν πρέπει να γίνουν- ξεχασμένα. Αντίθετα να ορίσουν νέες και διαφορετικές προτεραιότητες. Και εκεί μαζί με την υπόθεση των δύο παιδιών και την Τουρκία, τις εκκλησίες και το θολό νερό στην Θεσσαλονίκη, την αλλαγή φωνής της εκφωνήτριας των ειδήσεων για την περιγραφή της ατμόσφαιρας της Μεγάλης Εβδομάδας, έρχονται και οι συζητήσεις για επανάσταση. Ο καθένας έχει και μια δική του. Άλλος για την συνταγματική αναθεώρηση, άλλος για τον πολιτισμό, την νοοτροπία, την δημόσια διοίκηση και στην σειρά όλοι με μια πρόταση. Εκείνο βέβαια που δεν έχω ακούσει τα χρόνια της κρίσης είναι «αν ήμουν 24 ώρες πρωθυπουργός» που παλιότερα μάζευε όλους τους τύπους επανάστασης σε γρήγορο χρόνο. Επειδή όμως πολλές επαναστάσεις άφησαν κατακάθι στον καφέ και εξατμίστηκαν από γραφειοκρατίες και εκφυλισμούς είναι πιο σπουδαίο να μιλάμε για εξέλιξη.
Το παρελθόν είναι κληρονομιά μας και δεν «φυλακίζεται» σε μουσεία ή πίνακες αλλά επειδή και το μέλλον δεν ήταν ποτέ εύκολο και με ροδοπέταλα ας αναστήσουμε αντί για άλλες «μάχες επανάστασης» την έννοια και την μάχη της εξέλιξης, της επιστήμης, του νέου και της προόδου. Πεδίο λαμπρό για συγκρούσεις, μικρές και μεγάλες, καθημερινές και πολύ-επίπεδες, δηλαδή … διαρκής επανάσταση και «ανάσταση»!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
Δείτε και τα 128 προηγούμενα άρθρα του Σπύρου Παπασπύρου
