Σάββατο 17 Μαρτίου αργά το βράδυ…. λίγα λεπτά αφότου το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής έχει τελειώσει.
Έχοντας ακούσει και δει πολλά περιμένω το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ δρομολόγιο του μετρό (αν αργούσα λίγο ακόμη θα το ‘χανα….)
Αναρωτήθηκα αν είχα κάνει κάτι σημαντικό… Θα τα καταφέρουμε; Οι συμπολίτες μας μάς βλέπουν;
Τούτος ο Μάρτης ήταν η συνέχεια μιας καλής και ενδιαφέρουσας προσπάθειας που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 17 με το συνέδριο της ΔΗΣΥΜ….
Για άλλη μια φορά μερικοί διαλέξανε τη λεπτομέρεια, το ανούσιο. Ήξερα όμως πια ότι δύο θεωρήματα είχανε πια ισχυρή βάση πλέον:
α) Όλοι έχουμε ένα δικό μας ΠΑΣΟΚ στο μυαλό μας (Όπως έλεγε ένας σύντροφος) και
β) Με ένα Καλημέρα Ήλιε στο youtube και με μια φωτογραφία του Αντρέα φυσικά ως κολλάζ ο αγώνας επικυρώθηκε…. Αλίμονο όμως αν αρκεί αυτό στην πολιτική.
Ο κόσμος αυτός αλλάζει ραγδαία, μετεξελίσσεται….
Ας υποθέσουμε ότι μάς φέρνουν ένα δώρο μέσα σε ένα ωραίο κουτί με μια ωραία κορδέλα, με ωραία γράμματα απέξω… δεν θα το ανοίξουμε; Δεν θα βγει η κορδέλα; Μην λησμονούμε στην Κεντροαριστερά λοιπόν, ότι το κουτί θα το ανοίξουμε μπροστά στον πολίτη που δοκιμάζεται, που συνθλίβεται από την οικονομική στενωπό, το ψέμα, τον ανορθολογισμό, τον φθηνό λαϊκισμό, την έλλειψη αξιών και οραμάτων…. Όσο για τη γενιά μου το κουτί γίνεται μαύρο…
Η προσκόλληση σε σήματα, εμβλήματα καταλήγει να γίνεται προκατάληψη σε κάθε νέο βήμα που πάει να γίνει. Θα πει κάποιος βέβαια ότι οι προκαταλήψεις είναι συντρίμμια παλιών αληθειών, αληθειών μεν, παλιών δε.
Η καλοπροαίρετη κριτική απέχει πάρα πολύ από τη χλεύη και την πλήρη απαξίωση.
Είναι κρίμα και άδικο να αποδομούμε τις δικές μας αλήθειες. Το μόνο που υποθηκεύει το μέλλον της Κεντροαριστεράς είναι το κοινωνικό συμβόλαιο που έχει υπογράψει με το λαό….
Εξάλλου το δρομολόγιο που με πήγε στον προορισμό μου ήταν το τελευταίο…
*Ο Θωμάς Ρίζος είναι αναπληρωτής δάσκαλος
